Τα είχαμε όλα στο χωριό, ήρθε και η επιδημία και συνηθίσαμε χωρίς καφενείο, χωρίς εκκλησία, χωρίς πολλές βόλτες και επαφές με κόσμο. Περνάει που και που ο φούρναρης και κάποτε και ο ψαράς. Ο ταχυδρόμος σταμάτησε να έρχεται, ειδοποιεί αν έχει κάποιος γράμμα να πάει να το πάρει στη Μακρακώμη και η ΔΕΗ όπως κατάλαβα, στα κουτουρού χρεώνει πια το ρεύμα γιατί κανείς δεν φαίνεται να βλέπει τα ρολόγια…

Έτσι μείναμε εμείς κι εμείς αλλά μέσα στους λίγους, μετρημένους στα δάχτυλα συγχωριανούς κάποιος ή και κάποια προχθές έσπασε την μονοτονία των ημερών μας με μια φόλα που έριξε σε ένα σκυλί, όχι από τα αδέσποτα αλλά σε κάποιο που ήταν μέσα σε αυλή. Έτσι άρχισαν πάλι οι υποψίες, τα κουτσομπολιά, τα ονόματα να σέρνονται από στόμα σε στόμα και η ετοιμόρροπη τάξη που είχαμε μεταξύ μας, διασαλεύτηκε αρκετά ενώ από κανενός το μυαλό δεν βγαίνει πως αυτός ο άχρηστος, θα ξαναχτυπήσει...

Το άθλιο γεγονός μου θύμισε κάτι ανάλογο που έγινε πριν από λίγα χρόνια, είχα κάνει μάλιστα και μια σημείωση τότε και την οποία ανασύρω από το αρχείο να την διαβάσουμε και να ευχηθούμε να μην χρειαστεί να την επιστρατεύσω πάλι...

...

Καλημέρα σας και καλή Κυριακή να έχουμε όλοι. Καλή και μέσα στα όρια που θέτει η λογική και ο κοινός νους γιατί τα υπόλοιπα, είναι πολυτέλειες σε αυτή την κατάσταση που ζούμε. Χώρια που μάθαμε να λέμε «φταίει η κατάσταση» και εύκολα να τα φορτώνουμε όλα σε αυτή, αλλά φοβάμαι, πως με αυτό τον τρόπο αντιμετώπισης απλά βάζουμε το μυαλό μας στον ύπνο και γέρνουμε μακαρίως από την άλλη πλευρά του μαξιλαριού...

Ο λόγος, και γι’ αυτό σήμερα είμαι έξω φρενών αλλά προσπαθώ να έχω μαζεμένη τη γλώσα μου είναι οι κακές ειδήσεις που ήρθαν από το χωριό μου, τη Μεγάλη Κάψη, στις πλαγιές του ωραίου Τυμφηστού και μπορεί μεν να μην αφορά την υγεία και την κατάσταση των συγχωριανών μου, αλλά είναι μαύρες για τα ζωντανά του χωριού καθώς, ο δολοφόνος με τις φόλες ξαναχτύπησε προχθές και θύμα του ήταν ο γάτος του ξαδερφού μου Δημήτρη. Προηγήθηκαν οι δηλητηριάσεις των γατιών της μάνας μου, όλης της γειτονιάς κατόπιν και από την κακία του δολοφόνου δεν γλύτωσαν και τα σκυλιά. Ήδη ένας ο αγαθός, μεγάλος σκύλος του Νίκου Σαρόγλου που ήταν φύλακας για όλη την κάτω γειτονιά, είναι πια νεκρός και μάλιστα μετά από βασανιστήρια όπως διαπίστωσαν όταν τον βρήκαν στα Τρικούτσια!

Ποιος τα κάνει όλα αυτά σε ένα μικρό χωριό που κατοικείται κυρίως από γέροντες; Κανένας δεν ξέρει αλλά όλοι υποψιάζονται κάποιους, από το χωριό ίσως αλλά και από τα διπλανά χωριά που η συμπεριφορά τους δεν είναι στα πλαίσια της λογικής όπως προανέφερα. Επί του προκειμένου, λογική για τους χωριανούς μου είναι να αφήνεις ήσυχο το ζωντανό, σκυλί ή γάτο του γείτονα και να μην θέλεις να το εξοντώσεις και μάλιστα με φόλα. Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε συμβεί τέτοιο κρούσμα και αν ακουγόταν κάτι για αλλού, δημιουργούσε αποτροπιασμό και καταδίκη της πράξης γιατί πάντα η σχέση των ανθρώπων με τα ζώα τους ήταν αρμονική και μέσα στα πλαίσια της αλληλεγγύης που καλλιεργούσε η ανάγκη.

Τώρα βρέθηκε κάποιος ή κάποιοι που έχουν βαλθεί να ξεκάνουν όλα τα ζωντανά του χωριού και νιώθει δυνατός, καθώς ο ύπουλος τρόπος που χρησιμοποιεί τον αφήνει τον καλύπτει. Ανεξάρτητα τώρα το ποιος είναι αυτός, εκείνο που έχει σημασία είναι ότι το χωριό μου, όπως και δεκάδες άλλα χωριά σε όλη την επαρχία, είναι ανοχύρωτο. Όχι βέβαια από αστυνομικές δυνάμεις και άλλα τέτοια που η αποτελεσματικότητά τους αμφισβητείται αλλά από την αδυναμία των ίδιων των ανθρώπων να πουν απλά «εδώ είμαστε χωριό»!!!

Ηλικιωμένοι οι περισσότεροι, κουρασμένοι από τη ζωή και τη μοναξιά που νιώθουν στα βουβά σπίτια τους, αποκομμένοι από τον έξω κόσμο και εξουθενωμένοι από την οικονομική δυσπραγία και ανέχεια, αλλοτριωμένοι σε μεγάλο βαθμό από την άθλια τηλεόραση και εξαρτημένοι από τους γιατρούς και τις σχετικές υπηρεσίες καθώς έχουν πέσει σε ένα ιδιότυπο εθισμό με την ιατρική περίθαλψη δεν μπορούν να αντιδράσουν στο παραμικρό. Κι εδώ έρχεται ο κάθε ένας με την όποια διαταραχή του και κάνει ότι θέλει. Σήμερα σκότωσε με φόλα τα γατιά, προχθές πυροβόλησε τα σκυλιά και αύριο κανένας δεν ξέρει με ποιο τρόπο και ποιο θα είναι το επόμενο θύμα ή τα θύματά του...

ΑΘΗΝΑ, 10-3-2014   

Ο γάτος της μάνας μου, ένας ήρωας των γατοκαυγάδων του χειμώνα με τα αυτιά κομμένα από τα δόντια των άλλων και χαϊδεμένος απ’ όλους δεν πρόλαβε να μακροημερεύσει και πήγε πριν από επτά χρόνια από τη φόλα του άθλιου τύπου που εκτός απ’ ότι μισεί τα πάντα, μισεί πρωτίστως τον εαυτό του και αυτό το ξέρουμε επτά χρόνια...

Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.

*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω