Δεν προλάβαμε να πάρουμε ανάσα από τις φωτιές στην Αττική και να δούμε μέσα στις στάχτες τι απόμεινε χωρίς να γίνει κάρβουνο και να σκεφτούμε πως να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό και άρπαξε η Ρόδος. Σαν κάποιο αόρατο χέρι, να έριξε εκεί κακή φωτιά να δούμε τον αντίποδα των καμένων από τα μαντριά και τα φτωχοκάλυβα του Ασπροπύργου και των υποβαθμισμένων οικισμών με το μεγαλύτερο ίσως τουριστικό προορισμό της χώρας που κάθε χρόνο υποδέχεται και φιλοξενεί ένα τεράστιο αριθμό τουριστών απ’ όλο τον κόσμο.
Το τι γίνεται γύρω από τον Ασπρόπυργο και στην περιοχή κάτω από τα Γεράνεια όρη, ορατή μάλιστα από την Αθήνα, ελάχιστα γνωρίζουμε. Ούτε ποιοι την κατοικούν, ούτε πως ζούνε εκεί οι άνθρωποι και τι δουλειές κάνουν. Η φωτιά έγινε αφορμή να μάθουμε λίγα πράγματα γι’ αυτούς τους «αόρατους» συμπολίτες μας και υποτίθεται μπήκαν στα «υπ’ όψιν» του κράτους και πιθανόν κάποιοι αργότερα να ασχοληθούν με τα ποικίλα ζητήματα που τους αφορούν και να αλλάξει κάπως η ζωή τους προς το καλύτερο.
Η Ρόδος από την άλλη, η μεγαλύτερη τουριστική βιομηχανία της χώρας (μετά την Αθήνα βέβαια) υποτίθεται παραδομένη στον τουρισμό έμοιαζε να μην έχει πολλά ζητήματα. Το χρήμα ήταν πολύ και έκρυβε τις όποιες αδυναμίες υπήρχαν σε τοπικό επίπεδο ενώ από την άλλη «τύφλωνε» το όποιο ενδιαφέρον επικεντρώνονταν πάνω σε αυτές. Αδυναμίες κυρίως που είχαν να κάνουν με τις υποδομές αλλά και το φυσικό περιβάλλον του νησιού, αυτό πέρα από την ζώνη του αιγιαλού που είναι και τα χρυσοτόκα φιλέτα. Η μέσα Ρόδος, ένα πολύτιμο και μοναδικό από τη φύση του οικοσύστημα (όπως και σε όλα εξάλλου τα νησιά μας) δεν έτυχε όπως αποδείχθηκε ποτέ την προσοχή που του έπρεπε και έπεσε θύμα ακριβώς αυτής της αδιαφορίας.
Φυσικά και υπήρχαν άνθρωποι που χρόνια φώναζαν για τα δάση, για τα ορεινά χωριά, την διαχείριση της γης, την προβολή της παράδοσης αλλά το ενδιαφέρον των αρχών είχε μετακινηθεί προς τον τουρισμό – μεγατουρισμό τον χαρακτήριζαν και αποτελούσε την κινητήριο δύναμη της οικονομίας και για τον οποίο καμάρωνε το νωθρό κράτος και εισέπραττε πολλά για να κλείνει τρύπες στους προϋπολογισμούς. Έτσι πορεύονταν όλοι και λίγοι ήταν εκείνοι που σκέφτονταν την κακιά ώρα που θα έρχονταν κάποτε για την Ρόδο.
Η κακιά ώρα ήρθε και μια πύρινη καταιγίδα σάρωσε την καρδιά της διάσημης Ρόδου κι αφού κατέκαψε τα πάντα η φωτιά έσβησε στην παραλία. Οι σκηνές που είδαμε με τον κόσμο να τρέχει αλαφιασμένος να σωθεί, τους εθελοντές να προσπαθούν να κάνουν το ακατόρθωτο και τους πυροσβέστες να παλεύουν με το θηρίο να σώσουν κόσμο και περιουσίες. Οι εικόνες από την καταστροφή της Ρόδου ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο και ασφαλώς επηρέασαν ένα μεγάλο αριθμό από εκείνους που θα ήθελαν να ταξιδέψουν εκεί κάποια στιγμή. Όπως επίσης θα επηρέασαν και πολλούς παράγοντες της τουριστικής αγοράς καθώς και τους ανταγωνιστές στο Αιγαίο και την Μεσόγειο. Τι θα γίνει, θα το δούμε πάντως σύντομα και ευχόμαστε να μην είναι καταλυτικό για τον τουρισμό του νησιού.
με τις εικόνες της καταστροφής ταξίδεψαν αστραπιαία μάλιστα κι εκείνες που έδειξαν τον ξεσηκωμό των εθελοντών Ροδιτών για να φροντίσουν τους χιλιάδες τουρίστες που «έμειναν άστεγοι» και ήταν όντως συγκλονιστικός. Δεν νομίζω πως θα μπορούσε να έχει καλύτερο αποτέλεσμα και τούτο επίσης σχολιάστηκε στα παγκόσμια δίκτυα των ΜΜΕ και αποτελεί παρακαταθήκη της Ρόδου πια όχι μόνο για τον τουρισμό αλλά για μια εκ των βάθρων συζήτηση για το μέλλον του νησιού σε κάθε πλευρά.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία δανεική από το διαδίκτυο…
