Διάσελο λέμε στα κοινά Ελληνικά τον αυχένα (σβέρκο) μιας κορυφογραμμής αλλά συνήθως εννοούμε το σημείο εκείνο που σμίγουν τα μονοπάτια που έρχονται και από τις δυο πλευρές του βουνού. Εκεί συνήθως είναι και τόπος συνάντησης των περαστικών, των εμπορευομένων και γι’ αυτό ανέκαθεν σε τέτοια σημεία οι άνθρωποι έστηναν πρόχειρες ή μόνιμες εγκαταστάσεις για την εξυπηρέτηση τους αλλά και την αναψυχή των διερχομένων.
Τέτοια διάσελα στην Ελλάδα υπάρχουν αμέτρητα και όλα απηχούν πολλές στιγμές της απλής ιστορίας των ανθρώπων αλλά και ιστορικών γεγονότων καθότι για κάθε τόπο αυτά ήταν στρατηγικά σημεία και συνήθως φυλάγονταν για τον φόβο των επιδρομών ή και του ελέγχου αν θέλετε, των δραστηριοτήτων των ανθρώπων που ζούσαν εκεί κοντά.
Ένα τέτοιο διάσελο είναι το Τσαρδάκι εκεί που λυγάνε λίγο τα χωμοτοβούνια πάνω από τον κάμπο της Καρδίτσας και γέρνουν προς το οροπέδιο του Μέγδοβα που τώρα είναι κάτω από τη λίμνη Πλαστήρα. Από εκεί περνούσε το μεγάλο μονοπάτι, η στράτα που οδηγούσε από τη Θεσσαλία προς τα Άγραφα και την Αργιθέα και το ανθρωπομάνι που διάβαινε κάθε μέρα, άλλοι με φορτωμένα ζωντανά κι άλλοι στην πλάτη, πρωί και βράδυ αμέτρητο. Εκεί στέκονταν όσοι ανέβαιναν από τον κάμπο να πάρουν μια ανάσα πριν αναμετρηθούν με τις κορφές και τα ποτάμια των Αγράφων κι όσοι τα κατέβαιναν, εκεί πάλι στέκονταν με ανακούφιση γιατί ο προορισμός τους ήταν κοντά πλέον κι έτσι έπαιρναν τον κατήφορο.
Στο πολυσύχναστο αυτό διάσελο επόμενο ήταν να δημιουργηθεί και ένα κέντρο εμπορίου, το λεγόμενο Παζαράκι που κανείς δεν θυμάται πότε ξεκίνησε και μέσιαζε τις αποστάσεις από τα Άγραφα στον κάμπο. Εκεί συναντιόνταν ορεινοί και καμπίσιοι και εμπορεύονταν, αντάλλασαν πληροφορίες, ζύμωναν ιδέες. Αργότερα έγιναν και καταστήματα και αφότου άρχισαν οι εργασίες για την τεχνητή λίμνη Πλαστήρα, το Τσαρδάκι έγινε ένα μεγάλο χωριό με πολλά καταστήματα όπου οι εργαζόμενοι εύρισκαν φαγητό, δωμάτια, διασκεδάσεις και αυτό κράτησε μέχρι το 1959 που γέμισε η λίμνη και έφυγαν τα εργοτάξια. Εκεί ήταν και το πρώτο λιμάνι της λίμνης που έφευγαν και έρχονταν οι βάρκες που εξυπηρετούσαν την συγκοινωνία ανάμεσα στις δυο πλευρές της γιατί δεν υπήρχαν ακόμη κανονικοί δρόμοι.
Από την πλήρωση της λίμνης και μετά το Τσαρδάκι, πού δίπλα του περνούσε ο ωραίος αμαξιτός δρόμος Καρδίτσα – Καστανιά ήταν και από τα πρώτα σημεία που άρχισε να επισκέπτεται ο κόσμος να δει το καινούργιο τοπίο της λίμνης κάτω από τα Άγραφα και πολύ σύντομα άρχισε να μαθαίνεται και εκτός Καρδίτσας. Πρωτοπόρος σε αυτό ήταν ο Γιάννης Κορομπίλιας που το 1959 μετέφερε το ταβερνάκι του από το Παζαράκι στο διάσελο και με το όνομα «Τσαρδάκι» το ανέδειξε με τέτοιο τρόπο στα φαγητά και την εξυπηρέτηση που τον θυμούνται όλοι. Το 1981 το «Τσαρδάκι» ανέλαβε ο γιος του Βασίλης Κορομπίλιας και σήμερα, λειτουργεί από την Σταυρούλα Κορομπίλια η οποία συνεχίζει το ίδιο ωραία την οικογενειακή παράδοση όπως είχε μάθει από τον πατέρα της και τον παππού της.
Θυμήθηκα το «Τσαρδάκι» χθες όταν το είδα μια εξαιρετική φωτογραφία του καλού φίλου και καλλιτέχνη της φωτογραφίας που το μάτι του «πιάνει» εκπληκτικές σκηνές και θέματα από την Καρδίτσα. Η φωτογραφία που δείχνει το «Τσαρδάκι» κλειστό, μέσα στην ομίχλη, με τα λουλούδια να τα λιώνει το φθινόπωρο και ένα σκύλο απορημένο για την ερημιά. Ποτέ δεν ήταν έτσι, αλλά τα μέτρα για την πανδημία υποχρέωσαν το κλείσιμό του από τις αρχές του Νοεμβρίου και όπως πάνε τα πράγματα, αν δεν υπάρξει κάποια βελτίωση της κατάστασης θα παραμείνει κλειστό μέχρι νεωτέρας. Δεν είναι όμως μόνο το «Τσαρδάκι» κλειστό, αλλά όλα τα καταστήματα γύρω από τη λίμνη και τα ξενοδοχεία. Η καλύτερη εποχή του χρόνου για την λίμνη Πλαστήρα και τα Άγραφα, το φθινόπωρο, χάθηκε και όλοι αγωνιούν αν θα χαθεί και η περίοδος των γιορτών οπότε η καταστροφή θα είναι ολική.
Στην ίδια, λόγω επιδημίας κατάσταση με τους επιχειρηματίες της λίμνης Πλαστήρα είμαστε σχεδόν όλοι, περισσότερο οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και λιγότερο αυτοί που σιτίζονται από το Δημόσιο και όλοι βλέπουμε το εγγύς αλλά και το απώτερο μέλλον μέσα στην ομίχλη και τον σκύλο να περιφέρεται πεινασμένος, όπως είδε και Γιώργος Τάτσιος προχθές το «Τσαρδάκι». Τα πράγματα δεν είναι καλά αλλά στην περίπτωση δεν μένει τίποτα άλλο από την αυστηρή τήρηση των μέτρων έτσι όταν περάσει το κακό, να μπορέσουμε να πάρουμε τους φίλους μας και τους αγαπημένους μας να πάμε στο «Τσαρδάκι» και κάθε άλλο ωραίο μέρος της πατρίδας μας χωρίς φόβο και συνέπειες...
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
