Δεν ήταν η ψήφος που με οδήγησε προχθές στα πάτρια χώματα για να περάσω από το οικείο εκλογικό κέντρο, αλλά η επίσκεψη στο γηροκομείο της Σπερχειάδας όπου πλέον φιλοξενείται η μάνα μου και για το οποίο θα αναφερθώ σε άλλο σημείωμα καθώς αυτό αποτελεί ένα σπουδαίο κέντρο φιλανθρωπίας στον ξεχασμένο τόπο μας που δημιούργησε ο αείμνηστος Αθανάσιος Ακρίδας με την σύζυγό του Μαίρη.
Περίσσεψε όμως λίγος χρόνος κι έτσι βρέθηκα και στο χωριό όπου χωρίς να είναι εκεί η μάνα λιγοστεύει και η σημασία του όπως και οι δεσμοί μαζί του καθώς λείπει και ο ίσκιος της. Δεν ξέρω πόσο θα επηρεάσει αυτό την ζωή μου αλλά διαισθάνομαι πως από εδώ και πέρα δεν θα είναι τα πράγματα όπως τα ξέραμε και η πορεία θα έχει εκπλήξεις.
Μην τα πολυλογώ, το ενδιαφέρον μου για το χωριό μειώθηκε όπως και για το ποιους θα ψήφιζαν οι χωριανοί και τι θα περίμεναν απ’ αυτούς. Ο λίγος χρόνος που έμεινα εκεί, όμως ήταν αρκετός όμως να δω φέτος πόσα οργώματα έκαναν και ποιοι χωριανοί για να βάλουν κήπους. Τούτο είναι ένα μέτρο για να εκτιμώ την δύναμη του χωριού και την διάθεσή του να συνεχίσει να υπάρχει και να είναι σε κάποιο βαθμό παραγωγικό. Έχω κρατήσει σημειώσεις μισού αιώνα περίπου, από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο και οι οποίες δείχνουν την πορεία της κατάρρευσής του. Χοντρικά αναφέρω πως το 1971 καλλιεργούσαμε περί τα 300 στρέμματα και σήμερα είναι ζήτημα αν όλα μαζί τα κήπια μας κάνουν 10 και τα μισά μάλιστα είναι από μη μόνιμους κατοίκους του χωριού.
Η κατάρρευση της παραγωγής τους χωριού φυσικά και συνδέεται με τα αποτελέσματα των εκλογών που έγιναν μέσα σε αυτές τις δεκαετίες, αρχής γενομένης του 1974 μετά το τέλος της δικτατορίας. Από τότε μέχρι σήμερα πρέπει να έγιναν ένα σωρό βουλευτικές εκλογές και δημοτικές αλλά από τα σχήματα που κυβέρνησαν τη χώρα ή το χωριό, κανένα δεν μπορεί να βγει να πει ότι έκανε κάτι που θα έδινε ζωή και συνέχεια στο χωριό. Έτσι το χωριό μου και δεκάδες, εκατοντάδες χωριά και μεγαλοχώρια σε όλη την επικράτεια αφέθηκαν να διαλυθούν στο όνομα μιας «ανάπτυξης» που ευνόησε μόνο λίγους τομείς.
Μοιάζουν λίγο ρομαντικά, παρωχημένα ή και οπισθοδρομικά για πολλούς αυτά που λέω αλλά είναι η πραγματικότητα για όλη την Ελλάδα, ειδικά την ορεινή την οποία θυμούνται μόνο για τουρισμό και φυσικά στις εκλογές. Παραμονές εκλογών πάντα περνούσαν από το χωριό όλοι οι υποψήφιοι και έταζαν, έταζαν πράγματα που ελάχιστα πραγματοποιήθηκαν. Και μέτραγαν κεφάλια, μέτραγαν ψήφους. Έβλεπαν πως αυτοί λιγόστευαν αλλά δεν τους ένοιαζε, δεν ανησυχούσαν γιατί έκλειναν τα σχολεία, τα καφενεία, δεν είχαν παπάδες τα χωριά, φροντίδα οι γέροντες. Οι δικοί μας μάλιστα στη Φθιώτιδα δεν έκαναν τίποτα ώστε ο νομός, ο πιο κεντρικός της Ελλάδας να μείνει με τέσσερις από τους έξι βουλευτές που είχε κάποτε! Έδιωξαν κυριολεκτικά τον κόσμο και η Φθιώτιδα άδειασε.
Με τα μάτια του περαστικού αυτή τη φορά και σε ημέρα εκλογών έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα και το άδειο χωριό. Εκείνο που μου έδωσε περισσότερη χαρά, ήταν όταν είδα τους γείτονες Γιάννη Τσιρώνη και την γυναίκα του Θεοδώρα, να φυτεύουν πατάτα. Ήταν οι μόνοι χωριανοί (με συγχωρούν οι λίγοι άλλοι που δεν έτυχε να τους βρω στον κήπο) που έκαναν κάτι ανώτερο και πιο σημαντικό από τις εκλογές. Έχει και φύτεμα της πατάτας το ρίσκο του αλλά αυτό εξαρτάται από τον καιρό και την φροντίδα που θα δεχτεί ο κήπος αλλά όπως και να έχει το πράγμα, η ευθύνη είναι ολότελα αυτού που θα τον φτιάξει…
