Συννεφιασμένη η χθεσινή πρωτομαγιά στην μικρή πατρίδα και με εναλλαγές βροχής και ήλιου δεν ήταν ούτε για βόλτες στη φύση, ούτε για στεφάνια, ούτε και για δουλειές στα χωράφια. Τέτοια είδαμε μόνο στην τηλεόραση, ανακατεμένα φυσιολατρικά, συνδικαλιστικά, πολιτικά, προεκλογικά να χορτάσει το μάτι και το αυτί…
Στο διαδίκτυο ήταν αλλιώς όμως, αμέτρητες αναρτήσεις για το που και πως πέρασε ο καθένας/μια την ωραία αυτή αργία, λουλούδια, στεφάνια, τραπέζια και τοπία. Πολλά τοπία, από κάθε μεριά της Ελλάδας, άλλα φυσικά και άλλα γεμάτα παρεμβάσεις που έχει φέρει η ανάπτυξη ή ακόμα και η έλλειψη κάθε δραστηριότητας από τον άνθρωπο.
Ένα τέτοιο τοπίο αποκάλυπτε η φωτογραφία από κάποια Πρωτομαγιά σα τέλη της δεκαετίας του ’50 στο Νεοχωράκι του Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού, το χωριό απ’ όπου έλκει τις ρίζες του το σόι μου και στο οποίο πήγα Γυμνάσιο μισό αιώνα πριν και φαίνονται κάποιες νέες τότε γυναίκες δίπλα στον Ανδρέα Γιαννόπουλο που κρατά μια κοσιά. Φαίνεται πως οι κοπέλες, (της οικογένειας Τσώνου οι περισσότερες) που είχαν εκεί χωράφια πήγαν την Πρωτομαγιά και στη διαδρομή τους κρατώντας κλαδιά και λουλούδια συνάντησαν τον Ανδρέα να κόβει χορτάρια με την κοσιά μιας και είναι ο καιρός που αυτά έπρεπε να μαζευτούν για τροφή των ζώων τον χειμώνα και εκεί τους έπιασε όλους ο φακός.
Πέρα από την συγκίνηση όμως που προκαλεί η ανάγνωση αυτής της φωτογραφίας καθώς τα πρόσωπα που εμφανίζονται σε αυτή διέγραψαν και πρόσφεραν το καθένα στην μικρή πατρίδα μας, ενδιαφέρον παρουσιάζει το τοπίο πίσω τους. Μια ολόκληρη πλαγιά χωράφια που τότε τα έσπερναν σιτάρι και κριθάρι η οποία σήμερα είναι ένα πυκνό δάσος. Αν το πει κάποιος σε νεότερους ασφαλώς δεν θα πιστεύει πως εκεί που θρασομανούν πια οι βελανιδιές και τα κέδρα οι πρόγονοι όργωναν, έσπερναν και θέριζαν δεν θα το πιστεύει. Όπως και δεν θα πιστεύει πως οι αλωνιστικές μηχανές μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 δούλευαν παραπάνω από ένα μήνα στον Άγιο Γεώργιο, τόσο πολλά ήταν τα σιτηρά που έβγαζε η περιοχή. Από τότε, μέσα σε δυο – τρία χρόνια, ξαφνικά όλοι σταμάτησαν κι έτσι έκλεισε έναν πανάρχαιος κύκλος καλλιέργειας σιτηρών στην Δυτική Φθιώτιδα.
Όλη η πλαγιά πίσω από τα πρόσωπα της φωτογραφίας είναι σήμερα δάσος, για την ακρίβεια λόγγος μιας και δεν βοσκιέται από κανένα ζώο και σφίγγει διαρκώς τον κατοικημένο χώρο. Με την τάση ερήμωσης που επικρατεί στην περιοχή σε λίγα χρόνια το δάσος θα μπει μέσα στα σπίτια και μπορεί να κλείσει και τον δρόμο…
Η φωτογραφία από τη συλλογή «ΘΥΜΗΤΑΡΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ» του συμμαθητή μου, εκπαιδευτικού Τάκη Ευθυμίου ο οποίος με πολύ αγάπη και φροντίδα έχει συγκεντρώσει ένα σημαντικό αριθμό από φωτογραφίες που αφορούν το χωριό μας και κάποια στιγμή πρέπει να αποκτήσουν μια μόνιμη στέγη και να μπορούν να τις βλέπουν όλοι. Η «Αγροτολέσχη» είναι ο κατάλληλος χώρος και προς τα εκεί πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι να γίνει το σπίτι των μνήμης μας.
