Αύριο αρχίζουν οι εκλογές στην ΕΣΗΕΑ, γεγονός που δεν αφορά μόνο τα στενά όρια ενός επαγγελματικού (και πνευματικού σωματείου) αλλά γενικότερα την κοινωνία μας καθώς η πολλαπλή κρίση στα ΜΜΕ επηρεάζει και την ποιότητα της Δημοκρατίας μας, πράγμα που ανοιχτά πλέον αναγνωρίζουν οι πάντες αλλά καμιά ουσιαστική και σε βάθος δεν γίνεται απ’ όσους βλέπουν τον κατήφορο, ενέργεια ώστε η Δημοσιογραφία να αποκατασταθεί στα μάτια της κοινωνίας και να μην είναι έρμαιο και υποχείρια ποικίλων συμφερόντων.
Είναι πολλά και από καιρό συζητούνται γύρω από τα ΜΜΕ και την Δημοσιογραφία και δεν είναι επί του παρόντος να αναφερθούν. Μια σύμπτωση όμως, ένα κενό στην εικόνα της πόλης μου δίνει την ευκαιρία να αναφερθώ για την καταστροφή ενός μέρους του κλάδου των εργαζομένων στα έντυπα ΜΜΕ, της εφημερίδες δηλαδή και τα περιοδικά, των εφημεριδοπωλών που αντανακλά ευθέως τον πάτο που έπιασαν οι κυκλοφορίες.
Αφορμή μου δίνει το κλείσιμο από τις αρχές της νέας χρονιάς του πιο κεντρικού πάγκου πώλησης εφημερίδων στην Ομόνοια, αυτόν που ήταν στη γωνία της οδού Πανεπιστημίου και Πλατείας, έξω από την Εθνική Τράπεζα η οποία παρεμπιπτόντως έγινε πολυκατάστημα το οποίο δεν περπάτησε όσο προέβλεπαν οι επενδυτές και εσχάτως ετοιμάζεται να στεγαστεί κάποια άλλη εταιρεία. Σε αυτή λοιπόν τη γωνία λειτουργούσε απ’ όσο θυμάμαι εγώ ο πάγκος που αργά τα Σάββατα το βράδυ προμηθευόμασταν τις εφημερίδες της Κυριακής. Η κίνηση αυτή είχε εξελιχθεί σε θεσμό και κατάντησε να γίνει και θέαμα των τουριστών για την τρέλα των Αθηναίων να παίρνουν εφημερίδες από την Ομόνοια. Θες από ανάγκη ενημέρωσης, θες για να μην στερούνται τη θαλπωρή του σπιτιού το κυριακάτικο πρωϊνό, οι Αθηναίοι προτιμούσαν να κάνουν μια στάση μετά τα μεσάνυχτα στην Ομόνοια αντί να τρέχουν αγουροξυπνημένοι στα περίπτερα.
Τα χρόνια που πέρασαν αυτή η κίνηση αυτή μειώθηκε. Το διαδίκτυο λένε κάποιοι έφαγε τις εφημερίδες αλλά μερίδιο ευθύνης έχει και η οργανωμένη ερήμωση του κέντρου της πόλης και η παράδοσή της στις συμμορίες. Για παράδειγμα αναφέρω πως πριν από δυο δεκαετίες, όταν σχολούσαν τα θέατρα ή οι άλλες σκηνές που κάποτε ανθούσαν στο κέντρο, η κίνηση στην Ομόνοια για εφημερίδες ήταν εντυπωσιακή. Κλείνοντας αυτά, έπαψαν να δουλεύουν και οι πάγκοι όπως εξάλλου και τα πατσατζίδικα της Αγοράς που τώρα πουλάνε σούσι στους ασιάτες τουρίστες. Το ίδιο έγινε κι με ένα σωρό διασκεδάσεις του Σαββάτου που έπαψαν να γίνονται στην πόλη. Η ανασφάλεια πάλι που επικρατεί λόγω των συμμοριών και των εμπόρων ουσιών στην περιοχή αποτρέπει πολλούς να περάσουν νύχτα από την Ομόνοια η οποία στο μεταξύ έχει παραδοθεί στον τουρισμό και στις υπηρεσίες τουριστικής ταβέρνας και καφενείου που την έχουν κατακλύσει.
Όλα αυτά είναι ορατά και κατανοητά αλλά υπάρχει και κάτι πιο βαθύ πίσω από την απαξίωση της Ομόνοιας τουλάχιστον των αναγνωστών των εφημερίδων. Το ότι δεν έχουν τίποτα πια να προσφέρουν ή τα αναμασήματα που δημοσιεύουν από τα δίκτυα όποιος θέλει μπορεί να τα διαβάσει και στο πρωτότυπο στην οθόνη του τάμπλετ. Ούτε και οι προσφορές πλέον συγκινούν κανέναν αφού έχουν επαναληφθεί πολλάκις από τότε που ο άθλιος αυτός τρόπος μάρκετινγκ άρχισε να υπονομεύει το κύρος των εφημερίδων. Επειδή δε πιστεύω πως οι αναγνώστες δεν χάθηκαν ούτε ξεγελιούνται, οι δημοσιογράφοι είναι εδώ που καλούνται να αποκαταστήσουν την τιμή των εφημερίδων και οι αναγνώστες θα έρθουν πάλι, μπορεί και ο πάγκοι στην Ομόνοια να ξαναζήσουν τις παλιές τους δόξες!
ΥΓ. Από επιτόπιο ρεπορτάζ έμαθα πως ο πάγκος που αναφέρθηκα πέρασε μετά από την συνταξιοδότηση του γνωστού μας εφημεριδοπώλη στον γιό του αλλά αυτός καθώς οι δουλειές δεν του έβγαζαν ούτε το ενοίκιο, τον έκλεισε. Στην απέναντι γωνία, κάτω από το« «Μέγα Αλέξανδρο» υπολειτουργεί ένας άλλος πάγκος αλλά σύντομα κι αυτός θα κλείσει καθώς ο εφημεριδοπώλης βγαίνει σε σύνταξη. Τα άλλα δε τέσσερα – πέντε περίπτερα γύρω από την Ομόνοια δεν ασχολούνται καν με τις εφημερίδες ή τα περιοδικά. Ούτως εχόντων των πραγμάτων σε λίγο καιρό, στην Ομόνοια δεν θα βρίσκει κανένας καμιά εφημερίδα. Τούτο βέβαια δεν αφορά μόνο τους δημοσιογράφους αλλά ολόκληρη την πόλη!
