Είναι ειρωνεία, όπως εκφράζεται, το ενδιαφέρον από τους μηχανισμούς της Πολιτείας για τους ανθρώπους που χρήζουν μιας ιδιαίτερης μέριμνας και προσοχής, είτε αυτοί πάσχουν σωματικά ή ψυχικά που είναι πάντα και σε χειρότερη μοίρα. Είναι ειρωνεία, να βγαίνει ο ένας και ο άλλος «αρμόδιος» και να εκθέτουν νούμερα, αποτελέσματα μετρήσεων και στατιστικές που δείχνουν μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων χωρίς να προχωρούν στο βάθος του ζητήματος. Η πραγματικότητα δυστυχώς τους εκθέτει στα μάτια όλων των πασχόντων αλλά και των ατόμων που οι ζωές τους είναι συνδεδεμένες με την τύχη των ΑΜΕΑ και τα σχόλια είναι ανάλογα των περιστάσεων που βιώνει αυτός ο κόσμος.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα ΑΜΕΑ στην Ελλάδα δεν είναι γνωστά δυστυχώς στον πολύ κόσμο, για μια σειρά λόγων που έχουν να κάνουν με την πολιτική που δεν εφαρμόζεται αλλά και για πρακτικούς λόγους που έχουν να κάνουν κυρίως με την διευκόλυνση αυτών των ανθρώπων στην κυκλοφορία τους στην πόλη, πράγμα που αποτελεί και την μεγαλύτερη ειρωνεία. Κατά καιρούς βλέπουμε και ακούμε πως κατασκευάζεται κάποιο έργο που πρώτα έχει σχεδιαστεί να εξυπηρετεί τα ΑΜΕΑ σε ίσους όρους με τους υπόλοιπους πολίτες και αμέσως αυτό να αφήνεται στην τύχη του ή να ακυρώνεται επειδή δεν έχει προβλεφτεί πως θα επιδρούν πάνω του άλλες δράσεις.
Παντού βλέπουμε ράμπες που έχουν μείνει μισοτελειωμένες ή δεν καταλήγουν πουθενά, συστήματα σήμανσης στα φανάρια κατεστραμμένα και πεζοδρόμια που αποτελούν παγίδες για όποιον θελήσει να τα ακολουθήσει ανιχνεύοντάς τα με τη λευκή βακτηρία. Έτσι δε που είναι φτιαγμένα με ανομοιογενή υλικά, με λογής εμπόδια φυτεμένα στην επιφάνειά τους και διάφορα αντικείμενα τοποθετημένα πάνω τους και κυρίως τα άπειρα παρκαρισμένα δίκυκλα και τα αυτοκίνητα είναι επικίνδυνα για όποιον κουβαλάει ένα πρόβλημα πάνω του να τα διασχίσει και να φτάσει χωρίς δυσκολίες στον προορισμό του. Και δεν δημιουργούν προβλήματα μόνο σε όσους έχουν πρόβλημα με την όρασή τους αλλά και σε εκείνους που κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια και θέλουν να εξυπηρετηθούν μόνοι τους στην πόλη, χωρίς απαραίτητα να υποχρεώνουν ένα άλλο άτομο να τους σπρώχνει στις μετακινήσεις.
Η μόνη λύση γι’ αυτά τα άτομα είναι να κατέβουν στο δρόμο, να κινηθούν ανάμεσα στα αυτοκίνητα και ανάλογα με την παιδεία που διαθέτει κάθε οδηγός να καταφέρουν να περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο ή να κινηθούν προς τον προορισμό τους.
Αυτό είδαμε προχθές, στη στάση του Χημείου όταν από το αστικό της γραμμής Κάνιγγος – Γκύζη, κατέβηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα με το αμαξίδιό της (στην πραγματικότητα την κατέβασαν τρείς νεαροί γιατί το αυτόματο γι’ αυτές τις περιπτώσεις σύστημα που διαθέτουν τα λεωφορεία δεν λειτουργούσε) και αφού τους ευχαρίστησε, προσπάθησε να κινηθεί προς την Σόλωνος αλλά ήταν αδύνατον αφού το πεζοδρόμιο δεν προσφέρεται για τέτοια περάσματα. Τι να κάνει; Περίμενε να ανάψει το φανάρι να περάσει απέναντι αλλά όταν έφτασε εκεί σπρώχνοντας η ίδια το αμαξίδιο είδε πως ήταν αδύνατον να το ανέβει γιατί είχε σκαλί και κατευθύνθηκε πιο κάτω ελπίζοντας ότι εκεί που ήταν διαμορφωμένο δεν θα υπήρχε παρκαρισμένο αυτοκίνητο να την εμποδίζει.
Ατύχησε αλλά δεν έχασε την ψυχραιμία της, κινήθηκε ανάποδα στο ρεύμα και χάρη στους οδηγούς που περνούσαν εκείνη τη στιγμή που κοντοστάθηκαν λίγο για να την αφήσουν να περάσει, κατάφερε να βγει όπως ένας ναυαγός σε κάποιο νησί, σε ένα πλατύ πεζοδρόμιο για να μαζέψει δυνάμεις να κάνει την επόμενη κίνηση που αν δεν συνοδεύεται και με λίγη τύχη μπορεί να είναι μάταιη ή σε κάποιες περιπτώσεις επικίνδυνη ως... μοιραία.
21062019
