Σήμερα είναι η επέτειος της Άλωσης το 1453 της Κωνσταντνούπολης από τους Οθωμανούς, μια από τις πιο τραγικές στιγμές του Ελληνισμού και ο στοχασμός τουλάχιστον για αυτή την αποφράδα ημέρα, σε συσχετισμό με τις τρέχουσες εξελίξεις στην γεωγραφική γειτονιά είναι θαρρώ επιβεβλημένος. Σήμερα όμως, η ορθόδοξη εκκλησία τιμά και την μνήμη της Αγίας Υπομονής, Ελένης Δραγάση – Παλαιολόγου) που η ζωή της συνδέεται άμεσα με όσα συνέβησαν στην Βασιλεύουσα τις τελευταίες δεκαετίες πριν την Άλωση.
Η Ελένη Δραγάση-Παλαιολόγου ή Αγία Υπομονή γεννήθηκε το 1372 στη Σερβία κι ήταν κόρη του Σέρβου δεσπότη Κωνσταντίνου Δραγάση Ντεγιάνοβιτς, 5ου απογόνου του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου, ο οποίος σκοτώθηκε το 1395 στη μάχη του Ρόβινε της Ρουμανίας. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν όπως ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας που μόνασε με το όνομα Συμεών και ήταν κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους. Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού βουλγαρικού τμήματος της βόρειο - ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνος.
Παντρεύτηκε το 1392 τον Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγο με τον οποίο απέκτησαν εννιά παιδιά, όμως το 1399 έχασαν τρία από επιδημία (τον Μιχαήλ γεν. το 1398 και δύο κόρες). Τα έξι που επέζησαν ήταν όλα αγόρια. Ο μεγαλύτερος Ιωάννης Η΄ (γεν. 1392) έγινε αυτοκράτορας, ο Θεόδωρος Β΄ Παλαιολόγος (γεν. 1396) δεσπότης του Μυστρά, ο Ανδρόνικος Παλαιολόγος (γεν. το 1400) δεσπότης της Θεσσαλονίκης, ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ (γεν. 1405) αυτοκράτορας, ο Δημήτριος Β΄ Παλαιολόγος (γεν. 1407) επίσης δεσπότης του Μυστρά και ο μικρότερος Θωμάς Παλαιολόγος (γεν. 1409) δεσπότης του Μωρέως, διοικώντας την Πάτρα.
Η Ελένη - αγία Υπομονή απεδείχθη εξαιρετικός άνθρωπος που συγκέντρωνε πολλές και μεγάλες αρετές, και ψυχική δύναμη. Έδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, όσο και του ρόλου που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα. Αγαπούσε το λαό. Ήταν η μεγάλη μάνα που ο καθένας μπορούσε να προστρέξει. Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει. Είναι πολύ χαρακτηριστικά και εύγλωττα μέσα στην λακωνικότητά της τα όσα γράφει για την Αυτοκρατόρισσα, ο σύγχρονός της φημισμένος φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός - Πλήθων: «Η Βασιλίς αύτη με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα εφαίνετο να αντιμετωπίζει και τας δύο μορφάς της ζωής. Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών απεγοητεύετο, ούτε όταν ευτυχούσε επανεπαύετο, αλλά εις κάθε περίπτωσιν έκανε το πρέπον. Συνεδύαζε την σύνεσιν με την γενναιότητα, περισσότερον από κάθε άλλην γυναίκα. Διεκρίνετο δια την σωφροσύνην της. Την δε δικαιοσύνην την είχε εις τελειότατον βαθμόν. Δεν εμάθαμε να κάμνει κακόν εις ουδένα, ούτε μεταξύ των ανδρών, ούτε μεταξύ των γυναικών. Αντιθέτως εγνωρίσαμε να κάμνει πολλά καλά και εις πολλούς. Με ποίον άλλον τρόπον δύναται να φανεί εμπράκτως η δικαιοσύνη, εκτός από το γεγονός του να μη κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά και σε κανέναν κακό, αλλά μόνον το αγαθόν σε πολλούς;»
Στάθηκε αντάξια του φιλόσοφου και φιλόχριστου συζύγου της Μανουήλ. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα με σύγχρονή τους μαρτυρία, δηλ. όλα γινόντουσαν με συμφωνία, ομόνοια, συναπόφαση, εν πνεύματι Χριστού και αγωνιστική αγιότητα. Κατόρθωναν να τιμούν την αρετή με λόγια και έργα. «Λόγω μεν διδάσκοντας το πρακτέον, έργω δε γενόμενοι πρότυπα και εικόνες εφηρμοσμένης αγάπης».
Η «Αγία Δέσποινα», όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής».Ο σύζυγός της Μανουήλ Β΄ λίγο πριν πεθάνει έγινε το 1425 μοναχός με το όνομα Ματθαίος. Μετά τον θάνατό του έγινε και η ίδια μοναχή στη Μονή της Κυρά Μάρθας της Κωνσταντινούπολης, παίρνοντας το όνομα Υπομονή. Ήταν μια μοναχή σαν όλες τις άλλες και, ακόμη και αν ήταν αυτοκράτειρα, έκανε όλα τα διακονήματα στο μοναστήρι. Ωστόσο πολλοί τη συμβουλεύονταν κι ιδιαίτερα οι γιοί της.
Βοήθησε να ιδρυθεί ο οίκος ευγηρίας «Η ελπίδα των απελπισμένων» στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου (του τιμίου Προδρόμου) της Πέτρας, όπου φυλασσόταν το σκήνωμα του Αγίου Παταπίου.
Όταν το 1448 πέθανε ο μεγαλύτερος γιος της, αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄, η διαδοχή του έγινε αντικείμενο σύγκρουσης ανάμεσα στον μεγαλύτερο εν ζωή Κωνσταντίνο ΙΑ΄ και τον φιλόδοξο αλλά επαρμένο και φιλότουρκο Δημήτριο Β΄. Η σοφή μητέρα, που ήξερε ότι ο Κωνσταντίνος ήταν πιο άξιος, συγκράτησε τον Δημήτριο, που έσπευσε πρώτος στην Κωνσταντινούπολη, και μεσολάβησε για την ομαλή διαδοχή στον Κωνσταντίνο, πείθοντας ακόμα και τον οθωμανό σουλτάνο Μουράτ Β΄ να τον αποδεχθεί. Τα κατάφερε και ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ ανέλαβε ως αυτοκράτορας την ημέρα των Φώτων, 6 Ιανουαρίου 1449 στο Μυστρά.
Απεβίωσε στις 13 (ή 23) Μαρτίου του 1450, 3 χρόνια πριν η Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, πέσει στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων, έπειτα από μακρά πολιορκία. Στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης ο γιος της Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος απεβίωσε στη μάχη.
Η αυτοκράτειρα Ελένη ετάφη στη μονή του Παντοκράτορoς Χριστού στην Κωνσταντινούπολη, όπου ετάφησαν ο σύζυγός της Μανουήλ Β΄ και τα 3 από τα παιδιά τους (εκ των οποίων τα 2 ήταν μοναχοί). Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453, ο Αγγελής Νοταράς, συγγενής του αυτοκράτορα (ανιψιός της Ελένης), μετέφερε στο βουνό Γεράνεια κοντά στην Αθήνα και έκρυψε το λείψανο του Αγίου Παταπίου σε μια σπηλιά, κοντά στην πόλη Θέρμαι (το σημερινό Λουτράκι), που ήταν ήδη ασκητήριο μοναχών από τον 11ο αιώνα. Στο σπήλαιο αυτό βρέθηκε Βυζαντινή αγιογραφία της και η αγία κάρα της. Το 1952 χτίστηκε από τον γέροντα Νεκτάριο Μαρμαρινό το μοναστήρι του Αγίου Παταπίου, όπου και φυλάσσεται η σεπτή κάρα της μέχρι σήμερα.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα στοιχεία για την Αγία Υπομονή από διάφορες εκδόσεις και το διαδίκτυο.
*Η Αγία Υπομονή, βυζαντινή εικόνα στο μοναστήρι του Αγίου Παταπίου στο Λουτράκι.
*Μικρογραφία από το χειρόγραφο MS. Ivoires 100 φυλασσόμενο στο Λούβρο. Ο αυτοκράτωρ Μανουήλ Β' Παλαιολόγος (ΜΑΝΟΥΗΛ ΕΝ ΧΩ ΤΩ ΘΩ ΠΙCΤΟC ΒΑCΙΛΕΥC ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΡΩΜΑΙΩΝ Ο ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟC ΚΑΙ ΑΕΙ ΑΥΓΟΥCΤΟC) που πέθανε ως μοναχός, η αυτοκράτειρα Ελένη (ΕΛΕΝΗ ΕΝ ΧΩ ΤΩ ΘΩ ΠΙCΤΗ ΑΥΓΟΥCΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙCΑ ΡΩΜΑΙΩΝ Η ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΙΝΑ) και τρεις από τους έξι γιους τους, ο συναυτοκράτωρ Ιωάννης Η' (ΙΩ ΕΝ ΧΩ ΤΩ ΘΩ ΒΑCΙΛΕΥC Ο ΥΙΟC ΑΥΤΟΥ) και οι δεσπότες Θεόδωρος (ΘΕΟΔΩΡΟC Ο ΠΟΡΦΥΡΟΓΕΝΝΗΤΟC ΕΥΤΗΧΗC ΔΕCΠΟΤΗC Ο ΥΙΟC ΑΥΤΟΥ) και Ανδρόνικος (ΑΝΔΡΟΝΙΚΟC ΑΥΘΕΝΤΟΠΟΥΛΟC ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟC Ο ΥΙΟC ΑΥΤΟΥ).
