Θα διαβάσετε σε άλλο σημείο το ρεπορτάζ για το «δικαίωμα στη λήθη» που αφορά τους πρώην καρκινοπαθείς. Αυτό που θα σχολιάσουμε εδώ είναι ο τρόπος που χειρίζεται το θέμα αυτό η ασφαλιστική αγορά. Είναι κατανοητό από τους ανθρώπους που γνωρίζουν πως η ιδιωτική ασφάλιση έχει άλλα κριτήρια ανάληψης του ασφαλιστικού κινδύνου από ότι η κοινωνική. Διαφορετικά θα ήταν και αυτή «κοινωνική». Αυτή ακριβώς τη διαφορετικότητα, ότι δεν μπορεί να καλύπτει τους πάντες και τα πάντα χωρίς κάποια κριτήρια, χωρίς δηλαδή τη διαδικασία ανάληψης του κινδύνου, πρέπει να την εξηγήσει κάποτε η ασφαλιστική αγορά στο κοινό και να αποφεύγει στην επικοινωνιακή της πολιτική υπερβολές.
Δεν «κακή» η ιδιωτική ασφάλιση, είναι διαφορετική, άλλο πράγμα. Όμως, σε κάθε περίπτωση, και η ιδιωτική ασφάλιση στηρίζεται σε κανόνες, σε γνώσεις, σε δεδομένα. Ίσως σε περισσότερα από ότι η κοινωνική ασφάλιση. Συνεπώς, εφόσον τα ιατρικά δεδομένα και η ιατρική επιστήμη αποφαίνονται ότι ορισμένες μορφές καρκίνου είναι ιάσιμες, τότε ο θεσμός της ιδιωτικής ασφάλισης μπορεί να καλύψει ασφαλιστικά τον πρώην καρκινοπαθή. Μπορεί λοιπόν αυτό να το επικοινωνήσει και όχι να έρθει εκ των υστέρων να «απολογηθεί» γιατί οι πολιτικοί της επέβαλαν μία λύση που δεν είναι ίσως επιστημονικά σωστή.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Nextdeal, τεύχος 504
