Η είδηση πολύ φρέσκια… Η Κομισιόν ενέκρινε την κατανάλωση … εντόμων, ολόκληρων ή σε μορφή σκόνης, με στόχο να διασφαλιστεί η επισιτιστική επάρκεια του πλανήτη μας! Τα έντομα που, σύμφωνα με την απόφαση της Κομισιόν, θα καταλήξουν αργά ή γρήγορα στο πιάτο μας είναι ο οικιακός γρύλος (house cricket), το κίτρινο αλευροσκούληκο (yellow mealworm) και η αποδημητική ακρίδα (migratory locus)…
Για να μην πεινάσουμε λοιπόν, θα αρχίσει η καλλιέργεια ή η εκτροφή εντόμων μιας και πρόκειται για ζώα και όχι φυτά κι έτσι θα απομακρυνθεί το φάσμα της πείνας για ένα διάστημα και να επανέλθει σίγουρα μετά από κάποια χρόνια αφού ο πληθυσμός της γης διαρκώς αυξάνεται. Τότε σίγουρα θα μεγαλώσει η λίστα των προς τροφή εντόμων και δεν αποκλείεται να ενταχθούν σ’ αυτή και κάποια άλλα είδη που είχαν διαφύγει. Όπως τα κοράκια για παράδειγμα ή τα χελιδόνια και είναι σίγουρο πως και πάλι η τροφή δεν θα επαρκέσει οπότε είναι σίγουρο πως κάποια ημέρα η ανθρωπότητα θα καταλήξει να τρώει χώμα και πέτρες και δυστυχώς, κάποια στιγμή κι αυτά θα εξαντληθούν.
Η ιστορία θυμίζει τον πανάρχαιο μύθο του Ερυσίχθωνα τον Θεσσαλό ο οποίος για την ασέβειά του προς την θεά Δήμητρα τιμωρήθηκε να πεινάει συνέχεια και ο οποίος αφού κατέφαγε τα πάντα γύρω του και έκανε διάφορα αίσχη προκειμένου να κορέσει την πείνα του, στο τέλος έφαγε τις ίδιες τις σάρκες του και πέθανε. Ο θεμελιώδης αυτός μύθος για την κοινωνία ήταν κι αυτός που κρατούσε ένα μέτρο στις ενέργειες των ανθρώπων ώστε να κρατιέται η ισορροπία ανάμεσα στην επιθυμία και την ανάγκη. Όπου αυτή διασαλεύονταν τα αποτελέσματα ήταν οικτρά και πολλές περιπτώσεις στην ιστορία το επιβεβαιώνουν.
Από την άλλη, η απόφαση αυτή της Κομισιόν έρχεται να ανατρέψει την πορεία των ανθρώπων μέσα σε χιλιάδες χρόνια ως τα σήμερα, πορεία που ξεκινάει από το τέλος του πλάνητα βίου και την οργάνωση των πρώτων αγροτικών κοινωνιών που αποτέλεσμά της ήταν και ο διαχωρισμός των εδώδιμων ή ειδών. Ως κυνηγός ο άνθρωπος σίγουρα έτρωγε τα πάντα, ζώα, πτηνά, ψάρια, έντομα, τρωκτικά, ερπετά. Με την εγκατάστασή του όμως σε ένα μέρος και την σταδιακή ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας άρχισε να ξεχωρίζει τα ζωικά και τα φυτικά ακόμη είδη που έτρωγε και κατά κάποιο τρόπο, αυτό θεμελίωσε τον πολιτισμό που απολαμβάνουμε ακόμη και σήμερα. Άλλα είδη τα χαρακτήρισε ιερά, άλλα μιαρά και πολλά σίγουρα τα έβγαλε από το διαιτολόγιο του γιατί του έκαναν κακό.
Τώρα με την άδεια των Βρυξελλών, του υπερεθνικού αυτού οικονομικού διευθυντηρίου με ακραίες φιλελεύθερες ιδέες που προσπαθεί να εφαρμόσει στην Ευρώπη, η σχέση με τους γρύλλους που ακούγαμε στα χωράφια τα απόβραδα τελειώνει. Αυτοί παύουν να είναι οι ακούραστοι τραγουδιστάδες της νύχτας και είναι τροφή! Το ίδιο και οι ακρίδες, οι νομαδικές, αυτές που είχαμε μάθει ήταν μια από τις επτά πληγές του Φαραώ αλλά και κάθε τόπου σαν έπεφταν σύννεφα απ’ αυτές και ρήμαζαν τις καλλιέργειες, θα είναι τροφές. Ακόμη και τα αλευροσκούληκα, αυτά που οι καλές νοικοκυρές τα πέταγαν από το κόσκινο, γιατί κάθε αλεύρι χωρίς χημικά τα γεννούσε, τώρα θα εκτρέφονται συστηματικά. Ζωντανά (δεν ξέρουμε πως θα αντιμετωπίσει η πολιτική ορθότητα αυτό), μαγειρεμένα ή σε σκόνη θα αρχίσουμε να τα καταναλώνουμε με τη θέλησή μας ή παρά αυτή, ως συστατικά που εμπλουτίζουν σε πρωτεΐνες αρκετά βιομηχανικά είδη, όπως μπισκότα, ψωμί και άλλα.
Είναι βέβαιο πως αυτά τα είδη θα ακολουθήσουν οι πασχαλίτσες, τα κουνούπια των βάλτων, οι μύγες κάθε μεγέθους, τα μυρμήγκια, οι ψείρες, οι κατσαρίδες. Δεν θα μείνει τίποτα που να μην είναι φαγώσιμο κι έτσι θα καταλήξουμε, όταν εξαντληθούν όλα αυτά να τρώμε χώμα και πέτρες. Εννοείται πως σε αυτή την εξέλιξη θα δημιουργήσουμε αντιπαλότητες με τα πτηνά που τρέφονται με αυτά τα έντομα καθώς και τα ερπετά, αντιπαλότητες από τις οποίες θα βγούμε προσωρινά νικητές γιατί θα κουβαλάμε την κατάρα της Δήμητρας στον Ερυσίχθονα αλλά στο τέλος σαν αυτό θα φάμε τις σάρκες μας.
Στη συνέχεια της είδησης, ακολουθούν πολλά στοιχεία που ασφαλώς δημιουργούν απορίες και σκέψεις ως προς την απόφαση της Κομισιόν. Όπως η αναφορά ότι η παραγωγή των πλούσιων σε πρωτεΐνες εντόμων είναι μια εναλλακτική λύση που εξασφαλίζει πολύ χαμηλότερες εκπομπές αερίων θερμοκηπίου απ’ ότι η παραγωγή κρέατος. Για παράδειγμα, η εκτροφή του γρύλου εκπέμπει 75% λιγότερο CO2 από ότι μια φάρμα που εκτρέφει κοτόπουλα. Ο διαρκώς αυξανόμενος πληθυσμός και η ρύπανση που προκαλεί η βιομηχανία κρέατος (αντιπροσωπεύει το 14,5% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων θερμοκηπίου), οδηγεί πολλούς στο συμπέρασμα ότι τα έντομα ίσως είναι το κλειδί για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Το τι θα τρώνε τώρα οι γρύλλοι και ακρίδες στις φάρμες που ετοιμάζουν για να σωθεί ο πλανήτης από τα αέρια και να ισορροπήσει το κλίμα, είναι ένα ζήτημα που θα έχουμε καιρό να το συζητήσουμε πολλές φορές στο μέλλον…
Στις φωτογραφίες, ένας διάσημος γρύλος, ο Poecilimon veluchianus (βελουχιώτης) ο οποίος προς το παρών δεν προορίζεται για το τραπέζι αλλά κανένας δεν ξέρει που θα φτάσει η ανθρώπινη λαιμαργία…
