Το έχουν οι παλιές φωτογραφίες, να θυμίζουν στιγμές και γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν και να οδηγούν τη σκέψη σε συγκρίσεις με το σήμερα, άλλοτε τρυφερές κι άλλοτε πικραμένες. Εξαρτάται βέβαια από πια πλευρά βλέπει τα πράγματα ο καθένας αφού φωτογραφίες αυτές λειτουργούν ως γέφυρες μεταξύ των χρόνων και των δεκαετιών.
μια σειρά όμως ανθρώπων που η παιδική μας ηλικία ήταν στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, στην επαρχία κυρίως, έχουν μια ιδιαίτερη σημασία καθώς μετά την κατάθεση ζωής σε εργασία που έγινε μακριά από τις μικρές πατρίδες του καθενός, η επιστροφή που είχαμε κάποτε υποσχεθεί στον εαυτό μας και στους μακαριστούς για τους περισσότερους μας πια γονείς συγγενείς και χωριανούς, εξελίσσεται τις περισσότερες φορές σε μια μελαγχολική διαπίστωση καθώς κυριαρχεί η ερημιά απ’ άκρον σε άκρον της χώρας.
Τέτοιες σκέψεις έρχονται σαν είδαμε, συντοπίτες και φίλοι της ευρυτανικής γης τις φωτογραφίες που ευγενικά μοίρασε στον δικτυακό χώρο ο συνταξιούχος δάσκαλος Βασίλειος Σκαρλάτος που δίδαξε στο σχολείο του χωριού Τριπόταμος στα χρόνια 1962 – 1965. Με αγάπη και στη φωτογραφία ο δάσκαλος αποτύπωσε με μια ιστορική φωτογραφική μηχανή, την Lubitel 2 στιγμές από τη ζωή του σχολείου αλλά και της πολυπληθούς τότε κοινωνίας του Τριποτάμου και των γύρω χωριών, Τσούκα, Παλαιοκατούνα και άλλα.
Εκείνα τα χρόνια το σχολείο της Τσούκας είχε 200 παιδιά, από 30 – 35 δηλαδή σε κάθε τάξη ενώ στον συνοικισμό Κοψέικα που υπηρετούσε ο Δημήτρης Σκαρλάτος ήταν πάνω από 70. Τους ίδιους αριθμούς μαθητών έχουν και τα σχολεία των γύρω χωριών. Σήμερα δυστυχώς τα σχολεία αυτά είναι από χρόνια κλειστά και φυσικά δεν προβλέπεται να ανοίξουν ποτέ πάλι γιατί άδειασε ο τόπος. Εννοείται βέβαια ότι τότε δεν υπήρχαν ακόμη δρόμοι στην περιοχή και οι πρώτοι που ανοίχτηκαν ήταν για να εξυπηρετηθούν τα έργα της κατασκευής του ταμιευτήρα των Κρεμαστών και στα οποία εργάστηκαν σχεδόν όλοι στην περιοχή. Μόλις αυτά σταμάτησαν άρχισαν να φεύγουν οι άνθρωποι γιατί ούτε γη είχαν πια να καλλιεργήσουν αφού ο εύφορος κάμπος δίπλα στον Αχελώο βρέθηκε στο βυθό και οι προοπτικές για άλλες δουλειές ήταν ελάχιστες. Έτσι ερήμωσε η περιοχή και έκλεισαν και τα σχολεία.
Με την δημοσίευση των πολύτιμων φωτογραφιών του ο δάσκαλος Βασίλειος Σκαρλάτος ξυπνάει την μνήμη αυτών που έζησαν αυτή την εποχή και ανασταίνει έναν ολόκληρο τόπο. Ξεχωρίζουμε απ’ αυτές μια από τα συσσίτια εκείνης της εποχής στα σχολεία, επιχρωματισμένη μάλιστα από τον Απόστολο Γκούμα. Εκείνα τα συσσίτια, με αμερικάνικα κυρίως προϊόντα, όπως γάλα σκόνη και κίτρινο τυρί ήταν η πρώτη απόπειρα οργάνωσης της διατροφής των παιδιών των αγροτικών περιοχών και υποστήριξε πολύ τις οικογένειες που ακόμα ασχολούνταν με τα χωράφια και την κτηνοτροφία καθώς αυτά κάλυπταν πολλές ανάγκες. Ανάγκες που είχαν αυξηθεί καθώς μετά τον πόλεμο παρατηρήθηκε μια εντυπωσιακή αύξηση των γεννήσεων αλλά από αυτόν τον αριθμό των νέων ανθρώπων, ελάχιστοι έμειναν να μεγαλώσουν και να εργαστούν εκεί. Οι περισσότεροι αφιέρωσαν τη ζωή τους σε ξένες δουλειές και σε άλλους τόπους και τώρα στο γύρισμα της ζωής αναπολούν την εποχή αλλά κανένας δεν είναι σε θέση πια να την αναστήσει…
