Τα αποτελέσματα των τελευταίων μετρήσεων, οι οποίες διεξήχθησαν χρονικά μετά από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για την τραγωδία των Τεμπών, έρχονται να καταδείξουν την ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό, αλλά και τις διαρκείς ανατροπές στην τάση της κοινής γνώμης.
Από τη μία πλευρά, η Κυβέρνηση έχει υποστεί μετά από έξι χρόνια εξουσίας μια εμφανή φθορά που αν συνεχιστεί, θα την φέρει έως το καλοκαίρι σε πολύ δύσκολη θέση.
Στην αντίπερα όχθη, οι πολίτες που εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους ψάχνουν για στέγη, προκειμένου να εκφραστούν, ενώ ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας εμφανίζεται αποστασιοποιημένο από τα πολιτικά δρώμενα.
Ποια είναι όμως η εικόνα που διαμορφώνεται λίγο πριν τον πολυδιαφημισμένο ανασχηματισμό;
Ας παρατηρήσουμε τα πράγματα ψύχραιμα και μια φυσική ακολουθία.
Η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να προηγείται με μεγάλη διαφορά από το δεύτερο κόμμα, αν και τα ποσοστά της δεν έχουν καμία σχέση με την τεράστια πλειοψηφία που της έδωσε ο ελληνικός λαός σε δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις το 2019 και το 2023.
Η εποχή του 41% αποτελεί πλέον παρελθόν, ενώ στις πρόσφατες ευρωεκλογές, το εκλογικό σώμα έστειλε ένα πρώτο ηχηρό μήνυμα για αλλαγή πορείας, με το κυβερνών κόμμα να λαμβάνει το 28,3% των ψήφων και με την αποχή να φτάνει στο 60%.
Τα σενάρια αυτοδυναμίας με τα σημερινά τουλάχιστον δεδομένα είναι ουτοπικά, ενώ η κυβερνητική παράταξη έχει μία τελευταία ευκαιρία να ανατάξει τις δυνάμεις της την επόμενη διετία και μετά τις αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα, αν και περιθώρια για θεαματικά αποτελέσματα δεν φαίνεται να υπάρχουν.
Κι εδώ τίθεται το ερώτημα με ποιο κόμμα μπορεί να σχηματίσει Κυβέρνηση, αν και μέχρι να διεξαχθούν οι επόμενες εθνικές εκλογές πολλά ενδέχεται να συμβούν.
Στο πεδίο της αντιπολίτευσης τα δεδομένα αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Η απουσία ενός ισχυρού πόλου τον οποίο θα μπορούσε σε θεωρητικό επίπεδο να εκφράσει το ΠΑΣΟΚ ή ο Σύριζα, έφερε στο προσκήνιο την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου (Real Polls).
Το κόμμα της, το οποίο βασίζεται στην δομική αντιπολίτευση και στον πολιτικό ακτιβισμό, χαρακτηριστικά που εμπνέουν ένα μέρος της κοινής γνώμης, βρίσκεται πλέον στη δεύτερη θέση, διεκδικώντας τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όταν στηθούν οι κάλπες.
Πρόκειται άραγε για ένα συγκυριακό φαινόμενο ή την αρχή μιας νέας περιόδου της αριστερής αντιπολίτευσης, κατά την οποία η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναμένεται να διαδραματίσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, προσελκύοντας ένα δυναμικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας που θέλει να αλλάξει επιτέλους κάτι στη χώρα και να πάει ψηλότερα;
Η συγκυρία ευνοεί τη δεύτερη προσέγγιση, αν λάβει κανείς υπόψη πως το ΠΑΣΟΚ και ο Σύριζα έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν, ταυτόχρονα δε αδυνατούν να διαμορφώσουν μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης.
Μία ακόμη παράμετρος του δεν τους ευνοεί, είναι ότι δεν μπορούν να βρουν τον κοινό τόπο για να συνεργαστούν.
Στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, ο κ. Βελόπουλος έχει σταθερά ένα υψηλό ποσοστό, ενώ το κόμμα της κας. Λατινοπουλου καταγράφει πτωτικές τάσεις.
Αμφότεροι οι σχηματισμοί δεν μπορούν να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο αν δεν αλλάξουν τακτική, συνδέοντας το πολιτικό τους αφήγημα με τον παλμό της κοινωνίας.
Το δεύτερο μισό της δεύτερης τετραετίας του Κυριάκου Μητσοτάκη επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μέχρι να στηθούν οι κάλπες θα γίνουν ακόμα πολλές ανατροπές.
Όποιος τολμήσει από τώρα να στοιχηματίσει για τη σύνθεση της νέας Βουλής, αλλά και της επόμενης Κυβέρνησης μάλλον παίρνει πολύ υψηλό ρίσκο…
