Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστικός μύθος αλλά μάλλον θα αδικούσε ένας τέτοιος χαρακτηρισμός μια συνήθεια που είχε προκύψει και παγιωθεί από ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο που είχε συναφθεί από τον λαό με τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας που από τη φύση τους οι προορισμοί τους είχαν να κάνουν με την εξυπηρέτηση της κοινωνίας.
Μιλάμε για τις επιχειρήσεις ύδρευσης – αποχέτευσης, ηλεκτρισμού και τηλεφωνίας για την ίδρυση των οποίων τα κεφάλαια κάποτε αντλήθηκαν από το αποταμίευμα του κόσμου το οποίο ήταν κατατεθειμένο στις τράπεζες και το αλησμόνητο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Από εκεί πήρε το κράτος τα χρήματα για να δημιουργήσει εργοστάσια ηλεκτρισμού, δίκτυα διανομής, φράγματα και ένα σωρό άλλα και κάπως έτσι ο λαός πίστευε πως είχε συμβάλλει σε αυτή την δημιουργία η οποία ήταν πρωτοφανής τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, πατώντας πάνω στα θεμέλια που έβαλαν οι πρωτοπόροι εκείνοι Έλληνες ήρθαν άλλοι που χωρίς να γνωρίζουν την βαθύτερη έννοια της ανάγκης άρχισαν τους πειραματισμούς υιοθετώντας και ακολουθώντας ποικίλες αντιλήψεις που κυκλοφορούσαν στην διεθνή αγορά και αναπτύσσονταν σε διάφορα πανεπιστήμια και «δεξαμενές σκέψεις» άρχισαν τους πειραματισμούς, λεηλατώντας τον συσσωρευμένο πλούτο και κυρίως αποκόβοντας τον κόσμο από το να έχει λόγο γι’ αυτά τα επιτεύγματα.
Είναι άπειρα τα παραδείγματα της αλλαγής της διαχείρισης των λεγόμενων επιχειρήσεων κοινής ωφελείας αλλά ας σταθούμε σε ένα, του ηλεκτρισμού το οποίο ασφαλώς και μονοπωλούσε η ΔΕΗ αλλά να που σύμφωνα με κάποιες προχωρημένες αντιλήψεις αυτό ήταν πολιτικώς μη ορθό και έπρεπε να βρεθούν ανταγωνιστές, γιατί έλεγαν πως αυτό βελτιώνει τις υπηρεσίες που προσφέρει. Έτσι με πολλούς τρόπους, αδιαφανείς ή νόμιμους δεν έχει σημασία, δίπλα στη ΔΕΗ βρέθηκαν διάφοροι μουστερήδες και κυκλώματα και πήραν ένα κομμάτι από το έργο της. Παράλληλα δημιούργησαν και την λεγόμενη ΔΕΔΗΕ για να ασχολείται με το δίκτυο που νοίκιασαν από τη ΔΕΗ και να έρχεται σε επαφή με τους πελάτες γιατί μάλλον αυτό έκοβε κέρδη από τους νέους παραγωγούς λόγω εργατικών. Παράλληλα η ιστορία της ΔΕΗ και της πορείας της διαγράφηκε και μαζί ότι θύμιζε την σχέση της με τους ανθρώπους που είδαν κάποτε φως σε όλα τα καλύβια και στις ποιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας καθότι αυτή διατηρούσε ένα κοινωνικό πρόσωπο.
Έτσι λοιπόν η «Χ» (τα στοιχεία στην διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) που έγινε ανταγωνιστής της ΔΕΗ αλλά τρέχει το ρεύμα της μέσα από το δίκτυο της, εφαρμόζοντας το δικό της πρόγραμμα για της σχέσεις με τους καταναλωτές και η οποία βομβαρδίζει με μηνύματα τους οικιακούς κυρίως πελάτες της – άλλο αίσχος απ’ αυτό πέρασε την Παρασκευή 4 Αυγούστου το απόγευμα από κάποιο λαϊκό σπίτι και έκοψε το ηλεκτρικό. Η οφειλή ήταν 300 ευρώ, 150 από τα οποία είχαν κατατεθεί την Τετάρτη 2 Αυγούστου σε τραπεζικό λογαριασμό. Ήταν μια ημέρα με καύσωνα και η εισβολή του υπαλλήλου της ΔΕΔΗΕ που είχε πάρει εντολή από την εταιρεία «Χ» αποφασιστική. Δεν έκανε πίσω ούτε όταν είδε ότι το άτομο που του άνοιξε την εξώπορτα της πολυκατοικίας (δεν υπήρχε κι άλλος στην πολυκατοικία) ήταν ΑΜΕΑ και φυσικά δεν καταλάβαινε τι είχε συμβεί, πανικοβλήθηκε και ένιωσε όπως θα ήταν φυσικό μια απέραντη δυστυχία.
Από εκείνη τη στιγμή άρχισε ένας μαραθώνιος τηλεφωνημάτων για να απαντήσει η υπάλληλος της «Χ» (πάνω από τρία τέταρτα αναμονή στο ακουστικό με τις άσχετες πληροφορίες που επαναλαμβάνει) η οποία είχε την καλοσύνη να με πληροφορήσει πως ευτυχώς προλάβαμε πριν από τις 5 που κλείνουν και θα ξαναμιλούσαμε την Δευτέρα. Τι θα έκανα ως τότε, με πληροφόρησε ότι για την περίπτωση αλλά και για κάθε τι που θα προέκυπτε θα απευθυνόμουν στη ΔΕΔΗΕ και θα με έβλεπαν αν υπάρχει υπάλληλος να έρθει να κάνει την επανασύνδεση. Ψύλλοι στ’ άχυρα δηλαδή μια μέρα με καύσωνα… Ο μαραθώνιος με τα τηλέφωνα κράτησε δυο ώρες και τελικά έγινε η επανασύνδεση…
Είναι μια ιστορία που σίγουρα επαναλαμβάνεται κάθε μέρα όλο το χρόνο και σε όλη την επικράτεια. Το ίδιο γίνονταν και παλιότερα, ειδικά οι μικροί καταναλωτές, είτε από αμέλεια, είτε από αδυναμία ήταν εκείνοι που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των διακοπών. Δεν γίνονταν όμως ποτέ, κι εδώ έχει θέση ο αστικός μύθος, τον Αύγουστο, όπως και τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. Ούτε η ΔΕΗ στην οποία επιστρέφει πάραυτα η σύνδεση, ούτε ο ΟΤΕ, ούτε η ΕΥΔΑΠ προέβαιναν σε διακοπές υπηρετώντας ατύπως μια παράδοση η οποία είχε να κάνει με τον κοινό αγώνα να προκόψει κάποτε από το Κράτος. Οι άνθρωποι που δούλεψαν κάποτε γι’ αυτά τα ελάχιστα δικαιώματα δεν υπάρχουν πια να τραβήξουν τα αυτιά των νεότερων διαχειριστών και να κρίνουν το ξεθεμέλιωμα των οργανισμών κοινής ωφελείας που η διαχείρισή τους δεν απέχει πολύ από ένα παιχνίδι Monopoly!
Ένα παιχνίδι που δυστυχώς οι αστικοί μύθοι, δεν έχουν πια θέση και ο Αύγουστος να ξέρουμε από εδώ και πέρα, θα είναι απλά ένας μήνας σαν όλους τους άλλους του χρόνου…
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία δανεική από το τρίτο υπόγειο πάτωμα του σταθμού της Ομόνοιας. Το έργο του Κεσσανλή «Η Ουρά» (1999 – 2000. Μec Art (Φαντασμαγορία της Ταυτότητας), φωτοευαισθητοποιημένος μουσαμάς.
