Για τα δέντρα ο ερχομός του χειμώνα είναι ένα ετήσιο, επαναλαμβανόμενο φαινόμενο το οποίο έχουν συνηθίσει και γι’ αυτό δεν προβαίνουν σε κανενός είδους προετοιμασία, τουλάχιστον φανερή γιατί όπως λένε οι ειδικοί πάνω σε αυτά και όσοι μιλούν βεβαίως μαζί τους, συμβαίνει το αντίθετο. Λειτουργούν όπως όλα τα πλάσματα του κόσμου και έχουν όλες τις αισθήσεις τους σε επαγρύπνηση, είτε να επηρεαστούν από τις κακουχίες που προκύπτουν σε κάθε εποχή και πολύ περισσότερο, να μην πάψουν να αποφύγουν την συνέχεια του είδους τους και καθένα, με την εμπειρία που έχει αποκτήσει το προσπαθεί.
Έτσι, οι κρανιές, αυτό το μοναδικό δέντρο, ξακουστό για την σκληρότητα του ξύλου του αλλά και για τους υπέροχους καρπούς του έχει επιλέξει να ανθοφορήσει στις αρχές του Φλεβάρη και είναι το πρώτο κλαρί του λόγγου και του δάσους που βλέπουμε ακόμη και μέσα στα χιόνια να τολμά να βγάζει λουλούδια. Το ίδιο κάνουν και οι αμυγδαλιές, καθώς και κάποιες κορομηλιές αψηφώντας τα κρύα και τον πάγο και όλα μαζί βέβαια πληρώνουν την περίπτωση που στην περίοδο της ανθοφορίας τους τυχαίνει να περάσει από τον τόπο τους κάποια Μήδεια ή άλλη κακοκαιρία με διαφορετικό όνομα και τα ίδια αποτελέσματα.
Η πείρα που έχει η κρανιά, η οποία ως είδος και μέσα στους άπειρους αιώνες της εξέλιξής της την οδηγεί να μην λαμβάνει καθόλου υπ’ όψιν τις προβλέψεις που κάνουν οι άνθρωποι σχετικά με τον καιρό και ανεξάρτητα από το αν είναι ευνοϊκός ή όχι, να προχωρά στην ανθοφορία. Γνωρίζει δε πολύ καλά πως από την στιγμή που θα ανθίσει, τίποτα δεν αποκλείει την περίπτωση να την θάψουν τα χιόνια καθώς είναι κοντή και φυσικά ο παγετός που θα ακολουθήσει να της «κάψει» τα άνθη, σε βαθμό που μπορεί κανένα κλαρί της να καρπίσει κι έτσι, ούτε σπόρος θα πέσει στη γη να φυτρώσει καινούργιο δέντρο.
Δεν την πειράζει την κρανιά, να χάσει τη χρονιά. Με τα μάτια της όπως βλέπει τον χρόνο, είτε αυτός είναι μπροστά της, είτε είναι πίσω της ξέρει πως θα έρθει ο επόμενος χειμώνας που μπορεί να είναι πιο ευνοϊκός για την ανθοφορία και την καρποφορία της στη συνέχεια κι έτσι θα ισοφαρίσει την απώλεια. Μπορεί να είναι και ένας χειμώνας, μπορεί και δύο που δεν θα καταφέρει να δέσει καρπό αλλά δεν απελπίζεται. Έχει θητεύσει στην υπομονή, έχει εξαντλήσει τους υπολογισμούς και γνωρίζει με την θεωρία αλλά και την πρακτική που έχει αποκτήσει αυτή για τον κόσμο, ότι θα έρθει η χρονιά που πάλι θα τα καταφέρει καλύτερα. Ένα πράγμα πιθανόν να την απασχολεί, το ίδιο υποθέτω και τα κοτσύφια: δεν θα βρίσκουν να φάνε τους γλυκούς καρπούς αλλά κι αυτά όπως είναι μαθημένα, κάπου αλλού θα ξεγελάσουν την πείνα τους σε άλλα δέντρα που δεν θα έχουν την ατυχία της κρανιάς.
Τη μέθοδο της κρανιάς απέναντι στα δύσκολα δεν την γνωρίζουν οι άνθρωποι, ή αν την ήξεραν την ξέχασαν γιατί δεν είχαν την υπομονή αλλά και το θάρρος να αποδεχτούν πως μια χρονιά μπορεί να πήγε στράφι αλλά δεν την βάζουν στα χαμένα και κλαίγονται πάνω από τα ερείπιά της. Όχι γιατί το ήθελαν αλλά επειδή ήρθε ένα κακό από πάνω, από τον αέρα ή τον ουρανό· ο πάγος επί του προκειμένου και τους χάλασε τη σειρά και την οποία, όσο και αν προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν θα πάει χαμένη γιατί δεν θα είναι διαρκώς οι συνθήκες ευνοϊκές για την ανθοφορία, πόσο μάλιστα για την καρποφορία.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
