Δυο χρόνια παρά ένα χειμώνα κοντεύει να κλείσει η περίοδος της επιδημίας, διάστημα κατά το οποίο η Πολιτεία με ένα σωρό περιοριστικά μέτρα και με εμβολιασμούς προσπάθησε να περιορίσει το πλανητικής διάστασης αυτό φαινόμενο. Συνεπικουρούμενη βέβαια από τους ειδικούς της ιατρικής επιστήμης και της φαρμακολογίας που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν κάτι που σε τέτοια έκταση, διάδοση και επιμονή, δεν περίμεναν.
21 μήνες λοιπόν μετά και ενώ μπαίνει ένας δύσκολος από πολλές πλευρές Δεκέμβριος με μια νέα μετάλλαξη του ιού ο κόσμος βρίσκεται πάλι μπροστά σε ένα νέο κύκλο επιδημίας και η ένταση μεταξύ των εμβολιασμένων και των αντιεμβολιαστών δεν λέει να κοπάσει ενώ η κοινωνία σωρεύει στις πλάτες της
όλο και περισσότερη κούραση και άγχος καθώς βασικά ζητήματα έχουν τελματώσει και οι ορίζοντες για διέξοδο άρχισαν πάλι να στενεύουν.
Οι τελευταίες εβδομάδες υπό το κλίμα μιας υπόκωφης ασφάλειας που άφησε πίσω του το καλοκαίρι και το φθινόπωρο είδαμε πολύ κόσμο να πλημμυρίζει το ύπαιθρο και να απολαμβάνει ωραίες φθινοπωρινές ημέρες σε ένα λαμπερό φως του Νοεμβρίου ο οποίος φέτος ήταν πολύ ήπιος και γενναιόδωρος σε βροχές. Αυτές ήταν οι λίγες ημέρες που η φύση χάρηκε κόσμο. Εκδρομείς, περιπατητές, ταξιδιώτες και φυσικά κυνηγοί που μετά από μια περίοδο απραξίας ξαναβγήκαν στο ύπαιθρο και την απόλαυσαν πριν έρθει ο χειμώνας.
Από την τελευταία εβδομάδα όμως και δώθε τα πράγματα άλλαξαν και στους φόβους όλου του πλανήτη αθροίζεται και μια άλλη μετάλλαξη, η «Όμικρον» ολοστρόγγυλη με πιο ευέλικτο τον ιό, άρα και πιο μεταδοτικό. Το λένε συνέχεια στις ειδήσεις, μας δείχνουν εικόνες από τις ΜΕΘ, από τους διαδρόμους.
Ακούμε, βλέπουμε και διαβάζουμε ένα σωρό ιστορίες με ανθρώπους που υποφέρουν για άλλους που σβήνουν στη διασωλήνωση. Φοβόμαστε, συμπονούμε, προσέχουμε. Έχει γίνει η ζωή μας απρόσωπη – όχι μόνο από τις μάσκες που έχουν πλέον καθιερωθεί να φοριούνται από το σπίτι και το γραφείο ως την αφορά και το χωράφι. Είναι μια δύσκολη κατάσταση την οποία δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει ο πολύς κόσμος που πέρα από την υγεία πλήττεται με ένα σωρό τρόπους στις επαγγελματικές του δραστηριότητες με πιο ευάλωτο εκείνο το κομμάτι που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα, τους χειρώνακτες, τους αυτοαπασχολούμενους. Δεν αναφέρω άλλα κομμάτια του κόσμου που ακυρώνεται η ζωή τους για ευνόητους λόγους.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες μπαίνει σήμερα, πρωτομηνιά του Δεκεμβρίου ο χειμώνας και βλέπουμε στις ειδήσεις και τα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες από χιόνια και τα περισσότερα σχόλια πάνω σε αυτές είτε φανερά είτε υποδορείως κρύβουν μια ελπίδα για χαρούμενες γιορτές στην περίοδο του Δωδεκαημέρου. Απ’ αυτά τα σημειώματα καταλαβαίνουμε και την ανάγκη του κόσμου να βιώσει κάποιες καλύτερες ημέρες. Φωτεινές, εορταστικές, με την οικογένεια και φίλους σε ένα ζεστό σπίτι, σε ένα τραπέζι.
Δεν ξέρω πόσο θα ευοδωθούν αυτές οι ελπίδες και πως θα περιμένει ο κόσμος την Πρωτοχρονιά, δεύτερη στη σκιά της επιδημίας και τι θα σκέπτεται για το νέο χρόνο. Οι ευχές όλων μας είναι να γίνει το καλύτερο γιατί οι αντοχές όλων τελειώνουν και μια ακόμη χρονιά με τον ιό να καραδοκεί να προσβάλλει την υγεία μας δεν θα είναι καλή χρονιά.
Γι’ αυτό ας βάλουμε όλοι τις δυνάμεις μας με τον τρόπο που υποδεικνύουν οι ειδικοί, με εμβολιασμούς κυρίως ώστε να μειωθούν οι πιθανότητες μετάδοσης, με προσοχή ο καθένας για τον εαυτό του αλλά πολύ περισσότερο στους ανθρώπους που είναι πιο ευάλωτοι είτε αυτοί ανήκουν στον στενό οικογενειακό, φιλικό και οικογενειακό μας κύκλο ή πιο πέρα. Κι ακόμη ενόψει των εορτών η ενσυναίσθηση για την οποία πολλοί μιλούν να αποδειχθεί εμπράκτως ότι είναι μια λέξη που μας ανοίγει την καρδιά και την αγκαλιά μας στον κόσμο…
Στη φωτογραφία: Η αρχαία δρυς στο κοιμητήριο του χωριού μου. Χιλιόχρονο δέντρο θα μπορούσε, αν είχε γλώσσα να αφηγηθεί την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων που τον κατοίκησαν τόσους αιώνες και τους είδε να φεύγουν στο τελευταίο τους ταξίδι. Πέρα από τις λύπες που πλάκωναν το χωριό, το δέντρο θα έλεγε και για ένα σωρό καταστροφές, πυρκαγιές και συμφορές που είδε, άλλες ιστορημένες κι άλλες που δεν θυμάται κανείς. Στο τέλος θα την ακούγαμε να λέει όπως μετά από κάθε καταιγίδα βγαίνει και λάμπει ο ήλιος, έτσι και μετά από κάθε καταστροφή, οι άνθρωποι που ζούσαν γύρω της τα κατάφερναν, έβαζαν πλάτη ο ένας με τον άλλο και ξανάφτιαχναν σπίτια, χωράφια και μαντριά. Για να ζήσουν αυτοί και να σπείρουν την επόμενη γενιά κι αυτή με τη γενιά της άλλη κι έτσι φτάσαμε εμείς σήμερα να την κοιτάμε με δέος και ευχόμαστε να είναι πάντα εκεί να την ακούμε…
