Τον Γιώργο Μπακαλίδη του Πέτρου τον γνώρισα αρχές του 1980 στην INTERAMERICAN. Ήταν ασφαλιστής από το 1979 και το 1982 είχε προβιβασθεί σε Συντονιστή, Agency Manager. Δέκα χρόνια πριν, δούλευε σε φαρμακείο. Είχε γραφείο στην Ορεστιάδα, μέχρι που οι καινούργιες αλλαγές στην INTERAMERICAN τον ανάγκασαν να κλείσει το 2009, επί εποχής Μαυρέλη-Κώτσαλου(;), μετά από 30 χρόνια ασφαλιστικής σταδιοδρομίας, λόγω «στρατηγικής» απόφασης να πωληθούν τα ακίνητα της εταιρείας (έτσι νόμιζαν ότι θα έχουν κέρδη).
Όμως αυτός είχε δώσει ψυχή και σώμα, πρεσβευτής δημιουργικός της ασφαλιστικής ιδέας, φλόγα και φως του ασφαλιστή στην περιοχή, στα χωριά, στις πλατείες, στα χωράφια, στα καφενεία, στα σπίτια... Άπλωνε τα μάτια και τα χέρια σαν αετός για να πετάξει κάτω από τους ουρανούς του ακριτικού Έβρου, όπως όταν άνοιγε σαν φτερούγες τα χέρια σε ζεϊμπέκικους χορούς στα ταξίδια, στα συνέδρια, στα εκπαιδευτικά σεμινάρια, σε βραδιές βραβεύσεων, σε Ελλάδα και εξωτερικό. Πού να τα «πιάσουν» τα ψευτοραντάρ κάποιων αρχηγίσκων της σημερινής εποχής τα ασφαλιστικά δρώμενα εποχής Δ. Κοντομηνά, που σαν Αρχηγός Στρατού δημιουργούσε ΗΘΙΚΟΝ ΑΚΜΑΙΟΤΑΤΟΝ για τις καθημερινές μάχες της ζωής. Ρημάξανε οι τόποι, από Θεσσαλονίκη προς Έβρο, έκλεισαν γραφεία, εγκατέλειψαν τους ανθρώπους οι νέοι επικεφαλής όλων των εταιρειών και οι περιοχές ξέμειναν χωρίς εταιρικά υποκαταστήματα, χωρίς ελληνική παρουσία.
Γιώργο, ήθελα κάτι να σου πω, αλλά δεν ξέρω πώς να αρχίσω τόσα πολλά. Μια άλλη φορά ίσως...
Αγωνίζονται σήμερα πολλά νέα παιδιά εκεί, ως Ακρίτες της Ελλάδος και του ασφαλιστικού θεσμού, με πολλές δυσκολίες. Θυμάμαι τον Δ. Κοντομηνά που έπαιζε τάβλι με τον Γ. Μπακαλίδη, κάνοντας παρέα παιδιά της επαρχίας. Θυμάμαι τον Γιώργο να χορεύει ελληνικά στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, στην Οδησσό, στο Ρέθυμνο, στους Δελφούς, στην Αθήνα...
Όταν του έκλεισαν το γραφείο, ζήτησε να το αγοράσει το κτίριο, για να κρατήσει ενθύμια τις αναμνήσεις. Του ζητήσανε πολλά από την εταιρεία (πάνω από αξίες αγοράς) και έντεκα χρόνια έμεινε άδειο και παραπονεμένο, ως σήμερα, όπως με ενημέρωσε.
Ο Γιώργος έδωσε το χαρτοφυλάκιο, ένα μέρος στην Prime, λόγω Κοντομηνά, και το υπόλοιπο στην INTERAMERICAN, που «πονούσε», και όχι σε πρόσωπα. Ο γιος του, Δημήτρης, συνεχίζει την ασφαλιστική καριέρα ως broker. Όταν του έκλεισαν το γραφείο, «έσκουζε» σαν μικρό παιδί. «Δεν έχω κουράγιο να βγω στα καφενεία, δεν μπορώ να καλημερίσω άνθρωπο», μου είχε πει τότε. Πίκρα, που, αν προσθέσεις και άλλες σχετικές, θα ζυγίσεις «λάθη», λάθη σε στρατηγικές που «ρήμαξαν» δίκτυα ετών σε όλες σχεδόν τις εταιρείες. Δεν θέλω να μπω στο θέμα...
Ο Γιώργος θα εβδομηνταρίσει σε δύο χρόνια και δεν ξεχνά φίλους και ασφάλειες. Ευτυχισμένος με τα δυο του παιδιά, Δημήτρη και Πετρούλα, ζει όμορφα στην Ορεστιάδα, με τα τρία εγγόνια του, τα μεγάλα δώρα του Θεού στη γη…
Σήμερα μου έστειλε κάτι, σαν «συλλέκτης αναμνήσεων» κι αυτός, για να το μοιραστούμε όλοι...
Τυχερός είσαι... Έχεις καλή συνέχεια με τον Δημήτρη σου... φίλε Γιώργο! Παραθέτω την επιστολή που μου έστειλες τον Δεκέμβριο 2020 μαζί με φωτογραφίες και βραβεία σου. Έτσι, για την ιστορία! Ε.Σ.
Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στη στήλη Ασφαλιστικό Underwriting, του περιοδικού Ασφαλιστικό ΝΑΙ, τεύχος 190, Μάιος - Ιούνιος 2021 (πατήστε πάνω στην εικόνα για μεγέθυνση):
