Δεν ξέρω αν περίμενε κανένας στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα, να πάψουν να λειτουργούν τα καφενεία, αυτά που η παλιότερη γενιά πήγαινε και άραζε με τις ώρες χαζεύοντας, παίζοντας χαρτιά και κουβεντιάζοντας με τους φίλους. Ούτε στο πιο κακό όνειρο φαντάζομαι δεν υπήρχε αυτή η πιθανότητα και να που ήρθε η πανδημία και λειτούργησε έτσι ώστε και τα καφενεία να μαζέψουν τις καρέκλες και να βάλουν λουκέτο.
Το ίδιο φαντάζομαι συμβαίνει και με τους νεότερους, που ποτέ δεν πίστευαν ότι θα έρχονταν μια μέρα που οι καφετέριες που συχνάζουν και λιώνουν όλη την ημέρα θα τυλίγονταν με την ειδική κορδέλα που δεν επιτρέπει την διάβαση και θα τους έκλεινε απέξω, ακυρώνοντας έτσι το πρόγραμμα της ημέρας και διαλύοντας τα στέκια που είχαν δημιουργηθεί απ’ αυτούς και τους φίλους τους σε κάθε γειτονιά και πλατεία της πόλης.
Ούτε πάλι είχε περάσει από το μυαλό κανενός, ότι κάτι μαγαζάκια - τρύπες που τα τελευταία χρόνια είχαν ξεφυτρώσει σε διάφορες γωνιές της πόλης και κρατούσαν με την μικρή κίνησή τους ζωντανούς κάτι ξεπεσμένους δρόμους, σερβίροντας καφέ στους περαστικούς θα ήταν στην περίοδο της επιδημίας, οι επιχειρήσεις που θα ζήλευαν όλοι αφού έγιναν η αφορμή να βγαίνει κάποιος με κωδικό για λίγη ώρα από το σπίτι του.
Πολλά ήταν αυτά που δεν περιμέναμε και να που ήρθαν με την επιδημία και σίγουρα θα συζητιούνται για πολύ καιρό μετά. Με νοσταλγία σίγουρα από κάποιους που λόγω της δουλειάς τους στο δημόσιο ή ως συνταξιούχοι και εισοδηματίες έχουν βρέξει χιονίσει το μηνιάτικό τους σίγουρο αλλά και με τρόμο από εκείνους που έμειναν κλεισμένοι στο σπίτι και τρέμουν την στιγμή που φτάσουν στην πόρτα τους οι φάκελοι με τους λογαριασμούς.
Εκείνο που όμως θα μείνει και δεν θα ξεχαστεί ποτέ είναι η ορθοστασία που υποβάλλονται όσοι τολμήσουν, με κωδικό ή χωρίς, να βγουν από το σπίτι για το καφενείο των περαστικών. Θα πάρουν τον καφέ τους αλλά που να σταθούν να τον απολαύσουν; Στο όρθιο μπροστά στην πόρτα του μαγαζιού; Στη γωνία του δρόμου; Στο πάρκο; Στην πόρτα επικρατεί συνήθως συνωστισμός και από άλλους που πήγαν για καφέ, χώρια που κάθε τέτοιο μαγαζί έχει υπαλλήλους με μηχανάκια που πηγαίνουν καφέδες όπου τους παραγγείλουν. Στη γωνία, υπάρχει ο φόβος να σε ρωτήσει κανένας αστυνομικός τι γυρεύει εκεί η χάρη σου και άντε μετά να εξηγήσεις. Στο πάρκο, είναι δύσκολο να βρεθεί άδειο παγκάκι γιατί κάποιοι άλλοι τα πρόλαβαν, έκατσαν και δεν λένε με τίποτα να σηκωθούν.
Είναι που τα πάρκα στην Αθήνα έχουν ελάχιστα παγκάκια. Παλιότερα ήταν περισσότερα, άλλα διαλύθηκαν, άλλα τα χάλασαν διάφοροι και ελάχιστα απ’ αυτά αντικαταστάθηκαν. Κάποτε είχε ακουστεί πως δεν έβαλαν καινούργια για να περιορίσουν τη χρήση τους από τους αστέγους που κοιμούνται εκεί. Γέλασε ο κόσμος με την φτηνή δικαιολογία αλλά κανενός το αυτί δεν ίδρωσε και τα πάρκα αλλά και πολλές πλατείες έμειναν για εκείνους που μόνο περπατάνε. Σαν να τους λένε, όσο αντέχετε να περπατάτε, μείνετε αλλιώς πάτε σπίτι σας να απλώσετε το κορμί σας. Για την περίπτωση δε που κάποιος θέλει να κάτσει στο έδαφος αυτό σχεδόν αποκλείεται λόγω της βρωμιάς που συνηθίζεται να υπάρχει παντού και για την οποία ευθύνονται εξίσου οι υπηρεσίες του Δήμου και οι επισκέπτες.
Έτσι εκείνος που βρει πρώτος παγκάκι, το κλείνει για ολόκληρη την ημέρα και με τον τρόπο του διώχνει όποιον άλλο το ποθήσει κι έτσι συντομεύεται και η όποια βόλτα, με κωδικό ή όχι, θέλει να κάνει ο έγκλειστος στην πόλη που η επιδημία αποκαλύπτει ένα - ένα τα προβλήματά της, ειδικά δε αυτά που αφορούν τους ανοιχτούς δημόσιους χώρους που ενώ θα έπρεπε να είναι μια όαση για τους πολίτες, ηλικιωμένους και παιδιά κυρίως, γίνονται αντιθέτως απωθητικοί κι έτσι η αδιαφορία γι’ αυτούς απ’ όλους γίνεται ακόμα πιο βαριά...
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
