Θα πρέπει κάποιος που ενδιαφέρεται να προσπαθήσει πάρα πολύ για να βάλει σε μια σειρά το πώς εκπροσωπείται συνδικαλιστικά η διαμεσολάβηση. Δεκάδες σύνδεσμοι, σύλλογοι, τοπικοί, πανελλαδικοί, πανελλαδικοί που όμως συμμετέχουν και σε ομοσπονδία, που εγγράφουν ακριβώς τα ίδια μέλη με άλλους συλλόγους που έχουν άλλο όνομα, σύλλογοι πρακτόρων που δέχονται μέλη και από άλλα επαγγέλματα της διαμεσολάβησης. Όλη αυτή η δαιδαλώδης (μη) εκπροσώπηση καταλήγει σε μία ένωση προσώπων την ΕΑΔΕ. Επίσης έντονο συνδικαλιστικό ρόλο διεκδικούν και τα επιμελήτρια τα οποία όμως δεν είναι συνδικαλιστικοί φορείς αλλά Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.) με γνωμοδοτικό και συμβουλευτικό ρόλο προς την πολιτεία.
Η ψήφιση του προσφάτου νόμου για την IDD που καθόρισε σε τρεις τις βασικές κατηγορίες διαμεσολάβησης αποτελεί μια ευκαιρία, σύμφωνα με κύκλους της διαμεσολάβησης, για να επανεξεταστεί και επανασχεδιασθεί με συναίνεση όλος ο χάρτης συνδικαλιστικής εκπροσώπησης της διαμεσολάβησης ξεκινώντας από τα τοπικά η ειδικά σωματεία φτάνοντας μέχρι την ομοσπονδία και την συνομοσπονδία.
Αν και στην πράξη η αποτελεσματικότητα του συνδικαλιστικού κινήματος και των υφιστάμενων φορέων κρίνεται όχι στα χαρτιά αλλά στους αγώνες για την βελτίωση της ζωής αυτών που εκπροσωπεί εν τούτοις ένας στοιχειώδης σχεδιασμός απαιτεί τη συγκρότηση της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης σε τοπικό επίπεδο, σε επίπεδο ενδιαφερόντων και κοινών προβλημάτων και «χτίσιμο» σταδιακά σε πανελλαδικό επίπεδο και σε συνεργασία με άλλους ομοειδείς φορείς και επαγγέλματα.
Μάλιστα, όπως είναι σε θέση να γνωρίζει το nextdeal.gr, υπάρχει πρόταση σε γνώση των συνδικαλιστών της διαμεσολάβησης που αναφέρεται στην ανάγκη ανανέωσης του συνδικαλιστικού χάρτη, στη βάση των σύγχρονων αναγκών και της δημιουργία μιας ξεκάθαρης δομής και οργάνωσης σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.
Για να αντιληφθεί κάποιος την αλληλοκάλυψη και επικάλυψη «αρμοδιοτήτων» μεταξύ των διαφόρων φορέων αρκεί να αναφέρουμε τι προβλέπει το καταστατικό ενός ιστορικού σωματείου όπως είναι η Ένωση Επαγγελματιών Ασφαλιστών Ελλάδος. Η Ένωση Επαγγελματιών Ασφαλιστών Ελλάδας ιδρύθηκε το 1938, με έδρα την Αθήνα και η λειτουργία της διέπεται από τις διατάξεις του νόμου 1712/1987 περί Επαγγελματικών οργανώσεων, συμπληρωματικά δε και από τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα και του Εισαγωγικού νόμου. Δεν ασκεί κερδοσκοπική δραστηριότητα. Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της (http://enosiasfaliston.gr), τακτικά μέλη είναι όλοι όσοι ασκούν το επάγγελμα του Ασφαλιστικού Πράκτορα, έχουν την σχετική άδεια και είναι εγγεγραμμένοι στα αρμόδια Επιμελητήρια. Μέλη του Σωματείου μπορούν να είναι και άτομα που ανήκουν σε οποιαδήποτε από τις λοιπές κατηγορίες των Διαμεσολαβούντων προσώπων και έχουν τη σχετική άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Η ΕΕΑΕ είναι ιδρυτικό μέλος της ΠΟΑΔ, και έχει ενεργή συμμετοχή στο BIPAR.
Στην ΠΟΑΔ όμως που η πλήρης ονομασίας της είναι Πανελλήνια Ομοσπονδία Ανεξάρτητων Ασφαλιστικών Διαμεσολαβητών μέλη της είναι ορισμένες ενώσεις τοπικού χαρακτήρα και η ΕΕΑΕ ως πρωτοβάθμιο σωματείο με πανελλήνια όμως χαρακτηριστικά όπως και η ομοσπονδία.
Από την άλλη πλευρά ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ασφαλιστικών Συμβούλων έχει πανελλήνιο χαρακτήρα και για τα επόμενα δυο χρόνια που θα είναι ανοικτό το Μητρώο Ασφαλιστικών Συμβούλων τυπικά θα μπορεί να τους εκπροσωπεί με το δοσμένο καταστατικό και όνομα. Μετά τα δυο χρόνια η έννοια του ασφαλιστικού συμβούλου, νομικά, δεν θα υφίσταται άρα ο Σύνδεσμος θα πρέπει να προσαρμοσθεί στη νέα κατάσταση.
Με βάση λοιπόν τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από τον νόμο 4583/2018, οι τρεις κατηγορίες διανομής είναι οι ασφαλιστικοί πράκτορες (η πολυπληθέστερη), οι συντονιστές και οι μεσίτες. Για τους συντονιστές και τους μεσίτες δεν τίθεται θέμα συνδικαλιστικής εκπροσώπησης.
Οι υφιστάμενοι φορείς (ΠΣΣΑΣ και ΣΕΜΑ) δεν χρειάζεται να προχωρήσουν σε αλλαγές.
Στην περίπτωση όμως των πρακτόρων οι επικαλύψεις είναι πολλές, όπως προαναφέρθηκε. Επίσης ανατρέχοντας στο διαδίκτυο διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν και μια σειρά τοπικών συλλόγων που άλλοι συγκεντρώνουν στους κόλπους τους μόνο πράκτορες και άλλοι και πράκτορες και ασφαλιστικούς συμβούλους.
Εν κατακλείδι, μια σωστή συνδικαλιστική διάρθρωση του κινήματος της ασφαλιστικής διαμεσολάβησης θα πρέπει να περιλαμβάνει πρωτοβάθμια σωματεία σε τοπικό επίπεδο με μέλη όσους έχουν κοινή ιδιότητα (π.χ. ασφαλιστικός πράκτορας), πρωτοβάθμια σωματεία πανελλαδικού χαρακτήρα με μέλη που έχουν συγκεκριμένη ιδιότητα (π.χ. πράκτορας αποκλειστικής συνεργασίας, συντονιστής ασφαλιστικών πρακτόρων, μεσίτης ασφαλίσεων), δευτεροβάθμια ομοσπονδία (π.χ. ασφαλιστικών πρακτόρων) και τριτοβάθμια συνομοσπονδία που θα εκφράζεται όλη η διαμεσολάβηση (συντονιστές, μεσίτες, πράκτορες).
Τέλος, δεν πρέπει αν διαφεύγει από τόσους συνδικαλιστικούς παράγοντες η ανάγκη διασύνδεσης του κινήματος τη ασφαλιστικής διαμεσολάβησης με τους υπόλοιπους επιχειρηματικούς κλάδους της ΓΣΕΒΕ και των ομοσπονδιών των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
