του Κώστα Παπαϊωάννου

Μετά τη συρρίκνωση που υπέστη τα τελευταία χρόνια η Ελληνική οικονομία και κατ’ επέκταση και η ασφαλιστική αγορά και σύμφωνα με τις δηλώσεις υψηλόβαθμων στελεχών της αγοράς, που διαβάζουμε στον κλαδικό τύπο, τα πράγματα δείχνουν ότι μπορεί να οδηγηθούμε σε περίοδο ανάπτυξης.

Αυτό θα συμβεί, εάν και εφόσον, εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες για ανάπτυξη που θα προκύψουν από τις κοινωνικοασφαλιστικές αλλαγές, τις ευκαιρίες εξορθολογικοποίησης  των λειτουργιών των εταιριών που μας προσφέρει η εφαρμογή του Solvency II και εφόσον ήμαστε πρόθυμοι να προσαρμοστούμε στο νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται, αφήνοντας πίσω μας τις προκαταλήψεις και τις «παλαιού τύπου» λογικές που μπορεί να διακρίνουν κάποιους.

Ένα θετικό βήμα που έγινε μέσα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, είναι και η εξορθολογικοποίηση των λειτουργικών εξόδων των ασφαλιστικών επιχειρήσεων. Μέσα στα έξοδα που «εξορθολογικοποιήθηκαν» ήταν και η εκπαίδευση, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις αντιμετωπιζόταν ως «έξοδο» και όχι ως «επένδυση» ή περιουσιακό στοιχείο. Σε αρκετές απ’ αυτές τις περιπτώσεις, αυτό ήταν αλήθεια.

Τώρα όμως και εφόσον προετοιμαζόμαστε για ανάπτυξη, θα πρέπει να προσεγγίσουμε με νέο σκεπτικό και το ζήτημα της εκπαίδευσης.

Θα πρέπει να αναρωτηθούμε εάν είναι πλέον αρκετό να καλύπτουμε τις ανάγκες μας μέσω των (καθ’ όλα άξιων) «εξωτερικών εκπαιδευτών», μέσω «πυροσβεστικού τύπου» σεμιναρίων, εάν και εφόσον προκύψει ανάγκη, μέσω «γενικού τύπου» προσεγγίσεων στα κρίσιμα εκπαιδευτικά αντικείμενα των πιστοποιήσεων και των επαναπιστοποιήσεων (ακόμα και σ’ αυτά που αφορούν στην «ταυτότητα» της ασφαλιστικής εταιρίας, τα προϊόντα της και τις διαδικασίες της).

Θα πρέπει να προωθήσουμε τις εκπαιδευτικές υποστηρικτικές δραστηριότητες, με τη δομημένη λογική που επιβάλει η εφαρμογή του Solvency II, αλλά ταυτόχρονα να δώσουμε μέσω της εκπαίδευσης και την «ταυτότητα» που χρειάζεται η κάθε μια ασφαλιστική εταιρία και το δίκτυο ασφαλιστών της (συνδεδεμένο ή όχι), η οποία θα χτίζει την μεταξύ τους σχέση εμπιστοσύνης που είναι αναγκαία.

Θα πρέπει ακόμα η εκπαίδευση να καλύπτει τις νομοθετικές υποχρεώσεις, αλλά ταυτόχρονα να είναι αποτελεσματική και απολύτως συνδεδεμένη με τα παραγωγικά αποτελέσματα που επιδιώκονται απ’ αυτή. Θα πρέπει να μπορεί να κοστολογηθεί αναλυτικά η λειτουργία της, αλλά να καλύπτει ταυτόχρονα και το σύνολο των εκπαιδευτικών αναγκών της εταιρίας.

Τα ερωτήματα που τελικά τίθενται και αφορούν τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες είναι αρκετά και σημαντικά:

Πιστεύουμε ότι έχει φτάσει πραγματικά η ώρα να αναπτυχθούμε;

Πιστεύουμε ότι η σωστά δομημένη και οργανωμένη εκπαίδευση μπορεί να συμβάλει στην ανάπτυξη;

Είναι αποτελεσματική η εκπαίδευση που αυτή τη στιγμή έχουμε;

Πόσο θα μας κόστιζε μια πραγματικά ολοκληρωμένη εκπαίδευση και πόσο μας κοστίζει τελικά η έλλειψή της;