Για κάποιον που ασχολείται με τα χωράφια, ο Οκτώβριος είναι ένας μήνας που μπορεί να τα αφήσει για λίγο στην ησυχία τους για να μπουν στον χειμώνα, να ησυχάσουν και να πάρουν δυνάμεις ώστε τον Μάρτιο να αρχίσουν πάλι μαζί έναν καινούργιο κύκλο.
Ότι ήταν να δώσει ένα χωράφι μέσα στον χρόνο που πέρασε, το έδωσε. Κηπευτικά και άλλα αγαθά όπου καλλιεργήθηκε, καρπούς από τα δέντρα που φιλοξενεί, σπόρους για πουλιά, ακόμα και για τα αρπακτικά είχε κάτι φυλαγμένο γιατί κι αυτά θέλουν το μεράδι τους. Όλα πρέπει να τα έχει ένα χωράφι και πιο πολύ κάποια που είναι σχεδόν αόρατα ή είναι δύσκολο να τα δούμε για να μπορούμε να πούμε ότι είναι ζωντανό και αυτό μπορεί ζήσει ήμερα και άγρια ζωντανά σε μια αρμονία που η πείρα του ανθρώπου τον κάνει ρυθμιστή και η φυσική παρουσία του εγγυάται την συνέχεια του πριν αυτό γίνει... νεκρή φύση.
Από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάρτιο σε ένα χωράφι λιγοστεύει η κίνηση των ανθρώπων αλλά των ζώων συνεχίζεται, σχεδόν όλες τις ημέρες αλλά και τις νύχτες των ζώων που βόσκουν, ψάχνουν καρπούς η θηράματα. Η διακριτική, εννοείται, παρουσία του ανθρώπου ευνοεί την επιβίωσή τους και ενισχύει τους δεσμούς τους στον κοινό δρόμου που πορεύονται, έστω και με αρκετές απώλειες εδώ και δεκάδες αιώνες πάνω στη γη.
Ο Οκτώβριος, ανάλογα τις βροχές βέβαια είναι και ο μήνας που βγαίνουν τα μανιτάρια, τελευταία απ’ όλα και πλημμυρίζουν τις άκρες των χωραφιών, εκεί που δεν περνάει υνί και σκαλιστήρι και τα δάση γύρω τους όπου δεν υπάρχει έντονη βόσκηση. Με αυτά κλείνει ο ετήσιος κύκλος της καρποφορίας των χωραφιών και ανάλογα με το είδος και την ασφάλεια που εμπνέουν καταναλώνονται από ανθρώπους και ζωντανά. Παραδοσιακή τροφή τελευταία έχουν γίνει της μόδας και ακολουθώντας την τάση, πολύς κόσμος, ξέρει δεν ξέρει βγαίνει στην αναζήτησή τους σε δάση και βουνά κι έτσι έρχεται σε επαφή με την φύση.
Τα μανιτάρια για πολλούς αποτελούν ένα μυστήριο, για το πώς και γιατί εμφανίζονται τέτοιον καιρό και γιατί δεν ζουν πολλές ημέρες. Δεν είναι τίποτα μυστήριο, πολυκύτταροι μύκητες είναι που ο αριθμός των ειδών τους ζαλίζει και τους πιο έμπειρους ειδικούς. Απ’ αυτά, με την εμπειρία του κυρίως και με την επιστήμη ακολούθως ο άνθρωπος κάποια και τα καταναλώνει. Η διατροφική τους αξία ποικίλει αλλά εκείνο που αρέσει σε όλους είναι η αναζήτησή τους στα χωράφια και στα δάση στο υπέροχο φως του Οκτωβρίου.
Στο μεγάλο χωράφι με το οποίο ασχολούμαι τρία χρόνια τώρα να το επαναφέρω σε λειτουργία, πάντα φύτρωναν μανιτάρια τα οποία επειδή δεν τα γνώριζα, τα απέφευγα. Πρόπερσι παρατήρησα κάτω από μια πλατύφυλλη βελανιδιά να φυτρώνουν κάποια μανιτάρια και με τη βοήθεια των σχετικών εγχειριδίων έμαθα πως επρόκειτο για τον καισαρικό αμανίτη (Amanita caesarea) και απόρησα πως εμφανίστηκε εκεί. Ποτέ, όσο γνωρίζω το χωράφι δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ούτε η μάνα μου που κοντεύει ένα αιώνα ζωής στο χωράφι θυμάται αν έχει ξαναδεί. Τα έκοψα, σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες των εγχειριδίων για να πέσει ο σπόρος στο έδαφος και ομολογώ ότι ήταν υπέροχα.
Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες για τα μανιτάρια του καίσαρα που εμφανίστηκαν στο χωράφι. Εκείνο που στην περίπτωση έχει σημασία είναι ότι αυτά έκαναν την τιμή να εμφανιστούν και συμπληρώσουν τα είδη που ευδοκιμούν στο χωράφι, πράγμα το οποίο το κάνει πιο πολύτιμο. Κι ακόμη, για την ευχαρίστηση που προκαλεί η εμφάνισή τους. Δεν το κρύβω, κάθε πρωί αλλά και πολλές φορές μέσα στην ημέρα περνάω από το σημείο και περιμένω να δω την κίνηση στο χώμα που το ανασηκώνει ένα μανιτάρι του καίσαρα!
