Η Αθήνα, αν την δει κάποιος από μακριά ή από κάποιο λόφο, από τον Λυκαβηττό ας πούμε ή από την Ακρόπολη δείχνει σαν ένα παχύ χαλί κτιρίων από άκρη σε άκρη του λεκανοπεδίου της Αττικής στο οποίο που και που κάποια κενά υπονοούν πως κάποτε αυτός ο ευλογημένος τόπος είχε κήπους, χωράφια, δέντρα, δάση και ποτάμια που τον έβρεχαν.
Όποιος τώρα την περπατήσει με στόχο να την γνωρίσει, θα διαπιστώσει πως εκτός από τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μνημεία που προστατεύονται καθώς αποτελούν στοιχεία της μακράς ιστορίας της πόλης, από τα νεότερα μόνο κάποια που δεν έτυχαν της κατεδάφισης στέκουν ακόμη όρθια και έτσι δηλώνουν ένα σταθμό της εξέλιξής της. Τα περισσότερα απ’ αυτά βρίσκονται στο λεγόμενο κέντρο της πόλης καθώς και στις παλιές συνοικίες και αναγνωρίζονται εύκολα καθώς αποτελούν κραυγαλέα εξαίρεση ανάμεσα στις άχαρες πολυκατοικίες που χτίστηκαν κυριολεκτικά στο πόδι στις μεταπολεμικές δεκαετίες και απλώθηκαν σε κάθε γειτονιά. Σε όλο αυτό το σωρό των κτιρίων χωρίς προσωπικότητα των οποίων τώρα που κακογέρασαν και η αξία τους μετράει διαφορετικά κάποια ξεχωρίζουν. Κυρίως για την αρχιτεκτονική τους η οποία σαφώς και εκφράζει τάσεις και κινήματα άλλων εποχών αλλά και γιατί αποτελούν παραδείγματα που μπορεί κάποιος να ακολουθήσει.
Είναι όμως και κάποια που εκτός απ’ αυτούς τους λόγους ξεχωρίζουν γιατί παραδόξως φιλοξενούν πάνω τους και κάποια αναρριχώμενα φυτά. Δεν είναι πολλά αυτά αλλά τα συζητάει όλη η πόλη όταν βρίσκονται στην περίοδο της ανθοφορίας τους. Ένα απ’ αυτά και από τα πιο όμορφα που ανεβάζει ακόμη περισσότερο στην εκτίμηση τον περιβάλλοντα χώρο της εκκλησίας του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη στο Κολωνάκι, είναι η πολυκατοικία στη γωνία των οδών Τσακάλωφ και Λυκαβηττού το οποίο αυτές τις ημέρες μοιάζει με μια ευωδιαστή ανθοδέσμη καθώς βρίσκεται στο απόγειο της ανθοφορίας της η τεράστια γλυσίνα που το αγκαλιάζει από το ισόγειο μέχρι τον τελευταίο όροφο.
Αυτή η γλυσίνα είναι φυτρωμένη στο ελάχιστο κενό ανάμεσα στο πεζοδρόμιο και τον τοίχο και ο κορμός της στη βάση είναι σαν κάποιου δέντρου ενώ δυνατά πλοκάμια ανεβαίνουν στους ορόφους και πλημμυρίζουν τα μπαλκόνια. Για να φτάσει δε σε αυτό το σημείο, σίγουρα έτυχε της προσοχής των ενοίκων και της φροντίδας με στερεώσεις των κλαδιών της στους πάνω ορόφους. Αποτέλεσμα αυτών είναι και το εξαιρετικό περιβάλλον που προσφέρει η γλυσίνα την άνοιξη με τα μωβ - γαλάζια λουλούδια της και τα μεθυστικά αρώματά τους που σκορπάνε στον αέρα και απολαμβάνουν οι γείτονες καθώς και όσοι περπατάνε εκεί κοντά. Όλοι βέβαια μακαρίζουν τους ενοίκους αυτής της πολυκατοικίας αλλά λίγοι πιστεύω είναι εκείνοι που θα πρότειναν και θα αγωνίζονταν να φυτευτεί και στη δική τους μια γλυσίνα· γνωρίζουν εκ των προτέρων ποια απογοήτευση θα ζούσαν γιατί δυστυχώς η διάχυτη ασχήμια έχει επηρεάσει ανεπανόρθωτα την ψυχολογία όλων μας.
Κατά κάποιο τρόπο οι γλυσίνες στην πολυκατοικία της Τσακάλωφ και αλλού στην πόλη, όπως σε ένα ανάλογο κτίριο στην οδό Μαυροματαίων και Χέιδεν, απέναντι από το Πεδίον του Άρεως θυμίζουν εκείνα τα μικρά σπίτια των παλιών γειτονιών της Αθήνας τα περισσότερα από τα οποία είχαν στο πίσω μέρος τους ένα κηπάριο με καρποφόρα και όπως και μπροστά τους στο πεζοδρόμιο νεραντζιές ενώ στις μάντρες και στους τοίχους ανέβαιναν γιασεμιά που ήταν τότε της μόδας και μοσχοβολούσε ολόκληρη η περιοχή.
Οι ανθισμένες γλυσίνες πάνω σε ένα κτίριο προκαλούν νοσταλγία για μια άλλη εποχή και μια άλλη πόλη βεβαίως αλλά σε αυτό τον αγώνα δεν έχουν συμμάχους παρά λίγους ρομαντικούς που τις απολαμβάνουν και προσπαθούν να μεταφέρουν το μήνυμά τους και στους υπολοίπους. Δεν είναι πολλοί αλλά είναι αρκετοί για να μην αισθάνονται μοναξιά σε μια πόλη που σιγά – σιγά αλλάζει όχι μόνο σε μορφή αλλά και σε κόσμο καθώς η γενιά που θυμάται την Αθήνα με χαμηλά σπίτια και ότι σήμαινε η γειτονιά έχει τελειώσει και οι νεότεροι στερούμενοι τέτοιας μνήμης προχωρούν σε νέου τύπου βιαστικές μεταμορφώσεις που θα επιβαρύνουν το ίδιο φορτισμένο αρνητικά αισθητικό και κοινωνικό περιβάλλον της.
Οι φωτογραφίες από τις πολυκατοικίες της οδού Τσακάλωφ και Μαυροματαίων
