Εκείνο που χαρακτήρισε το φετινό παζάρι της Σπερχειάδας ήταν οι μάσκες που φορούσαν λόγω επιδημίας οι άνθρωποι (επισκέπτες και εμπορευόμενοι) πράγμα που εξελίχθηκε εν μέρει ως παίγνιο αφού πολλοί καμώνονταν πως δεν γνωρίζονταν και τις έβγαζαν προκειμένου να σιγουρευτούν ότι το πρόσωπο που μιλούσαν ήταν κάποιος που ήξεραν...
Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού τα μέτρα για την επιδημία πρέπει να τηρούνται παντού και καθώς μπαίνει και χειμώνας και δυσκολεύουν τα πράγματα όλοι τα αποδέχονταν. Έτσι όποιος ήθελε να «παζαρευτεί» όπως λέγεται η βόλτα στο παζάρι, έπρεπε να φοράει μάσκα αλλιώς όλοι θα τον κοίταζαν περίεργα και μπορεί να έτρωγε και κανένα πρόστιμο. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο και ο κόσμος έδειχνε να μην τον νοιάζει που φοράει ένα πανί στο πρόσωπο αρκεί να έχει την υγεία του αλλιώς ούτε παζάρια θα ζούσε, ούτε και άλλες μικρές απολαύσεις που έχει η ζωή σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, όπως η Σπερχειάδα.
Πέρα όμως από την εμπειρία της μάσκας ο κόσμος θέλησε με την παρουσία του στο παζάρι να διασκεδάσει και την γενική εντύπωση πως οι αγορές στο μέλλον θα γίνονται με παραγγελίες και η μεταφορά τους στο σπίτι από υπαλλήλους με μηχανάκια. Βέβαια σε μια αγροτική περιοχή όπως η Δυτική Φθιώτιδα κάτι τέτοιο μοιάζει απίστευτο αλλά οι ειδήσεις από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης όλο εκεί το πήγαιναν και ο κόσμος άρχισε να το πιστεύει. Στην περιοχή, ντελίβερυ (ταχυμεταφορά) άντε να είναι κάτι σουβλάκια και πίτσες ακόμη και καφέδες. Για το ψητό σούβλας όμως και κοκορέτσι, το γευστικό έμβλημα του παζαριού δεν μπορεί να γίνει έτσι. Αν δεν το μυρίσεις στο δρόμο, να το δεις να γυρίζει στην ψησταριά, να καμαρώσεις πως το λιανίζει ο μάστορας, δεν κάνεις τις παρατηρήσεις σου και να το υπολογίσεις στη ζυγαριά, δεν έχει καμιά νοστιμιά. Το ψητό μπορεί να το απολαύσεις στο μαγαζί, χαζεύοντας τον κόσμο που περνάει και του τρέχουν τα σάλια είτε να το πάρεις ο ίδιος τυλιγμένο στη σακούλα για να λάμψει το οικογενειακό τραπέζι. Να το παραγγείλεις να στο φέρουν, μέρες παζαριού μάλιστα στο σπίτι, θα είναι σαν παγωμένη πίτσα…
Ούτε και άλλα πράγματα μπορεί να έρθουν με μηχανάκι, τα οποία χωρίς να είναι εντελώς «παζαριώτικα» λίγοι τα αναζητούν στα καταστήματα. Τέτοια είναι τα εσώρουχα τα γυναικεία οπωσδήποτε αλλά κυρίως τα μάλλινα ανδρικά, τα λεγόμενα μακριά σώβρακα τα οποία βοηθάνε τους άντρες που δουλεύουν ή είναι αρκετές ώρες στο ύπαιθρο να βγάλουν λίγο ζεστά τον χειμώνα. Τα μακριά σώβρακα στο παζάρι δεν τα αγοράζουν οι ίδιοι οι άντρες αλλά οι γυναίκες τους που ασφαλώς γνωρίζουν τα μέτρα που φοράει αυτός και είναι και υπεύθυνες για την ποιότητα του προϊόντος. Οι ίδιοι άντρες στο παζάρι αγοράζουν συνήθως πουκάμισα χειμωνιάτικα, φόρμες εργασίας και άρβυλα για το χωράφι και το κυνήγι ενώ οι νεώτεροι πιο μοντέρνα ρούχα. Αγοράζουν επίσης και διάφορα εργαλεία ή εξαρτήματα που τους λείπουν. Όλα τα άλλα στο παζάρι μοιάζουν να ενδιαφέρουν μόνο τις γυναίκες.
Και δεν είναι μόνο τα ρούχα για όλες τις ηλικίες, είναι και τα είδη του σπιτιού. Σεντόνια, παπλώματα, κουβέρτες, πετσέτες, κουζινικά, άλλα της καθαριότητας αλλά και πλήθος άλλων ειδών που τις προκαλούν να τα αγοράσουν ανεξάρτητα αν τα έχουν ανάγκη ή όχι. Οι αγορές είναι η δικαιολογία για τη βόλτα στο παζάρι και το χαίρονται πολύ περισσότερο από τα καταστήματα γιατί μπορούν να περάσουν μια και δυο φορές μπροστά από τον πάγκο, να δουν και άλλους, να συγκρίνουν τιμές και ποιότητα και να αποφασίσουν χωρίς την πίεση του πωλητή ή του χρόνου που σφίγγει άλλες περιπτώσεις. Κι ακόμη, επειδή η βόλτα στο παζάρι δεν είναι μοναχική υπόθεση αλλά γίνεται με συντροφιά, να ζητήσουν την γνώμη της φιλενάδας ή όποιας άλλης που μαζί θα πάνε να «παζαρευτούν» στη Σπερχειάδα.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
