Στις 25 Σεπτεμβρίου 1833, η Αντιβασιλεία του Όθωνα εκδίδει ένα ιστορικό διάταγμα που σηματοδοτεί μια από τις πιο ριζικές αλλαγές στη θρησκευτική ζωή της χώρας: αποφασίζεται η διάλυση των μοναστηριών που αριθμούν λιγότερους από έξι μοναχούς.

Η εκκλησιαστική περιουσία, κυρίως τα μοναστήρια, θεωρούνταν από την Αντιβασιλεία ότι είχαν τεράστιο πλούτο και δύναμη, στοιχεία που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ενίσχυση του κράτους και την αποπληρωμή των δανείων που είχε λάβει η Ελλάδα κατά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Επιπλέον, η Αντιβασιλεία, η οποία καθοδηγούνταν από Γερμανούς φιλέλληνες, όπως ο Γεώργιος Λουδοβίκος φον Μάουρερ, αντιλαμβανόταν τα μικρά και διάσπαρτα μοναστήρια ως αναχρονιστικούς θεσμούς που εμπόδιζαν την πρόοδο και την ομογενοποίηση της χώρας.

Η απόφαση αυτή οδήγησε στη διάλυση περίπου 400 μοναστηριών και την ένωση των υπόλοιπων με μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα. Η περιουσία των μοναστηριών πέρασε στο κράτος, ενώ πολλά από τα κτίρια εγκαταλείφθηκαν ή άλλαξαν χρήση. Η μοναστική ζωή περιορίστηκε δραστικά και πολλές από τις παραδόσεις αιώνων άρχισαν να φθίνουν, δημιουργώντας αντιδράσεις από τοπικές κοινότητες και θρησκευτικούς κύκλους.

Η διάλυση των μοναστηριών δεν ήταν μόνο μια κίνηση εκσυγχρονισμού, αλλά και μια σύγκρουση μεταξύ της παράδοσης και των απαιτήσεων του νέου ελληνικού κράτους. Σήμερα, μπορούμε να δούμε την απόφαση αυτή ως μέρος της ευρύτερης προσπάθειας για τη διαμόρφωση μιας σύγχρονης ελληνικής ταυτότητας, που όμως είχε σημαντικές επιπτώσεις στη θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά της χώρας.