Οι πολίτες έστειλαν πολύ πρόσφατα μέσα από τη μαζική συμμετοχή τους στις πρωτοφανείς συγκεντρώσεις για την τραγωδία των Τεμπών ένα ηχηρό μήνυμα ότι κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα.
Να το πάρουμε ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα αλλιώς. Δεν πάει άλλο. Η δυσαρέσκεια, η αγωνία, η απογοήτευση, η έλλειψη ελπίδας είναι συναισθήματα που κατακλύζουν ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών.
Το μήνυμα για αλλαγή σελίδας που σηματοδοτεί και το τέλος της μεταπολίτευσης αφορά πρωτίστως την Κυβέρνηση, η οποία έχει πάρει την κατηφόρα με σπασμένα φρένα και αδυνατεί πλέον, όπως αποκαλύπτουν τα ποιοτικά στοιχεία των τελευταίων μετρήσεων, να εκφράσει τις ανησυχίες και τις προσδοκίες του ελληνικού λαού.
Τα ισχνά θετικά αποτελέσματα στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής, η αλαζονεία, η έλλειψη ενσυναίσθησης, η ασέβεια απέναντι στο Σύνταγμα, αλλά και η απομάκρυνση από την κοινωνία συνιστούν τους βασικούς παράγοντες για τους οποίους η σημερινή Νέα Δημοκρατία βρίσκεται πλέον στο 20% με τον κίνδυνο περαιτέρω συρρίκνωσης των ποσοστών της να είναι ορατός.
Την ίδια ώρα, προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι η Κυβέρνηση, αν και παίζει μόνη τους στο πολιτικό τερέν χωρίς αξιόπιστο αντίπαλο, εμφανίζει αυτή την καθίζηση σε όλα τα επιμέρους στοιχεία.
Είναι ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο που αξίζει της προσοχής όχι μόνο των δημοσκόπων και όσων εκφράζουν δημόσιο λόγο, αλλά και των ερευνητών που ασχολούνται με την αξιοπιστία της πολιτικής σε αντισυμβατικούς καιρούς.
Η κατάσταση είναι το ίδιο απογοητευτική και στα κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης. Οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ και το Σύριζα, που αντιστέκονται στην οποία αλλαγή, αδυνατούν να προσαρμοστούν στη νέα πολιτική πραγματικότητα και να χτίσουν σχέσεις εμπιστοσύνης με το ελληνικό ακροατήριο.
Μάλιστα δε σε μια περίοδο, που η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου βλέπει πως η χώρα πάει σε λάθος κατεύθυνση. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω στοιχεία, κανείς δεν πρέπει να απορεί γιατί η Πλεύση Ελευθερίας απέκτησε ξαφνικά αυτή τη δυναμική.
Μήπως άραγε τα παλιά κόμματα έκαναν τον ιστορικό τους κύκλο και δεν μπορούν πλέον να εκφράσουν τους σύγχρονους Έλληνες και τις Ελληνίδες;
Βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε μία νέα πραγματικότητα. Ίσως ο όρος νέα μεταπολίτευση, αν και έχει ξαναχρησιμοποιηθεί, θα ταίριαζε με την αδήριτη ανάγκη η Ελλάδα να περάσει το κατώφλι της επόμενης μέρας, όπου το αυτονόητο δεν θα είναι ζητούμενο, οι νόμοι και οι κανόνες θα εφαρμόζονται από όλους και η χώρα θα πλησιάσει τον ευρωπαϊκό μέσο όρο σε μείζονα θέματα όπως οι μισθοί, το κοινωνικό κράτος, η υγεία και η Παιδεία.
Η ανάταξη του πολιτικού συστήματος είναι πια επιβεβλημένη. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα κανονικό restart και την ευθύνη γι’ αυτό έχει σαφώς η πολιτεία, τα κόμματα αλλά και οι πολίτες, οι οποίοι σε ένα μεγάλο ποσοστό ανέχτηκαν τη φαυλότητα και το πελατειακό κράτος που οδήγησαν στα σημερινά αποτελέσματα.
