Γράφει ο Κωνσταντίνος Αν. Λώρας, Δικηγόρος*
Όπως γνωρίζουμε, οι αξιώσεις που πηγάζουν από την ασφαλιστική σύμβαση παραγράφονται στις ασφαλίσεις ζημιών μετά από τέσσερα χρόνια, από το τέλος του έτους μέσα στο οποίο γεννήθηκαν (άρθρο 10 του Ν. 2496/1997). Έτσι για να ασκήσει η ασφαλιστική επιχείρηση το αναγωγικό της δικαίωμα κατά του ασφαλισμένου της, εξαιτίας παράβασης ασφαλιστικού βάρους εκ μέρους του τελευταίου (εξαίρεση κάλυψης κατά την οδήγηση του ζημιογόνου αυτοκινήτου εξαιτίας μέθης του οδηγού) κατέθεσε αγωγή εναντίον του, η οποία του επιδόθηκε μετά το τέλος της τετραετίας.
Εδώ, ο ασφαλισμένος επικαλούμενος τη διάταξη του άρθρου 10 του Ν. 2496/1997 προέβαλε ένσταση παραγραφής της επίδικης αξίωσης, υποστηρίζοντας ότι η απαίτηση του ασφαλιστή ήταν παραγεγραμμένη λόγω παρόδου της τετραετίας. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο απέρριψε την ένστασή του και έκανε δεκτή την αγωγή της ασφαλιστικής επιχείρησης σε βάρος του. Μετά από έφεση του ασφαλισμένου κατά της απόφασης αυτής, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο (Μονομελές Πρωτοδικείο Ηλείας 25/2022) επίσης απέρριψε την ένσταση παραγραφής. Κατά την κρίση τόσο του πρωτοβάθμιου όσο και του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου, το δικαίωμα αναγωγής του ασφαλιστή κατά του ασφαλισμένου υπόκειται στη συνήθη εικοσαετή παραγραφή.
Το δικαστήριο επεσήμανε πως οι περί παραγραφής διατάξεις του άρθρου 10 του Ν. 2496/1997 δεν τυγχάνουν εφαρμογής στις διατάξεις του Ν. 489/1976, και συνεπώς, ούτε στην περί αναγωγής διάταξη του άρθρου 11 παρ.1 του Ν. 489/1976.
Η εικοσαετής παραγραφή εν προκειμένω αρχίζει από την καταβολή στην οποία προέβη ο ασφαλιστής προς τον ζημιωθέντα τρίτο, συνεπεία της ζημίας που προκάλεσε στον τελευταίο ο ασφαλισμένος. Η αιτιολόγηση της δικαστικής αυτής κρίσης είναι ότι, ναι μεν οι περί παραγραφής διατάξεις του άρθρου 10 του Ν.2496/1997 τυγχάνουν εφαρμογής στις διατάξεις περί υποχρεωτικής ασφάλισης γενικής αστικής ευθύνης, πλην όμως δεν τυγχάνουν εφαρμογής στις διατάξεις περί υποχρεωτικής ασφάλισης αυτοκινήτου. Συνεπώς, και η διάταξη του άρθρου 11 παρ.1 του Ν.489/1976 (δικαίωμα αγωγής του ασφαλιστή κατά του ασφαλισμένου εξαιτίας παράβασης ασφαλιστικού βάρους) δεν καταλαμβάνεται από τις διατάξεις για την παραγραφή του Ν.2496/1997 (Άρειος Πάγος 86/2019, Τράπεζα Νομικών Πληροφοριών ΝΟΜΟΣ).
* Ο Κωνσταντίνος Λώρας, Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω και μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, ασκεί ενεργή δικηγορία από το έτος 1998 και προΐσταται του Δικηγορικού Γραφείου “ΛΩΡΑΣ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ”.Δραστηριοποιείται στον τομέα της ενεργής δικηγορίας και δικαστηριακής πρακτικής, σε όλο το φάσμα της επιχειρηματικής πρακτικής και του εμπορικού δικαίου, με αποτέλεσμα τη βαθειά γνώση της επιχείρησης, των αναγκών της και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει στον ελληνικό και διεθνή χώρο.
Με εξειδίκευση σε σύγχρονα ζητήματα των χρηματοοικονομικών συναλλαγών και ειδικότερα τραπεζικές συμβάσεις, ειδικά θέματα προστασίας συναλλασσομένων, την αφερεγγυότητα του δανειολήπτη, τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές σε σχέση με το φορολογικό δίκαιο αλλά και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, εμφανίζει πολυετή και ιδιαιτέρως επιτυχή χειρισμό υποθέσεων τέτοιας φύσης.
Έχει επίσης εξειδίκευση στο Εταιρικό Δίκαιο και ειδικά σε ζητήματα εταιρικής δομής [θέματα διαχείρισης και εκπροσώπησης], διευθυντικής ευθύνης, ευθύνης των μετόχων, εταιρικούς μετασχηματισμούς, καθώς και ζητήματα ποινικής ευθύνης των διοικούντων.
