Γράφει η Μεταξούλα Μανικάρου

Η βαθιά ανθρώπινη θλίψη

Την Τρίτη 8 Ιουλίου 2025 αποχαιρετίσαμε με βαριά καρδιά στον Ιερό Ναό Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο Νεοχώρι Ευρυτανίας έναν δικό μας άνθρωπο, τον Παύλο Γιαννιώτη. Δεν είναι εύκολο να βάλεις σε λέξεις την απώλεια, την πιο οδυνηρή εμπειρία της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο πόνος της απουσίας είναι μεγάλος και βαθύς. Ο θάνατος, ως ένα αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής μας, όσο φυσικός κι αν είναι, έρχεται πάντα απρόσκλητος, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Και αυτή η αίσθηση του κενού και η συντριπτική θλίψη μπορούν να φανούν ανυπέρβλητα και αβάσταχτα βιώματα. Σε αυτές τις στιγμές της έντονης δοκιμασίας, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια νέα πραγματικότητα, χωρίς την παρουσία εκείνου που αγαπήσαμε.

Αποχαιρετώντας έναν άνθρωπο του καθήκοντος: Τον Ταξίαρχο εν αποστρατεία της Ελληνικής Αστυνομίας

Αποχαιρετίσαμε τον Παύλο, τον εξαίρετο και άριστο Αξιωματικό της Ελληνικής Αστυνομίας, Ταξίαρχο ε.α. Είπαμε το ύστατο αντίο στον άνθρωπο που φόρεσε τη στολή της Αστυνομίας και την τίμησε μέχρι την τελευταία ημέρα της ενεργού του υπηρεσίας –και πέρα από αυτή. Και ο βαθμός αυτός δεν ήταν μόνο ένα αξίωμα, αλλά αναγνώριση και επιστέγασμα μιας μακράς πορείας. Μιας πορείας γεμάτης ευθύνη, πειθαρχία, σοβαρότητα, αφοσίωση και θυσία. Μιας ζωής ταυτισμένης με την έννοια του καθήκοντος,  της προσφοράς με υπευθυνότητα στο κοινωνικό σύνολο, στον πολίτη, στην πατρίδα.

Αποχαιρετώντας τον σύζυγο, τον πατέρα, τον παππού, τον αγαπημένο φίλο, τον Άνθρωπο

Αποχαιρετίσαμε τον Παύλο, τον σύζυγο, που τιμά με σεμνότητα και αγάπη τον ρόλο του, τον πατέρα, που καθοδηγεί με σοφία, τον παππού, που σκορπίζει τρυφερότητα και εμπειρία. Η παρουσία του σταθερή σαν άγκυρα στις ζωές των αγαπημένων του. Ένας αληθινός θεματοφύλακας της οικογένειας και των αξιών της. Ένας πραγματικός πυλώνας της οικογένειας και πρότυπο ζωής.

Τον φίλο, που στεκόταν πάντα δίπλα στους ανθρώπους του  –όχι με πολλά λόγια, αλλά με σιωπηλή παρουσία και σταθερότητα. Ήξερε να σιωπά, να στηρίζει, να συμβουλεύει με λόγια σταράτα και καρδιά αληθινή.

Τον Άνθρωπο, που αγγίξαμε, γνωρίσαμε, αγαπήσαμε, που άφησε το δικό του αποτύπωμα στις ζωές μας –και τώρα, πονάμε για την απουσία του. Όσοι είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά, δεν θα θυμούνται μόνο τον επαγγελματία αστυνομικό. Θα θυμούνται το ήρεμο βλέμμα του, τα καθαρά του λόγια, την εσωτερική του γαλήνη, την ανύσταχτη προσφορά με τη σοφία της εμπειρίας του, με τη δύναμη του παραδείγματός του. Με μια αξιοπρέπεια και μια ήσυχη δύναμη που δεν διακήρυσσε, αλλά ενέπνεε εμπιστοσύνη. Μια καρδιά γεμάτη δοτικότητα και αγάπη.

Ένας αποχαιρετισμός αγάπης και μνήμης

Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου αλλάζει για πάντα την πορεία της ζωής μας. Δεν είναι κάτι που «ξεπερνάμε», αλλά κάτι που μαθαίνουμε να φέρνουμε μαζί μας. Το μόνο που μένει είναι η μνήμη. Οι στιγμές. Οι πράξεις. Τα λόγια. Οι αναμνήσεις γίνονται θησαυρός μετά την απώλεια. Μπορεί αρχικά να προκαλούν πόνο, αλλά με τον καιρό γίνονται πηγή παρηγοριάς και σύνδεσης.

Η ζωή μπορεί να μην είναι ποτέ ξανά η ίδια, αλλά μπορεί να γίνει και πάλι πλήρης, διαφορετικά πλήρης, αλλά πλήρης. Και σε αυτή την πληρότητα, η αγάπη που μοιραστήκαμε συνεχίζει να ζει, να μας οδηγεί και να μας θυμίζει ότι η αγάπη είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Με τον καιρό, μαθαίνουμε να κρατάμε αυτή την αγάπη ζωντανή, ακόμα και μέσα από την απουσία.

Ένας αποχαιρετισμός με πίστη

Η χριστιανική προοπτική για τον θάνατο. Για τον χριστιανό, ο θάνατος δεν είναι το οριστικό τέλος, αλλά μια προσωρινή διάσταση, ένα πέρασμα, μια μετάβαση από το πρόσκαιρο στο αιώνιο, από το φθαρτό στην αφθαρσία. Ο Απόστολος Παύλος βεβαιώνει: «Ἐὰν γὰρ πιστεύομεν ὅτι Ἰησοῦς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, οὕτως καὶ ὁ Θεός τούς κοιμηθέντας διὰ τοῦ Ἰησοῦ ἄξει σὺν αὐτῷ» (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:14). Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί τον πυρήνα της χριστιανικής ελπίδας. Και αυτή η πίστη μεταμορφώνει την αντίληψή μας για τον θάνατο. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μάς υποσχέθηκε: «Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καν ἀποθάνῃ, ζήσεται» (Ιω, 11: 26). Δεν είναι λόγια παρηγοριάς. Είναι λόγια ζωής. Μια υπόσχεση για την αιώνια ζωή και ένας δρόμος για τη Βασιλεία των Ουρανών.

Η θεολογική αυτή διάσταση της απώλειας δεν αναιρεί ούτε εξαλείφει τον ανθρώπινο πόνο της θλίψης, αλλά τον κατανοεί, τον διαχειρίζεται, τον μεταμορφώνει. Μας επιτρέπει να θρηνούμε με ελπίδα. Και η εκκλησία, ως σώμα Χριστού, προσφέρει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο στήριξης και παρηγοριάς. Η συμμετοχή στις προσευχές για τους κεκοιμημένους, τα μνημόσυνα και η τακτική προσέλευση στα μυστήρια της Εκκλησίας αποτελούν πηγές ανακούφισης του πόνου και ενδυνάμωσης της πίστης μας.

Η υπέρτατη ελπίδα της επανένωσης. Η μεγαλύτερη παρηγοριά της χριστιανικής πίστης είναι η ελπίδα της επανένωσης. Η υπόσχεση της αιωνίου ζωής και της Βασιλείας των Ουρανών είναι η βεβαιότητα ότι θα ξανασυναντήσουμε τους αγαπημένους μας. Αυτή η ελπίδα δίνει νόημα στον πόνο και δύναμη να συνεχίσουμε τη ζωή μας, γνωρίζοντας ότι η απώλεια είναι προσωρινή και η αγάπη του Θεού αιώνια, που μας προσφέρει παρηγοριά, ελπίδα και τη βεβαιότητα της αναστάσεως.

Καταληκτικές σκέψεις

Δεν φεύγουν οι άνθρωποι. Φυλακτά γίνονται και τους κουβαλάμε μαζί μας… Και αν δεν είναι κοντά μας, κοιμούνται στην καρδιά μας...

Ο αγαπημένος μας Παύλος δεν χάθηκε, αλλά απλώς «κοιμήθηκε» εν Κυρίω και βρίσκεται στην αγκαλιά του Θεού.

Ο αγαπημένος μας Παύλος πορεύεται πια στον δρόμο της αιωνιότητας. Έναν δρόμο ειρήνης και φωτός, χωρίς πόνο, θλίψη, στεναγμό και δοκιμασία, αλλά ζωή ατελεύτητη. Και σ’ αυτόν τον δρόμο ας τον συνοδεύουν οι προσευχές μας, η αγάπη μας, η ευγνωμοσύνη μας.

Ο αγαπημένος μας Παύλος περιμένει την Ανάσταση και την επανένωση με τους αγαπημένους του. Γιατί «ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν» (Ρωμαίους: 14: 8). Δεν ανήκουμε στον θάνατο. Ανήκουμε στον Θεό.

Η Μεταξούλα Μανικάρου είναι φιλόλογος, συγγραφέας, Διδάκτωρ «Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» και Μεταδιδάκτωρ «Παιδικής Λογοτεχνίας».Διδάσκει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Για περισσότερες πληροφορίες,

βλ. εδώ