Το πανηγύρι της Παναγίας που γίνεται σήμερα στο ομώνυμο μοναστήρι, λίγο έξω από το χωριό Νεράιδα (Σπινάσα παλαιότερα και γι’ αυτό το όνομα της Παναγίας) και πάνω από τον ποταμό Μέγδοβα, ήταν το μεγαλύτερο της περιοχής της παλιάς Δολοπίας και του Άνω Μέγδοβα και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να προσελκύει πλήθος προσκυνητών από όλα τα χωριά και τον Κάμπο της Καρδίτσας. Βρέθηκα εκεί δυο φορές, μια το 2008 με τον φίλο Θύμιο Κάκο και την αλησμόνητη εκπομπή «Μένουμε Ελλάδα» απ’ όπου και οι λίγες φωτογραφίες που ανεβάζω σήμερα μαζί με του 2011 που προέκυψε άλλο ενδιαφέρον υλικό με το οποίο υποστηρίχθηκε το βιβλίο μου «Ελεύθεροι στα δεσμά των Αγράφων» που κυκλοφόρησε το 2014, εξαντλήθηκε και σε λίγο θα ξανακυκλοφορήσει σε δεύτερη έκδοση.

Το 2008 που πήγα πρώτη φορά στο πανηγύρι εντυπωσιάστηκα, καθώς το χαρακτηριστικό είναι ότι αυτή την ημέρα, κατά παράδοση, οι κτηνοτρόφοι της περιοχής (όσοι έχουν απομείνει) διαγωνίζονται στο ποιος θα ψήσει καλύτερα το μεγαλύτερο σφάγιο, συνήθως κριάρι, τράγος ή προβατίνα και ομολογώ πως το καταφέρνουν θαυμάσια. Αυτό καθόρισε και το μάτι μου κι έτσι οι περισσότερες φωτογραφίες αφορούν τις ψησταριές αλλά μέσα σε αυτές παρουσιάζεται και μια σειρά ανθρώπων που αφού έκαναν τον κύκλο της ζωής τους στ’ Άγραφα, έφυγαν για τον ουρανό αλλά θα μας μείνουν αξέχαστοι.

Δεν θα κάνω προσκλητήριο εκείνων που έφυγαν και αυτών που έμειναν - δεν είναι της στιγμής-  αλλά τούτη η δημοσίευση σε αυτούς είναι αφιερωμένη - για όσα μας δίδαξαν, για όσα μας έμαθαν, για όσα έδωσαν να εννοήσουμε τον ανεπανάληπτο κόσμο των Αγράφων του οποίου τελευταίες σκηνές είναι και αυτές που τραβήχτηκαν το 2008 και το 2011 με τη φυσική παρουσία προσώπων που με τον τρόπο τους το καθένα έγραψαν την κοινή τους ιστορία στα Άγραφα.

Φυσικά και το πανηγύρι, χάρη στην πίστη των Νεραϊδιωτών αλλά και των κατοίκων όλης της περιοχής συνεχίζει να γίνεται και στο μέλλον δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σε ένα σπουδαίο πανηγύρι για τ’ Άγραφα αλλά αυτό το αφήνω να το σχολιάσουν αυτοί που τότεθα το ζήσουν. Για μας που αγαπάμε τ’ Άγραφα και τους Αγραφιώτες, στη μνήμη μας θα είναι πάντα εκείνα τα πανηγύρια που έκαναν όπως ήξεραν οι παλιοί Αγραφιώτες...