Πέρασα από της αρχές του Αυγούστου μέχρι τούτες τις ημέρες φέτος στο χωριό, ασχολούμενος αποκλειστικά με τα πατρογονικά χωράφια με στόχο να τα καθαρίσω από ότι τα επιβαρύνει: χόρτα, βάτα, φτέρες, αγριόδεντρα, άρρωστα και στέρφα δέντρα και αφού τελειώσει το μάζεμα των καρυδιών και των κάστανων να περάσει ένα μηχάνημα να συμμορφώσει το έδαφος και να ανοίξει τρύπες προκειμένου να φυτευτούν καινούργια.
Ήταν παρατημένα χρόνια αυτά τα χωράφια· λιγόστευαν οι δυνάμεις των γονιών και κάθε χρόνο όλο και περισσότερο το δάσος, κέρδιζε με επιθετικό μάλιστα τρόπο το χαμένο έδαφός του. Απ’ αυτό που ποιος ξέρει πότε και ποιοι πρόγονοι το είχαν αποβάλλει. Οι πιο παλιές καρυδιές του χωραφιού που καλείται και Καρυές υπολογίζω με βάση τις αφηγήσεις που έχω ακούσει από γέροντες του χωριού πριν από αρκετά χρόνια, ήταν πάνω από 200 με 300 χρόνια. Κάποιες τις έχει φυτέψει ο Γιάννης Μουσχούτης, ένας αφοσιωμένος στη γη πρόγονος περί το 1870 και απ’ αυτές είναι κάποιες ακόμη ζωντανές και μάλιστα καρπίζουν.
Οι ήμερες καστανιές του ίδιου κτήματος ήταν κι αυτές της ίδιας ηλικίας αλλά δεν υπάρχουν σήμερα καθώς μια αρρώστια έχει ξεκάνει τις περισσότερες και όσες έχουν απομείνει απειλούνται σφόδρα από το κακό που δεν λέει να αφήσει ήσυχο τον Τόπο. Φέτος έκοψα τις ξερές, καθάρισα ορισμένες από τα άρρωστα κλαδιά και μάζεψα το υλικό σε σωρούς προκειμένου να το κάψω όταν δεν υπάρχει κίνδυνος για πυρκαγιά για να μειωθεί (το λένε και οι γεωπόνοι) ο κίνδυνος να προσβληθούν και όσες ακόμη είναι σε καλή κατάσταση.
Έτσι, εξαιτίας της ξηρασία που έχει ταλαιπωρήσει πολύ τη Δυτική Φθιώτιδα και ιδιαίτερα τις καστανιές φέτος δεν προβλέπεται καμιά σπουδαία σοδειά σε κάστανα. Ότι κατάφεραν να κρατήσουν οι καστανιές που είχαν λίγο νερό στα πόδια τους θα είναι λίγο και συρρικνωμένο. Με τα καρύδια δεν συμβαίνει το ίδιο, είναι πιο ανθεκτικά στην ξηρασία αλλά καθώς δεν έχει βρέξει καθόλου να μαλακώσει το περίβλημά τους έχουν κολλήσει στα κλαδιά και δεν λένε να πέσουν με τίποτα και χρειάζεται να ανέβει κάποιος να τις τινάξει.
Το τίναγμα των καρυδιών το οποίο γίνεται όπως και στις ελιές δεν είναι εύκολη υπόθεση γιατί οι καρυδιές είναι μεγάλα δέντρα – κάποια περνάνε τα 20 μέτρα ύψος και τα κλαδιά τους είναι αραιά και απαιτεί μεγάλη προσοχή και ευλυγισία από τον τιναχτή να τα περπατήσει. Το τίναγμα γίνεται με ένα μακρύ ξύλο, τον λεγόμενο λούρο και ο καλύτερος είναι από μέλεγο γιατί είναι ελαφρύς και ευλύγιστος αλλά για να βρει κάποιος έναν τέτοιο που να ξεπερνά τα 7 και τα 8 μέτρα πρέπει να ψάξει όλα τα ρέματα της περιοχής και γι’ αυτό χρησιμοποιούμε από έλατο και είναι πιο βαρύς και σπάζει και πιο εύκολα.
Δεν ήταν ικανοί όλοι οι άνθρωποι να τινάξουν καρυδιές. Λίγοι από τους χωριανούς τα κατάφερναν και το μεροκάματό τους ήταν πάντα υψηλό. Τις δικές μας τις τίναζε η μάνα μου η οποία όταν ήταν νέα διέθετε ευλυγισία σκίουρου και σκάλωνε ως το τελευταίο κλαρί τους ενώ ορισμένες, τις πιο κοντές τις αναλάμβανα εγώ όταν ήμουν στο χωριό.
Φέτος όμως που έχουν, παρά την ξηρασία αρκετά καρύδια, το τίναγμα το έχω αναλάβει εγώ και παρά την ηλικία και την μειωμένη ευλυγισία χθες έκανα την πρώτη δοκιμή σε μια καρυδιά ύψους 10 μέτρων και τα πήγα καλά. Δεν συνέχισα με τις άλλες όμως γιατί λόγω της ξηρασίας τα καρύδια έχουν κολλήσει στα κλαδιά και με το τίναγμα ταλαιπωρούσα και πλήγωνα το δέντρο. Τα άφησα μήπως και ευλογήσει και βρέξει και ανοίξουν λίγο. Αν δε γίνει αυτό ως την Κυριακή θα αναγκαστώ να ανέβω σε όλες τις καρυδιές και να τινάξω όσα μπορώ γιατί οι σκίουροι και τα ποντίκια δεν πρόκειται να αφήσουν κανένα αφάγωτο.
(Φωτογραφίες: Jim Pappas).
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 28092017
