Ξέρω πως στην Αθήνα υπάρχουν ένα σωρό πουλιά, σχεδόν απ’ όλα τα είδη του πτερωτού κόσμου -εκτός από βασιλικούς αετούς, χελιδονόψαρα, πιγκουίνους- και τα βλέπουμε να πετάνε τη μέρα ενώ ορισμένα που κινούνται τη νύχτα, όπως οι κουκουβάγιες για παράδειγμα που είναι γεμάτοι οι λόφοι γύρω από την Ακρόπολη, οι μπούφοι που ούτε καν τα υποψιαζόμαστε ότι υπάρχουν και φυσικά νυχτερίδες στα ερειπωμένα σπίτια.

Μου έκανε όμως μεγάλη εντύπωση, ένας τσαλαπετεινός που είδα πριν από λίγες μέρες να ψάχνει για τροφή στο ξεραμένο χορτάρι δίπλα στις γραμμές του Ηλεκτρικού ακριβώς κάτω από το Θησείο, στις Μουριές που λέμε. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο πουλί στην πόλη ούτε φανταζόμουν πως μπορεί ένας άρχοντας των βουνών, ένας τόσο κομψός εκπρόσωπος του πτερωτού κόσμου να γυρίζει μέσα στα σκονισμένα και κακόμοιρα αλσύλια της Αθήνας.

Την τελευταία φορά που είχα δει τσαλαπειτεινό ήταν στο δάσος με τις ωραίες βελανιδιές στην κορυφή Ταξιάρχης πάνω από το χωριό Λαφίνα του Αχελώου και μου είχε κοπεί η ανάσα από την ομορφιά αυτού του πουλιού. Δεν έκατσε όμως παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα πάνω σε ένα κλαδί και εξαφανίστηκε. Έτσι και να είχα μαζί μου ένα μεγάλο φακό τίποτα δεν θα προλάβαινα να έκανα. Έτσι έγινε με τούτον εδώ που βλέπετε στη φωτογραφία, που πάλι δεν είχα μαζί μου ένα μεγάλο φακό, αρκέστηκα στις δυνατότητες μια απλής μηχανής και δεν κατάφερα να τον «πιάσω» καλύτερα σε ένα κοντινό κάδρο αλλά κι έτσι είμαι αρκετά ικανοποιημένος.

Η παρουσία ενός τσαλαπετεινού στην Αθήνα με βάζει σε σκέψεις για το πώς βρέθηκε ο αυτό το ωραίο πουλί στην Αθήνα και κατέφυγε, για λόγους τροφής φαντάζομαι στην Αρχαία Αγορά που πιθανόν να μπορεί να βρει κάτι να βάλει στο στομάχι του. Να έριξε μαύρη πέτρα πίσω του στο δάσος με τα δροσερά δέντρα και να μετακόμισε στην πόλη μας το βρίσκω εντελώς απίθανο. Μπορεί όμως να τον είχε πιάσει κάποιος και να τον είχε βάλει σε κλουβί κι να ξέφυγε; Ούτε κι αυτό το βρίσκω ότι μπορεί να έχει γίνει γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανακαλύψει ο άνθρωπος τη φωλιά των τσαλαπετεινών. 

Η περίπτωση να ξεσπιτώθηκε, να πρόλαβε δηλαδή να πετάξει από κάποιο από τα δάση που κάηκαν τον περασμένο μήνα στην Αττική δείχνει να είναι η πιο επικρατέστερη καθώς οι ζημιές στα φυσικά οικοσυστήματα είναι ανάλογες αυτών των κοινοτήτων των ανθρώπων και των εγκαταστάσεών τους αλλά περνάνε στα ψιλά των ειδήσεων. Αναφέρουν βεβαίως τις περιπτώσεις κάποιων άτυχων κατοικίδιων, πιθανόν και αδέσποτων ζώων απ’ όσα δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν ή πήραν λάθος δρόμο αλλά για τις φωλιές των πουλιών στα κλαδιά των δέντρων ή μέσα στις κουφάλες, ελάχιστα ακούμε. Ευτυχώς όμως που τα πουλιά έχουν φτερά και πετάνε, φεύγουν κι έτσι γλυτώνουν ενώ οι χελώνες για παράδειγμα είναι καταδικασμένες να γίνουν κάρβουνο καθώς και οι σκαντζόχοιροι που ζουν εκεί.

Το πουλί πάντως έδειχνε τρομαγμένο και ήταν πολύ προσεκτικό στις κινήσεις του, εκεί δίπλα στις γραμμές του ηλεκτρικού που το είδα όπου και μοναδικός του εχθρός θα ήταν οι αδέσποτες γάτες, αλλ’ αυτές όπως κατάλαβα τις έχουν όλες ξεπαστρέψει κι έτσι πιστεύω πως μπορεί να επιζήσει και δεν αποκλείεται να τον δούμε και κάποια άλλη μέρα να ομορφαίνει κάποια άλλη θλιβερή γωνιά της πόλης που θεωρείται και ως... πράσινο!