Καθώς μεγαλώνω και αθροίζω όλο και περισσότερες αναμνήσεις, για μένα και για την κοινότητα, όλο και διαπιστώνω πως λείπουν μεγάλα κομμάτια από το μωσαϊκό των εκφράσεων των μελών της αλλά και των εκδηλώσεων της μικρής κοινωνίας της Μεγάλης Κάψης. Τούτο μπορεί να ερμηνευτεί με λίγα σχόλια αλλά όπως διαπιστώνω, κάποια ιδιαίτερα πράγματα που αφορούσαν την εύρυθμη λειτουργία της, έσβησαν χωρίς κάτι το καινούργιο να πάρει τη θέση του παλαιού, εξελίσσοντας ή ταπεινώνοντας το, με αποτέλεσμα αυτά να μη σταθούν ικανά να αποτρέψουν τη διάλυσή της…

Τέτοιες σκέψεις καλλιέργησε η σημερινή, πηχτή ομίχλη που έχει καλύψει όλο τον τόπο και δεν επιτρέπει στο βλέμμα να προχωρήσει παραπάνω από δέκα μέτρα και ο νους μου γύρισε πίσω στις Απόκριες του 1963 και σε ένα γεγονός που αν δεν αντιμετωπίζονταν σωστά θα επηρέαζε τραγικά κατόπιν τη ζωή μου. Εκείνη την ημέρα θυμάμαι, μια λαμπερή ανοιξιάτικη ημέρα, στη διάρκεια ενός παιχνιδιού με τον κλαροκόπο, έκοψα το δεξί μου πόδι ακριβώς στα δύο, πάνω από το γόνατο. Η πρώτη αντίδραση από τη μάνα μου ήταν να μου δόσει ένα γερό ξύλο για να ξεθυμάνει αδιαφορώντας αν το πόδι μου κρέμονταν από ένα νεύρο μόνο. Από τη μανία της με γλίτωσαν κάτι γριές που δεν θυμάμαι καν το όνομά τους και τα περί του συμμαζέματος του κομμένου ποδιού ανέλαβε ο μπάρμπα Μήτσος Λουκόπουλος (Λουκομήτσιος) ο οποίος ασκούσε επιτυχώς την τέχνη του πρακτικού κτηνιάτρου και χάρη στην επιδεξιότητά του μπόρεσα να περπατώ με δυο πόδια!

Πέρα απ’ αυτή την οδυνηρή ανάμνηση, εκείνο που σήμερα μου ήρθε έντονα στη μνήμη ήταν εκείνες οι γριές που με έσωσαν από τα χέρια της μάνας μου. Την είχα ρωτήσει και παλιά και η απάντηση ήταν ότι εκείνη την ημέρα είχαν έρθει όλες οι στο σπίτι όπου έμεινε και η γιαγιά Μαρούλα Παπαδοπούλου (1880 – 1963) να συγχωρεθούν. Το προσπέρασα, δεν έψαξα περισσότερο τότε αλλά τα τελευταία χρόνια άκουσα για τη «συγχώρεση» των Απόκρεω και σε άλλα μέρη κι έτσι ρώτησα τη μάνα μου γι’ αυτή τη παλιά συνήθεια. Δεν θυμόνταν πολλά αλλά ήταν αρκετά να συμπληρώσω τις πληροφορίες για τη "συγχώρεση" στο χωριό με στοιχεία από άλλες μικρές πατρίδες σε όλη την Ελλάδα.

Ήταν μια συνήθεια που των παλιότερων συγχωριανών, την Κυριακή των Απόκρεω μετά τη λειτουργία να ξεκινούν και να πηγαίνουν, οι ηλικιωμένοι κυρίως, στα σπίτια εκείνων που είχαν μια αντιδικία σε λόγια ή πράξεις και ενόψει της Σαρακοστής ζητούσαν συγχώρεση και γινόταν, λόγω της ημέρας, πάντα αποδεκτή. Η κίνηση αυτή, η οποία ήταν δημόσια και εν γνώσει όλων αποσκοπούσε στην εκτόνωση των εντάσεων μεταξύ των χωριανών και την άμβλυνση των αντιθέσεων, στο ημέρωμα εντέλει της κοινότητας και απ’ όσο θυμάμαι ή με πληροφορούν αυτοί που την πρόλαβαν ως συνήθεια, είχε πολύ καλό αποτέλεσμα.

Για τη "συγχώρεση" λοιπόν είχαν έρθει στο σπίτι οι γριές και να αποχαιρετήσουν με τον δικό τους τρόπο τη γιαγιά Μαρούλα ή οποία μετά από δυο μέρες πέθανε. Αυτές με έσωσαν από το αδυσώπητο χέρι της μάνας μου αλλά από εκείνη τη χρονιά που σοβάρεψα ομολογώ και παρατηρούσα καλύτερα τα πράγματα του χωριού, δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει με αυτό τον τρόπο. Σήμερα δε που προσπαθώ να ανιχνεύσω κάποια πράγματα του παρελθόντος για το χωριό οι πληροφορίες είναι ελάχιστες γιατί δεν υπάρχουν πια άνθρωποι τέτοιας ηλικίας που να θυμούνται αυτά τα πράγματα και οι νεότεροι, μη δίνοντάς τους σημασία τα άφησαν να σβήσουν, όπως και κάθε τι εξάλλου και χωρίς να βάλουν κάτι άλλο στη θέση τους.

*Φωτογραφία εξωφύλλου: Μεγάλη Καψη, 26/02/2017