Κρίμα! Μεσοφλέβαρα κι ακόμα περιμένουμε τον χειμώνα!
Ούτε βροχή αλλά ούτε χιόνι στα βουνά μας τ’ αγαπημένα!
Τόσο «καλός» ο καιρός που ο εργολάβος βρήκε την ευκαιρία να υλοποιήσει το γκρέμισμα πέτρινων σπιτιών στο Κρίκελλο.
Σπίτια που φιλοξενούσαν ζωντανές πολυμελείς οικογένειες για τουλάχιστον 2 αιώνες. Σπίτια που σε κάθε πέτρα τους διαβάζει κανείς ιστορία γραμμένη με τέχνη, ιδρώτα και εξυπνάδα! Πολεμίστρες μικρές και μεγαλύτερες, μάνταλο στην πόρτα, χωρίς καν κλειδί! Μόνο όταν ο νοικοκύρης ήταν μέσα «κλείδωνε» την εξώπορτα! Ειδική κατασκευή και «Κομμένη» η γωνία του σπιτιού, για να περνάνε εύκολα τα φορτιάρικα!
Σπίτια που σεβάστηκαν τον τόπο που χτίστηκαν, που αν τα αφήναμε να πέσουν σε λίγα χρόνια θα ήταν ένα με το περιβάλλον τους!
Όλα τους τα υλικά, πέτρα και χώμα και ξύλο, σε λίγο γίνονται ένα με τη γη που πατούσαν και δίνουν καλό υπόστρωμα να φυτρώσουν δέντρα μέσα και πάνω τους.
Όμως είχαν την ατυχία να πεθάνουν τ’ αφεντικά τους κι αυτά να γείρουν προς τον δρόμο! Έτσι χαρακτηρίστηκαν επικίνδυνα για τους πεζούς, και η δημοτική αρχή με τον φόβο του τραυματισμού ανθρώπων επέλεξε το γκρέμισμά τους.
Τρία σπίτια που μπορούσαν να φιλοξενήσουν οικογένειες με λίγες επισκευές και μικρό κόστος, πέθαναν μπροστά στα μάτια μας.
Είναι σαν να συνηγορούσαμε κι εμείς στην «ευθανασία» τους! Τα κλάψαμε, λυπηθήκαμε βαθιά, και το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν να παραμερίσουμε τα εξαιρετικά αγκωνάρια τους για χρήση κοινωφελών έργων μέσα στο αγαπημένο μας χωριό.
Ήδη αρκετά εξ αυτών βρίσκονται δίπλα στη Βρύση του Γαζή, ώστε να αποτελέσουν τον βασικό σκελετό της αναπαλαίωσης της ιστορικής αυτής βρύσης που βρισκόταν στην κύρια είσοδο και έξοδο του χωριού με τη Φθιώτιδα και τη νότια Ελλάδα, πριν ακόμα γίνει τη δεκαετία του 1930, με το τσαπί του Κρικελλιώτη, ο δρόμος προς τη Ράχη Τυμφρηστού.
Μαζί με ανθρώπους που εμπεριείχαν αυτό το γονίδιο της ανεξαρτησίας και της αυτάρκειας, πεθαίνουν στα χωριά μας και τα έργα τους.
Πεθαίνοντας ο Κρέτσης Παντελής, εκ των τελευταίων μαστόρων της πέτρας, ο γνωστός σε όλους «Στάλας» αφού «έπιανε» τις σταλαγματιές στις πέτρινες σκεπές των σπιτιών του Κρικέλλου, πέθανε και η εξαιρετική, ταιριαστή με τον τόπο πέτρινη στέγη των σπιτιών και μπήκε το κεραμίδι.
Αντιλέγοντας σε όλα τούτα τα συναισθηματικά κάποιος θα πει ότι η ζωή προχωράει και ο κόσμος αλλάζει…
Το ερώτημα όμως είναι: Αλλάζει και προχωράει αλλά προς το καλύτερο; Μήπως με τις φτέρνες μπροστά;
Στο ερώτημα θα απαντήσει μόνο ο χρόνος!
Σήμερα στο χωριό έγινε λειτουργία με αιτία την εκκένωση του Κρικέλλου το 2015 μετά από εκείνη τη δυνατή βροχή.
Όμως μαζί με το αίτημα το υπερφυσικό και πνευματικό προς τον Αη Νικόλα και τον Θεό μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αν τότε, το 2015, κάποιος είχε καθαρίσει τα αυλάκια για τα όμβρια νερά, αν κάποιος είχε ασχοληθεί και με το κεφαλάρι του χωριού όπως οι πρόγονοί μας, δεν θα είχε γίνει καμία λασποπλημμύρα στους δρόμους του χωριού. Αν τα όμβρια νερά πήγαιναν στα ρέματα που τόσο έντεχνα αλλά και απλά είχαν κάνει τη δουλειά τους αιώνες πριν, δεν θα βυθιζόταν μέρος της Λούκας! Όμως η συρρίκνωση του πληθυσμού των μονίμων κατοίκων μαζί με το λάθος της ανάθεσης από όλους μας στις «αρχές του τόπου» της προστασίας μας, είχαν τα γνωστά αποτελέσματα.
Εμείς, όσοι Κρικελλιώτες το θέλουμε, επιλέγουμε να κρατήσουμε όρθια την ψυχή μας και τη σκέψη μας και δουλεύουμε ως ομάδα ενεργών πολιτών να κρατήσουμε ζωντανό το χωριό μας, με όσες δυνάμεις έχουμε. Εάν έχουμε αρωγό μας στην προσπάθειά μας αυτή και τη δημοτική αρχή και γενικά την εκάστοτε εξουσία καλώς. Αν όχι, όμως, δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Έχουμε δει πολλές φορές τη δύναμη της ενωμένης ανθρωπιάς! Το ξέρουμε ότι ο λαός ενωμένος μπορεί!
Το μόνο που δεν μπορούμε είναι να φέρουμε χιόνι και βροχές και να γεμίσουν οι δεξαμενές της Μάνας-Γης να τρέχουν οι βρύσες οι ζωηφόρες. Γιατί χωρίς αυτές τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει! Γι’ αυτό ας γίνει αποδεκτό το αίτημα της σημερινής λειτουργίας απ’ τον παπα-Φώτη κι ας ρίξει, τώρα που είναι νωρίς ακόμα, ένα μέτρο χιόνι!
Καλό χειμώνα λοιπόν και απ’ την Άνοιξη, όσο ξεχωρίζουμε ακόμα εποχές, πιάνουμε δουλειά…
ΥΓ. Το κείμενο – παράπονο του Μάκη Φλώρου μπορεί να αναφέρεται για την καταστροφή των ιστορικών σπιτιών του τρανού Κρίκελλου (κάποτε είχε περισσότερο κόσμο από το Καρπενήσι) αλλά απηχεί το ίδιο για κάθε γωνιά της έρμης της Ελλάδας. Κάτω δε από τον δίκαιο πόνο του, υποβόσκει ένας άλλος τρόμος που κανένας δεν τολμά να δει κατάματα. Η απαλλοτρίωση υπέρ των τραπεζών και των λογής funds κάθε γωνιάς της ελληνικής γης με τις ευλογίες φυσικά του συνόλου του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας τις τελευταίες δεκαετίες από τους οποίους κανείς δεν ντρέπεται…
