Κάτι είχαμε ακούσει κι εμείς που γεννηθήκαμε στα βουνά για ημέρα των Ευχαριστιών που γιόρταζαν χθες οι Αμερικάνοι, κυρίως από τους χωριανούς που είχαν πάει εκεί μετανάστες και φυσικά δεν δώσαμε ποτέ σημασία γιατί τα Χριστούγεννα ήταν μια γιορτή που την ξέραμε πάππου προς πάππου και μας ταίριαζαν καλύτερα. Αργότερα, σαν όλος ο κόσμος άρχισε να γίνεται όλος ένα χωριό μάθαμε περισσότερα και γι’ αυτή την γιορτή η οποία κρύβει πίσω της και την γενοκτονία των Ινδιάνων και εσχάτως παρατηρούμε πως μετά την Μαύρη (κατάμαυρη) Παρασκευή που την εντάξαμε πλήρως στο καταναλωτικό εορτολόγιο έρχεται η σειρά της ημέρας των Ευχαριστιών να απειλήσει ακόμα και τα Χριστούγεννα. Η αγορές και ο καταναλωτισμός δεν νοιάζεται γι’ αυτά, αρκεί να αποφέρουν κέρδη και είναι ανοιχτά τα μαγαζιά ανεξάρτητα αν ο κόσμος έχει να πληρώσει όλα όσα του σερβίρουν…
Είναι μεγάλη ιστορία αυτά αλλά δεν θα επεκταθώ, θα μείνω σε μια πονεμένη ανάμνηση που εμμέσως έχει να κάνει με την Ημέρα των Ευχαριστιών και δεν είναι παρά η απόπειρα να θρέψουμε κάποτε στο χωριό γαλαπούλες! Είναι γνωστό πως στα ορεινά χωριά στα νοικοκυριά έτρεφαν μόνο κότες κι αυτές σε περιορισμένο αριθμό γιατί ο τόπος που εύρισκαν τροφή ήταν περιορισμένος όπως και οι κινήσεις τους για να μην καταστρέφουν τους κήπους και τις καλλιέργειες. Οι γαλοπούλες επί του προκειμένου ήταν μια υπερβολή κι εγώ θεωρώ ακόμη τον εαυτό μου θύμα αυτής της απόπειρας.
Στη φούρια λοιπόν της εξωστρέφειας που άρχισε να εκδηλώνεται στις αρχές της δεκαετίας του ’70 μια κλώσα μας, από τις πιο υπάκουες στη μάνα μου, βρέθηκε να επωάζει αυγά γαλοπούλας που από κάπου έφερε ο πατέρας μου. Η κλώσα δεν είδε την διαφορά, ούτε μάλλον την ένοιαξε που αντί για κοτόπουλα επώασε γαλόπουλα, τα φρόντισε μέχρι που αυτά αυτονομήθηκαν και άρχισαν να μεγαλώνουν με τον δικό τους τρόπο και δημιούργησαν ένα κοπαδάκι που απέφευγε τις κότες και αναζητούσε τροφή μακρύτερα από την αυλή, στα χωράφια και τα ρέματα. Ήταν δε τόσο αχόρταγα που σε ένα – δυο μήνες δεν άφησαν στο μεγάλο μας χωράφι και όπου πήγαιναν, ούτε σαύρα, ούτε φίδι, ούτε σαλιγκάρι, ούτε βατράχι στο ρέμα. Τα σάρωσαν όλα και θέρισαν επίσης τις τσουκνίδες, τα λάπατα, όλα τα χορτάρια. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι ξεχνούσαν πως να γυρίσουν στο σπίτι και γι’ αυτό κάθε μεσημέρι με έστελνε η μάνα μου να τις αναζητήσω.
Ήταν βάσανο, το έβλεπα σαν τιμωρία και ευχόμουν να τις βρω κάποια μέρα όλες φαγωμένες από την αλεπού – από τα γεράκια δεν κινδύνευαν λόγω μεγέθους και βάρους. Όμως οι ευχές μου δεν έπιαναν και το βάσανο της αναζήτησης επαναλαμβάνονταν κάθε μέρα. Υπήρξαν φορές που έκανα δυο ώρες να τις βρω εκεί που είχαν λουφάξει και κάποιες τις ανακάλυπτα και τρία χιλιόμετρα μακριά. Περνούσαν καλά, χόρταιναν με κάστανα, καρύδια, βελανίδια και πάχαιναν, τόσο που ένας γάλος έφτασε σφαγμένος τα 17.5 κιλά!
Καμάρωναν οι δικοί μου για την προκοπή των γαλόπουλων αλλά σαν ξεκίνησα να πηγαίνω στο γυμνάσιο είδαν πόσο μπελάς ήταν και σιγά – σιγά μείωσαν το κοπαδάκι. Κράτησαν μόνο ένα γάλο και δυο γαλοπούλες οι οποίες σε μια καταιγίδα ξέκοψαν και δεν ήρθαν σπίτι και τότε πραγματοποιήθηκε η ευχή μου. Τις έπνιξε και τις τρείς η αλεπού που τις ξετρύπωσε από μια συστάδα θάμνων που είχαν λουφάξει κι έτσι τέλειωσε η περιπέτεια με τις γαλοπούλες στο χωριό. Ούτε που ξανασκέφτηκαν στο σπίτι να μαζέψουν πάλι στο κοτέτσι γαλόπουλα και βολεύονταν με τις κότες που είναι πιο μαζεμένες και υπάκουες.
Όσο για μένα, σαν έμαθα πως την Ημέρα των Ευχαριστιών τρώνε γαλοπούλες δήλωσα άρνηση και κάνω πως δεν καταλαβαίνω, όσο και να με βομβαρδίζουν με ένα σωρό προκλήσεις, ότι υπάρχει αυτή η ημέρας εξαιτίας των γαλόπουλων που είχαμε κάποτε στο χωριό και ήταν η αιτία που δεν απόλαυσα επί δυο συνεχόμενα καλοκαίρια ένα μεσημέρι αλητείας στα χωράφια με τη σφεντόνα να κυνηγάω μικροπούλια!
Κεντρική φωτογραφία: Στη φωτογραφία γαλοπούλες ποζάρουν πριν την ημέρα των Ευχαριστιών στις ΗΠΑ. Η φωτογραφία του Chris Irwin από την ομάδα Yellowstone Through The Lens. Τον ευχαριστώ!!!
