Ογδόντα χρόνια είναι πολλά για να μην έχουν αναγνωρισθεί ως πρέπει κάποιες ιστορικές στιγμές της ζωής της πόλης και της χώρας γενικότερα και τούτο εγείρει ασφαλώς κάποια ερωτηματικά στα οποία την απάντηση την δίνει πια ο καθένας στον εαυτό του. Η διατήρηση όμως της μνήμης και η τιμή που αποδίδεται εδώ και μια δεκαετία στους τρείς αναπήρους του πολέμου 1940 – 41 που σκοτώθηκαν στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της Κατοχής και θάφτηκαν στον προαύλιο χώρο του Νοσοκομείο «Ελπίς» και γενικότερα στο αναπηρικό αντιστασιακό κίνημα, φέρνει στην επικαιρότητα το πονεμένο ζήτημα αυτών των ανθρώπων και ζητείται η δημόσια αναγνώριση της θυσίας τους και η δημιουργία από τον Δήμο Αθηναίων, ενός μνημείου στο χώρο όπου αυτοί μαρτύρησαν και τελικά θάφτηκαν.
Η συγκινητική εκδήλωση έγινε με πρωτοβουλία της Κίνησης Χειραφέτισης Αναπήρων «Μηδενική Ανοχή» την περασμένη Πέμπτη που 30/11/23 συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από το «μπλόκο των νοσοκομείων», τη συντονισμένη δηλαδή επιχείρηση της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, των Ταγμάτων Ασφαλείας και του Μηχανοκίνητου Τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων (Μπουραντάδες) στα έντεκα νοσοκομεία της Αθήνας όπου διέμεναν ανάπηροι του πολέμου 1940-1941. Για την ανάμνηση αυτής της τραγικής ενέργειας αρκετοί ήταν εκείνοι που συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Νοσοκομείου «Ελπίς» (το 3ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο ως το 1973) να ακούσουν τον Διδάκτορα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Μενέλαο Μενέλαο Χαραλαμπίδη να αφηγείται το ιστορικό της επιχείρησης και γενικότερα για τον αναπηρικό αντιστασιακό κίνημα καθώς και σελίδες από το σπάνιο βιβλίο του Φρίξου Β. Θεοφανίδη «Ανάπηροι, οι πρωτοπόροι της Λευτεριάς». Την ομιλία και την ανάγνωση ακολούθησε κατάθεση στεφάνων από τον Αντώνη Αντώνη Ρέλλα, ψυχή της «Μηδενικής Ανοχής» και τον Διοικητή του Νοσοκομείου Θάνο Σταματελόπουλο στο σημείο όπου θάφτηκαν τρεις από τους πρωταγωνιστές του.
Στο σημείο αυτό, κάτω από τα κυπαρίσσια δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης έγινε η ταφή των τριών πρώτων θυμάτων του αναπηρικού αντιστασιακού κινήματος Γιώργου Μαρινάκη, Διονύση Δημακόπουλου και Αλέκου Μοσχούδη, μελών του Εθνικού Συνδέσμου Αναπήρων Πολέμου 1940-1941 και του ΕΑΜ.
Ο Διονύσης Δημακόπουλος (25 ετών) ήταν δημόσιος υπάλληλος στο Υπουργείο Γεωργίας, κατοικούσε στην οδό Εμπεδεκλέους στο Παγκράτι και τραυματίστηκε σοβαρά στις 24/02/1043 στη διαδήλωση διαμαρτυρίας για την πολιτική επιστράτευση που είχαν οργανώσει οι Γερμανοί σε όλη την Ευρώπη αναζητώντας εργάτες γιατί οι περισσότεροι από τους δικούς τους είχαν επιστρατευτεί στο ανατολικό μέτωπο. Αυτό το μέτρο εφαρμόστηκε παντού και επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα αλλά οι μεγάλες κινητοποιήσεις οδήγησαν στην απόσυρσή του. Οι διαδηλωτές κατάφεραν να μπουν στα Παλιά Ανάκτορα (η Βουλή σήμερα) όπου ήταν τα γραφεία της δοσιλογικής κυβέρνησης Λογοθετόπουλου και έφτασαν μάλιστα ως το γραφείο του Πρωθυπουργού. Για να τους αναχαιτίσει η Χωροφυλακή πυροβόλησε στο ψαχνό και ο Δημακόπουλος τραυματίστηκε σοβαρά στο στήθος και την κοιλιά. Μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό όπου και πέθανε. Ακολούθησε μια μεγάλη κινητοποίηση από τους ανάπηρους και κατάφεραν να τον πάρουν και τον έθαψαν κάτω από τα κυπαρίσσια στις 26/02/1943.
Το ίδιο έγινε και λίγες ημέρες μετά όταν σκοτώθηκε ο Γιώργος Μαρινάκης 34 ετών, πρώην αστυνομικός από τις Αρχάνες Κρήτης. Σκοτώθηκε στη διαδήλωση ενάντια στο μέτρο της πολιτικής επιστράτευσης έξω από το Υπουργείο Εργασίας που τότε ήταν στα Εξάρχεια, στη γωνία Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα. Ήταν μέλος του ΚΚΕ και οργανωμένος στο ΕΑΜ αναπήρων.
Λίγο καιρό αργότερα ακολούθησε και Τρίτη ταφή στο «Ελπίς». Ήταν ο Αλέκος Μοσχούδης από τη Λήμνο, στέλεχος του «Εθνικού Συλλόγου Αναπήρων 1940 – 1941». Σκοτώθηκε κι αυτός στις 26/06/1943 στις διαδηλώσεις που έγιναν ενάντια στην τρομοκρατία των ομαδικών εκτελέσεων. Είχε προηγηθεί λίγες μέρες πριν η ομαδική εκτέλεση στο Κούρνοβο ανθρώπων που ήταν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Λάρισα. Σκοτώθηκε από Ιταλούς χωροφύλακες στη Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος της πλατείας Κολωνακίου και αμέσως τον μετέφεραν στο «Ελπίς» και τον έθαψαν.
«Είναι πολύ ιδιαίτερο», τόνισε ο Μενέλαος Χαραλαμπίδης, ότι σε όλη την ιστορία του αντιστασιακού κινήματος, δεν έχουμε άλλες περιπτώσεις που να παίρνουν όπως οι ανάπηροι τους νεκρούς και να τους θάβουν. Ίσως να είχε να κάνει με τις αρχές που είχαν όταν πολεμούσαν και προσπαθούσαν να μην αφήσουν τους νεκρούς στα χέρια των εχθρών. Δεν ξέρουμε γιατί τους έφερναν εδώ».
Αυτούς τους νεκρούς τίμησαν προχθές στην αυλή του «Ελπίς» και μαζί τους όλους τους αναπήρους που αντιστάθηκαν με κάθε τρόπο στον κατακτητή. Η εκδήλωση και η κατάθεση των στεφάνων έγιναν η αφορμή να ακουστεί πάλι, πιο δυναμικά τώρα το χρέος της κοινωνίας και ιδιαίτερα του Δήμου Αθηναίων να γίνει εκεί το μνημείο των Αναπήρων Αντιστασιακών. Οκτώ δεκαετίες είναι πολύς ο χρόνος που είναι ξεχασμένοι…
