Σύμφωνα με δημοσιεύματα του ασφαλιστικού τύπου, οι απαιτήσεις πληροφόρησης του ασφαλιστικού κοινού, που είναι υποχρεωμένες να εκδίδουν οι ασφαλιστικές εταιρίες λόγω του Solvency II, μπορεί εύκολα να καταλήξουν σε παραπληροφόρηση, λόγω της σημαντικής αύξησής τους από 9 στην IMD 1, σε 35 στην IMD 2.
Διαβάζοντας τέτοιου είδους ειδήσεις, αναρωτιέμαι σχετικά με την ποσότητα των πληροφοριών που θα λαμβάνουν οι πελάτες των ασφαλιστικών επιχειρήσεων, καθώς και για την ικανότητά τους να τις κατανοήσουν και να τις αξιολογήσουν, προκειμένου να μπορέσουν τελικά να τις χρησιμοποιήσουν για την ωφέλειά τους.
Για να είναι χρήσιμες αυτές οι πληροφορίες στο σύνολο των καταναλωτών ασφαλιστικών υπηρεσιών, θα πρέπει κάποιος να τους βοηθήσει να τις κωδικοποιήσουν. Αυτός ο κάποιος βεβαίως, δεν μπορεί να είναι άλλος από το διαμεσολαβούν πρόσωπο, τον ασφαλιστή τους.
Σε αυτό το σημείο τίθεται το ενδιαφέρον ερώτημα: «Τι γνωρίζουν πραγματικά οι ασφαλιστές (διαμεσολαβούντες όλων των βαθμίδων) σχετικά με το Solvency II;»
Ποιος τους έχει, αν όχι εκπαιδεύσει, έστω ενημερώσει σε κάποιο βάθος, σχετικά με το Solvency II; Τους πυλώνες του και το τι ακριβώς αφορά ο κάθε ένας; Που ακριβώς εμπλέκονται οι ίδιοι οι διαμεσολαβούντες στην διαδικασία ενημέρωσης του πελάτη τους; Πόσοι ασφαλιστές γνωρίζουν ποιες είναι αυτές οι 9 ενημερώσεις που προβλέπει η IMD 1 και οι 35 που προβλέπει η IMD 2; Και αν όλη αυτή η πληροφόρηση, λόγω της ελλιπούς κατανόησής της από τον πελάτη, γίνει boomerang και γυρίσει εναντίον των διαμεσολαβούντων και οδηγήσει σε χαμηλότερη ακόμα διατηρησιμότητα;
Οι ασφαλιστικές εταιρίες έχουν ήδη κάνει αρκετά βήματα (κάποιες περισσότερα από άλλες) προς την κατεύθυνση της κάλυψης των υποχρεώσεων που τους δημιουργεί το Solvency II. Μήπως γι’ αυτά τα βήματα και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις έχουν ενημερωθεί περισσότερο (αν όχι αποκλειστικά), τα άμεσα εμπλεκόμενα διοικητικά στελέχη και οι προϊστάμενοι κάποιων τμημάτων;
Η λογική του Solvency II εμπλέκει το σύνολο των απασχολουμένων (άρα και τους διαμεσολαβούντες) σε μια ασφαλιστική επιχείρηση, σε ζητήματα όπως η ενιαία αντίληψη και διαχείριση των κινδύνων (ασφαλιστικών, λειτουργικών και οικονομικών) στο σύνολό τους.
Μήπως ο ρόλος των διευθύνσεων ή τμημάτων εκπαίδευσης (όπου υπάρχουν), των διαφόρων εμπλεκομένων εκπαιδευτικών φορέων και των εμπλεκομένων εκπαιδευτών, αλλά και των υπευθύνων πωλήσεων (συνδεδεμένων και συνεργαζομένων) δικτύων, θα πρέπει να εμπλουτιστεί και με αυτή τη δραστηριότητα;
Η Ελληνική ασφαλιστική αγορά αντιμετωπίζει ήδη πολλά προβλήματα (από την έλλειψη ρευστότητας, μέχρι τη διατηρησιμότητα) και θα είναι μεγάλο λάθος να μη στηρίξει τις προσπάθειες ανάπτυξής της στους πάσης φύσεως διαμεσολαβούντες. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει οι ασφαλιστές να βοηθηθούν με κάθε τρόπο ώστε να αντεπεξέλθουν στις νέες τους περισσότερο απαιτητικές υποχρεώσεις και ίσως ένας από τους περισσότερο ενδεδειγμένους τρόπους είναι η εκπαίδευση.
Το Solvency II, κατά την άποψή μου είναι μια ευκαιρία για την πραγματική ανάπτυξη της ασφαλιστικής αγοράς στην Ελλάδα. Αρκεί να αντιμετωπιστεί ως τέτοια.
