Το έχουν αυτές οι κρύες μέρες να αναζητούμε κάποιες ζεστές γωνιές στα σπίτια μας αλλά όπως έχουν έρθει τα πράγματα, αυτές είναι προνόμιο λίγων καθώς από τα χρόνια της κρίσης και της αύξησης των τιμών του πετρελαίου έκλεισαν τα περισσότερα συστήματα κεντρικής θέρμανσης (καλοριφέρ) στις πολυκατοικίες και από εκεί και πέρα, ο καθένας αναλόγως με την οικονομική του επιφάνεια, με διάφορους, ιδιαίτερα δαπανηρούς τρόπους φροντίζει να μην είναι το σπίτι του ψυγείο!

Δεν έχω διάθεση να κριτικάρω τα πράγματα αλλά τούτο το κρύο πρωί νοστάλγησα το τζάκι που είχαμε κάποτε στο χωριό. Ένα απλό τζάκι ήταν που γύρω απ’ αυτό μαζευόμασταν τις κρύες ημέρες, πιο σωστά τα βράδια γιατί εκείνα τα χρόνια όσο κρύο κι αν έκανε, οι δουλειές έπρεπε να γίνουν χωρίς καμιά αναβολή. Ειδικά στο μαντρί που είχαν αρχίσει να γεννάνε τα πρόβατα η προσοχή όλων δεν διέφευγε ούτε λεπτό. Να γίνει ο γένος, να μαζευτεί το νεογέννητο ή τα νεογέννητα αν ήταν δύο ή και τρία σε κάποιο ζεστό μέρος, να βυζάξουν μέχρι να σταθούν στα πόδια τους και να τα αναλάβει μετά η μάνα τους να τα προσέχει. Ειδικά τα βράδια οι μεγάλοι ξενυχτούσαν σαν έβλεπαν καμιά προβατίνα ή κατσίκα να έρχεται η ώρα να γεννήσει, ιδιαίτερα δε αν αυτή ήταν πρωτάρα και ήθελε βοήθεια.

χαρά για κάθε νεογέννητο ήταν δεδομένη και με βάση τον αριθμό τους στρώνονταν σχέδια για έξοδα την άνοιξη, την αύξηση του κοπαδιού, την αναζήτηση τροφής και λιβαδιού. Αυτά φυσικά έτρεχαν στο μυαλό κάθε νοικοκύρη όσο ήταν στο μαντρί αλλά η σκέψη του οργανώνονταν μπροστά στο τζάκι απολαμβάνοντας έναν καφέ – άμα έκανε πολύ κρύο αντί για καφέ έπινε πόντσι, ζεσταμένο δηλαδή τσίπουρο με μέλι. Ο καφές όμως στο χόβολη ήταν εκείνος που ξυπνούσε κάθε πρωί όλες τις αισθήσεις και με αυτόν ξεκινούσε η μέρα. Κανονικός καφές ή από ρεβίθι κάποιες φορές που τα γλίσχρα οικονομικά δεν επέτρεπαν πολυτέλειες, ήταν μια μεγάλη στιγμή για την ύπαρξη και την συνέχειά της ακόμη και τις πιο κρύες ημέρες του χειμώνα.