Δεν είχαν περάσει δέκα λεπτά από το τηλεφώνημα χθες το πρωί ενός καλού φίλου στα Γιάννενα που μου μετέφερε την κακή είδηση. Ο κοινός μας φίλος Σ. Φ. κατέληξε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, θύμα κι αυτός του κορωνοϊού. Ανοίγοντας μετά από λίγο την τηλεόραση άκουσα την εκφωνήτρια να λέει ότι τέσσερις κλίνες ΜΕΘ «ελευθερώθηκαν» από το Ιπποκράτειο, που σημαίνει ότι αμέσως κάποιοι άλλοι ασθενείς θα τις καταλάβουν για τους οποίους κανείς δεν είναι σίγουρος πόσο θα μείνουν και αν βγουν ζωντανοί...
Σε μια απ’ αυτές ήταν ο Σταύρος, το ήξεραν οι δικοί άνθρωποι, οι φίλοι του απ’ όλη την Ελλάδα, δεν μπορούσαμε να πάμε να τον δούμε, να του συμπαρασταθούμε, να τον αποχαιρετήσουμε, με τον τρόπο του ο καθένας. Αρρώστησε ξαφνικά μάθαμε, από πού πήρε τον ιό δεν κατάλαβε αλλά αποδείχθηκε μοιραίος. Όσο και αν αγωνίστηκε, η ύπουλη αρρώστια τον νίκησε ολομόναχο, χωρίς έναν άνθρωπο δίπλα του, μέσα σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο γεμάτο μηχανήματα και γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό να τον προσέχουν τυλιγμένοι ασφυκτικά σε όλο το σώμα με φόρμες και ειδικά γυαλιά.
Ο Σταύρος, άφησε εκεί τον πνοή του και κανένας δεν βρέθηκε να του κλείσει τα μάτια, όχι γιατί δεν θα ήθελε αλλά γιατί ο φόβος τους κόνταινε τα χέρια και μούδιαζε τα δάχτυλα αλλά και να ήθελαν από το νοσηλευτικό προσωπικό, ποιόν να προλάβουν; Τον πήραν από την κλίνη του θανάτου, έβαλαν τη σορό του σε μια αεροστεγή σακούλα και ειδοποίησαν, τονίζοντας τους όρους που επιβάλλει το υγειονομικό πρωτόκολλο, τους οικείους του να τον παραλάβουν και να τον κηδεύσουν με αυστηρά μέτρα και ελάχιστους παρόντες.
Οι άλλοι τρεις που άδειασαν τις κλίνες ΜΕΘ είχαν κι αυτοί ονόματα, οικογένεια, φίλους που τους ήξεραν και τους περιμένουν αλλά πίσω από την είδηση, όσοι τους ήξεραν, κατάλαβαν ότι σώθηκε κι αυτόν το λάδι στο καντήλι. Κάποιοι άλλοι, έξω από τις ΜΕΘ γιατί εκεί τίποτα δεν σε συνδέει με τον έξω κόσμο, σίγουρα θα άκουσαν πάλι την είδηση και σκέφτηκαν το ίδιο: Ποιοι είχαν σειρά να περάσουν εκεί που μπορεί να πεθάνουν ολομόναχοι ή να ζήσουν και να διηγούνται, αν θυμούνται την φρίκη της διασωλήνωσης;
Ναι, στην έξαρση που έχει η επιδημία, αυτές οι ειδήσεις φέρνουν μελαγχολία. Τα πράγματα είναι ρευστά και οι δείκτες που αναφέρουν οι ειδικοί, δεν προκαλούν καμία αισιοδοξία καθώς όλοι μπορούν, όχι μόνο να νοσήσουν αλλά να βρεθούν κάποια στιγμή και σε μια από τις κλίνες ΜΕΘ με αβέβαια κατάληξη. Όσο δε αργεί να διατεθεί και το αναμενόμενο εμβόλιο, οι πιθανότητες πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο και δεν αποκλείεται να βρεθούμε το επόμενο διάστημα μπροστά σε πολύ απρόοπτες και οδυνηρές καταστάσεις.
Τον Σταύρο θα αποχαιρετήσουμε σήμερα νοερά οι φίλοι του απ’ όλη την Ελλάδα. Στο κοιμητήριο της γενέτειράς του, το Μυρόφυλλο Τρικάλων πάνω απόν Αχελώο, θα είναι ο παπά Νώντας, ένας ψάλτης, λίγοι συγγενείς και οι μόνιμοι κάτοικοι θα αγναντεύουν την κηδεία από μακριά βουβά θα του στείλουν το τελευταίο αντίο. Με τις μάσκες να κρύβουν τα χείλη μπορεί να ψιθυρίσουν κι ένα από τα τραγούδια των βουνών που άρεσαν στον Σταύρο που αγαπούσε πολύ τον τόπο του και τον τιμούσε ως έπρεπε. Τέτοιο σιωπηλό ξόδι ούτε ο Σταύρος φαντάζονταν ότι θα έχει ούτε και άλλος κανένας σκέφτεται το δικό του.
Τι μένει να κάνουμε ώστε να μην βρεθούμε στη θέση του Σταύρου; Να προσέχουμε τον εαυτό μας και τους άλλους που είναι μαζί μας ή ερχόμαστε σε επικοινωνία. Να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής που επιβάλλει η περίπτωση και να σεβόμαστε την διάθεση του άλλου ενώ δεν είναι κακό, αντιθέτως είναι επιβεβλημένο, να κρατάμε αποστάσεις απ’ όσους βλέπουν με ελαφρά διάθεση την επιδημία και όσους δεν την λογαριάζουν.
Καλό ταξίδι στους ουρανούς Σταύρο Φαλαγκάρα. Θα σε μνημονεύουμε, θα θυμόμαστε όσα ζήσαμε και δεν θα αφήσουμε να χαθούν εκείνα που μας ένωναν, θα σου στέλνουμε χαιρετίσματα με τα πουλιά και την άνοιξη, του Αϊ - Γιώργη, αν είμαστε καλά και το θέλει και ο Θεός, η σκιά σου θα είναι η πρώτη που θα σύρει τον τρανό χορό στο Μοναστήρι...ιμ
Στη φωτογραφία, ο Σταύρος Φαλαγκάρας, φιλόλογος και Γραμματέας του Συλλόγου "Οι Φίλοι της Ιεράς Μονής Μυροφύλλου Τρικάλων" καλωσορίζει στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Μυροφύλλου Τρικάλων του τον ηγούμενο της Μονής Σιμωνόπετρας Ελισσαίο (Αύγουστος 2007)
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
