Σε μία κρίσιμη χρονική περίοδο, τη στιγμή δε που η Κυβέρνηση διανύει το δεύτερο μισό της δεύτερης τετραετίας της, αναζητά τρόπους για να ξεφύγει από το δυσμενές κλίμα που της έχει κοστίσει δημοσκοπικά και πολιτικά.
Τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων καταδεικνύουν πως ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης είναι δυσαρεστημένο τόσο από την πορεία της χώρας, όσο και από επιμέρους επιλογές της Κυβέρνησης.
Τεράστια αντίδραση καταγράφεται στο μέτωπο της καθημερινότητας, όπου το συντριπτικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δεν τα βγάζει πέρα και μάχεται καθημερινά για να ανταπεξέλθει στις βασικές ανάγκες της οικογένειας, χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης στο άμεσο μέλλον.
Σε επικοινωνιακό επίπεδο η Κυβέρνηση κάνει ένα λάθος. Τα κορυφαία στελέχη της έχουν επενδύσει όλη την ικμάδα της σκέψης τους στην προβολή της αύξησης του κατώτατου μισθού, ένα μέτρο που είναι μεν θετικό, αλλά έχει περιορισμένο αντίκτυπο στην τσέπη των χαμηλόμισθων.
Διότι, όταν το κύμα ακρίβειας καλπάζει, όταν βασικά είδη διατροφής όπως το μοσχαρίσιο κρέας, η γραβιέρα, το κακάο συνιστούν πολυτέλεια για το μέσο νοικοκυριό, τότε ως κυβερνητικός οργανισμός χρειάζεσαι σίγουρα κάτι πιο ριζοσπαστικό για να πείσεις την κοινωνία ότι υπάρχει μια θεαματική αλλαγή. Ειδικά στην περίπτωση που έχεις ήδη ανανεώσει την λαϊκή εντολή, ο πήχης παραμένει ψηλά και η κοινή γνώμη αναμένει κάτι περισσότερο, τη στιγμή δε που ανακοινώνονται μεγάλα πλεονάσματα.
Την πάτησε μια φορά ο κ. Τσίπρας με αυτή την τακτική, που άφησε πίσω τριάντα έξι δις ευρώ για τους επόμενους, οι οποίοι έχοντας αυτό το μαξιλάρι προχώρησαν σε κάποιες πραγματικά σωστές πρωτοβουλίες στις αρχές της πρώτης τετραετίας, φοροελαφρύνσεις κλπ.
Τη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία έχει πέσει πλέον περίπου στο 20% (λίγο παραπάνω), η αναθεώρηση της στρατηγικής κρίνεται επιβεβλημένη.
Αντί λοιπόν να προσπαθεί να αντεπιτεθεί για την τραγωδία των Τεμπών, ένα θέμα που με τους λανθασμένους χειρισμούς της το έχασε, ας αφήσει αφενός τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της, αφετέρου οφείλει να δώσει μεγαλύτερη βάση πως θα κάνει την ζωή του μέσου Έλληνα και της μέσης Ελληνίδας καλύτερη.
Οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί πέφτουν έξω, οι νέοι δεν μπορούν να κάνουν με αξιοπρέπεια το δικό τους ξεκίνημα, οι ηλικιωμένοι τροφοδοτούν τους μικρότερους με την πενιχρή τους σύνταξη, το δημογραφικό προκαλεί ανησυχία και προβληματισμό, οι στρεβλώσεις στην αγορά οδηγούν σε ασφυξία.
Ένα καλό παράδειγμα για τους κυβερνώντες θα ήταν η εκπόνηση και η υλοποίηση ενός προγράμματος κατασκευής φοιτητικών εστιών σε ολόκληρη τη χώρα, ώστε να δώσουν ανάσα σε χιλιάδες οικογένειες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις παράλογες τιμές των ενοικίων.
Είναι μια κίνηση που μπορεί να γίνει πραγματικότητα άμεσα (λεφτά σίγουρα μπορούν να βρεθούν) και θα έχει απτά αποτελέσματα και θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία.
Τα πάντα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Οι πολιτικές μιας πραγματικά κεντροδεξιάς παράταξης πρέπει να αντανακλούν στους πολλούς και όχι στους λίγους. Η ενσυναίσθηση είναι ένα χαρακτηριστικό που μπορεί να βοηθήσει έναν πολιτικό οργανισμό να παραμείνει ανθεκτικός και βιώσιμος.
Μετά από δεκαπέντε χρόνια κρίσεων, πανδημιών και αναταράξεων, οι πολίτες δεν μασάνε ότι τους προσφέρει ο κάθε πολιτικός και η Ελλάδα αξίζει πολλά περισσότερα από την αύξηση ενός κατώτατου μισθού, ο οποίος μάλιστα δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες.
