Επειδή εγώ έχω χωριό που θυμίζει έστω λίγο εκείνο που μεγάλωσα πριν από πολλά χρόνια συνήθιζα να πηγαίνω πάντα σε αυτό το Πάσχα αλλά κάποιες χρονιές θέλησα να γνωρίσω πως γιορτάζουν σε άλλα μέρη, κυρίως σε νησιά ενώ ορισμένες άλλες έμεινα στην Αθήνα όπου η εμπειρία είναι μοναδική - αρκεί να γνωρίζει πως θα κινηθεί και να επιλέξει, αν δεν τον ενθουσιάζει η εκκλησία της ενορίας του, κάποια από τις παλιές ιστορικές της πόλης.
Φέτος, όσο και αν φαίνεται παράξενο σε πολλούς επέλεξα να μείνω στην Αθήνα κι αυτό για διάφορους λόγους κι έτσι παρακολούθησα τις ακολουθίες των Παθών και της Ανάστασης στον Άγιο Αιμιλιανό, στο λόφο Σκουζέ και μου έκανε εντύπωση ο κόσμος που παρέστη. Εκατοντάδες, πλημμύρισαν τους δρόμους γύρω απ’ όλο το λόφο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, οικογένειες και πάρα πολλά παιδιά, σημάδι πως η αυτή η ενορία είναι ζωντανή και έχει μέλλον όπως εξάλλου ζωντανή είναι όλη η γειτονιά και τούτο οφείλεται, όπως φαίνεται και από τα σπίτια, στο γεγονός ότι λίγοι φύγει να ζήσουν σε άλλα μακρινά προάστεια και πολλές επιχειρήσεις και καταστήματα λειτουργούν με το οικογενειακό όνομα ακόμη.
Πέρα απ’ αυτό με ενδιάφερε να περπατήσω, μετά από χρόνια στην πασχαλιάτικη Αθήνα, πράγμα που κατόρθωσα εν μέρει στο λεγόμενο ιστορικό κέντρο όπου υπήρχαν ανοιχτά αρκετά καταστήματα, κυρίως εστίασης. Κι εκεί, στην πλατεία Μοναστηρακίου είδα τα γνωστά καταστήματα να έχουν στήσει και ψησταριές όπου με μοτεράκια γύριζαν οβελίες, κοκορέτσια και κοντοσούβλια. Ήταν ένα ενδιαφέρον θέαμα που τράβαγε τους τουρίστες και το φωτογράφιζαν με ότι μέσο είχαν αλλά ελάχιστους απ’ αυτούς είδα στα τραπέζια και πιθανόν ήταν αυτοί που γνώριζαν κάπως για τα έθιμα του Πάσχα στην Αθήνα και έδειχναν και ενθουσιασμένοι. Οι υπόλοιποι θαμώνες ήταν ντόπιοι και οι οποίοι έδειχναν να απολαμβάνουν αυτή τη γωνιά της πόλης με την ευκαιρία της απουσίας εκείνων που έρχονται στο Μοναστηράκι και τα πέριξ για ψώνια και γεμίζουν τα τραπέζια όλη την ημέρα.
Το Πάσχα γι’ αυτούς είναι μια ευκαιρία να απολαύσουν πιθανόν την παλιά τους γειτονιά ή να νιώσουν τον αέρα του κέντρου χωρίς την εμπορική κίνηση αλλά και χωρίς τον κυριακάτικο συνωστισμό που παρατηρείται όλες τις εποχές του χρόνου. Οι οβελίες και τα κοντοσούβλια τους έδιναν ένα επί πλέον επιχείρημα να κλείσουν τραπέζι να απολαύσουν αυτό που επιθυμούσαν για την ημέρα. Το όνομα δε των καταστημάτων εγγυάτο και την ποιότητα τόσο των εδεσμάτων όσο και της περιποίησης από μέρους των υπευθύνων οι οποίοι από την πλευρά τους εκτιμούν ιδιαίτερα την παρουσία τους αυτές τις ημέρες. Είναι σαν κατά κάποιο τρόπο να ανασυντάσσεται η πόλη στις παλιές της συνήθειες και όσοι την αγαπούν, όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά δίνουν το παρών σε αυτή την ευκαιρία που δεν τους δίνεται πολλές φορές το χρόνο και ιδιαίτερα το καλοκαίρι εξαιτίας των τουριστών.
Οι οβελίες στο Μοναστηράκι θύμισαν σε πολλούς, σε όσους το έχουν ζήσει και σε όσους ακόμη το έχουν ακούσει ψησταριές το Πάσχα στις παλιές γειτονιές της Αθήνας, στις αυλές, στους δρόμους και στις πλατείες, εκεί όπου όλος ο κόσμος γίνονταν μια παρέα και γλεντούσε το Πάσχα με τον αθηναϊκό τρόπο. Σήμερα που οι γειτονιές αυτές έχουν διαλυθεί και μόνο στη νοσταλγία των ωριμότερων ανιχνεύονται, τέτοιες κινήσεις, έστω και από καταστήματα δίνουν ένα χρώμα που λείπει από την Αθήνα.
Θα μπορούσε να γίνει αυτό και σε άλλες παλιές γειτονιές αλλά δεν είναι πλέον εφικτό αφού οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί σε αυτές είναι μεγάλες και κυρίως στην σύνθεση του κόσμου και τις προτεραιότητες που δίνει ο καθένας. Άλλος γιατί θέλει να πάει στο χωριό του, άλλος σε κάποιο προβεβλημένο μέρος, άλλος γιατί δεν πιστεύει σε διαφορετικό θεό κι ένα σωρό άλλα ζητήματα, δεν επιτρέπουν τέτοια πράγματα. Πόσο μάλιστα ψησταριές γιατί θα βρεθούν ένα σωρό που θα διαμαρτυρηθούν, άλλος για τον καπνό, άλλος για την τσίκνα, κάποιοι για τα δικαιώματα των ζώων οπότε όποιος σκεφτεί να κάνει κάτι τέτοιο, ζυγίζει τα πράγματα και το αφήνει να περάσει. Αφού η συμμαχία των γειτόνων δεν υπάρχει πια, κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη.
