*Γράφει ο Ευάγγελος Γ. Σπύρου,

Ήταν γύρω στις εφτά το απόγευμα και από το σπίτι μου χθες, έβλεπα κάτω μακριά προς τον Πειραιά και Αιγάλεω τα χρώματα να βάφουν λίγο πορτοκαλί τον ουρανό, βιαστικά-βιαστικά καθώς ερχόταν η νύχτα και γκριζομαύριζε σιγά-σιγά την Πάρνηθα, τους Θρακομακεδόνες, τα Λιόσια και πίσω απ’ τη γραμμή του βουνού τα Δερβενοχώρια, προς τα Σκούρτα και το οροπέδιο που οι Πέρσες στρατοπέδευσαν… Στα μάτια μου ήταν ακόμα δάκρυα, και γιατί να το κρύψω, δάκρυα και πόνος στην καρδιά με αφορμή μια ανθρώπινη ιστορία στο NOVA CINEMA HD με τίτλο «Αγάπη σαν ναρκωτικό» που αν πρόλαβα να δω καλά έπαιζε μια ηθοποιός η Anne Hathaway ένα ρόλο μιας νέας γυναίκας με Πάρκινσον και ένας όμορφος ηθοποιός που την αγάπησε. Η ζωή τα φέρνει έτσι που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο παρά να κλάψεις με την τραγωδία ή κωμωδία των ανθρώπων… Καλογυρισμένο έργο, άριστη ηθοποιία, δύσκολα ξέμπλεκες αν ήταν σενάριο ή αντιγραφή ζωής. Το θέμα απλό. Πώς μπορείς να συνταιριάξεις την αγάπη και τα συναισθήματα με τη σκληράδα μιας αρρώστιας; Πώς μπορείς να «τυραννάς» δίπλα σου έναν υγιέστατο σύντροφο όταν βλέπεις πόνο πονάει με την «αγιάτρευτη» περίπτωσή σου; Αλλά και το ανάποδο πώς να «εγκαταλείψεις»; Τι να κάνεις, προχωράς για μια ζωή που «σκλαβώνει» τον άλλο; Φεύγεις κι αφήνεις κάποιον που σ’ αγαπά αλλά «δεν μπορεί» να ανταποκριθεί;
Πλημμύριζε την καρδιά τους η αγάπη, λαχταρούσαν ο ένας τον άλλο, ήταν ανεπανάληπτες οι στιγμές που κοίταζε ο ένας τον άλλο, ουράνιες μουσικές ήταν «τα σ’ αγαπώ τους», μαχαίρι ο χωρισμός, ατελείωτη ευχαρίστηση το «μαζί» τους… Και ταυτόχρονα γυαλί στην πληγή η αρρώστια Πάρκινσον, η λαχτάρα θεραπείας, τα χέρια που έτρεμαν, το δύσκολο βάσιμα, η «δήθεν απασχόληση» κάπου για «ξέχασμα» ενός Γολγοθά… Ενδιάμεσα η έξυπνη ευρηματικότητα με το επάγγελμα του ιατρικού επισκέπτη για τον άντρα που προωθεί το VIAGRA σε άντρες που θέλουν σεξ χωρίς συναίσθημα και γυναίκες που δίνουν και ζητάνε κορμί, σάρκα, ηδονή χωρίς αγάπη, χωρίς τον έρωτα… Είχε όλα τα προσόντα ο άντρας, ήταν γερός, ήταν όμορφο παράστημα, είχε μεγάλο πέος, ήταν περιζήτητος, είχε ωραία μάτια, πρόσωπο, στήσιμο… Άντρας να αγαπηθεί. Και η γυναίκα κι αυτή με όμορφα μάτια, με φέρσιμο σαγηνευτικό, με αγαπησιάρικη συμπεριφορά, με υψηλή απόδοση ερωτικής στάσης, με χαρακτηριστικά γνήσιας γυναίκας… Κάπου εκεί «βγαίνει» η Πάρκινσον και δείχνει την πικρή γεύση αυτού που λέμε «απ’ το κακό στο χειρότερο» και τώρα «είσαι στο πρώτο στάδιο, αλλά έρχονται κι άλλα πιο σκληρά…» και δεν θα μπορείς να πιάσεις τα κουμπιά στο πουκάμισο, να λύσεις τα κορδόνια, να φορέσεις μόνος τα ρούχα, να πας τουαλέτα, να πιάσεις το ποτήρι, το φάρμακο, να χαϊδέψεις…
Καθώς τα σκεφτόμουνα, πήρα να μαζέψω στο παράθυρο απ’ τη γλάστρα ξερόφυλλα στο κόκκινο γεράνι που έκαψε το χιόνι πριν κανά μήνα… Από ένα βαζάκι έβαλα το χέρι και με τα δάχτυλα πήρα κάτι μαύρα στρογγυλά σπόρια από νυχτολούλουδα και τα ‘χωσα στο χώμα της διπλανής κεραμιδένιας μακρόστενης γλάστρας…
Ήταν θαμπά τα μάτια αλλά έβλεπα καθαρά αυτό που θα γίνει και θα πεταχθούν λουλουδάκια με κίτρινα, μωβ και άσπρα χρώματα και θα μοσχοβολάνε βράδια του καλοκαιριού…
Άντε όπου να ‘ναι θα ομορφύνει γύρω στο σπίτι και πιο πάνω στο βουνό, την Πεντέλη, ο τόπος. Ναι γιορτάζει το μάτι κι η καρδιά του Απριλομάη με τις κίτρινες μαργαρίτες, τις κόκκινες παπαρούνες, τα μωβ κρινάκια, τα ροζ ρείκια, τ’ άσπρα χαμομήλια.
Ήταν ένα πρωί που περπάταγα κι έβλεπα δίπλα στους μπλε αγριόκρινους, τους κρόκους Ελληνικής γης, και τα ροζ κυκλάμινα που μου θύμισαν το δάσκαλό μου στο Δημοτικό. «Τι θα γίνεις Βαγγελάκη όταν μεγαλώσεις»; Με σκυμμένο το κεφαλάκι μου είπα «Δεν ξέρω». «Χρήσιμος στην κοινωνία» μου είπε… Για χρόνια όταν έκανα προσευχή έλεγα μέσα μου «και κάνε Θεέ μου άμα μεγαλώσω να γίνω χρήσιμος στην κοινωνία»… Τι ήταν ακριβώς αυτό δεν ήξερα… Έκανα πολλά στη ζωή μου… Σπούδασα, πήρα δυο πτυχία Πανεπιστημίου, «διακρίθηκα», ταξίδεψα σε 4 ηπείρους και πάνω από 60 χώρες, έκανα 15 επαγγέλματα βιοπορισμού και όταν εγκατέλειψα το επάγγελμα του δικηγόρου όταν ήμουν ασκούμενος και έγινα ασφαλιστής κάτι με «δάγκωσε» μέσα μου. «Κάνω καλά»; Πώς θα είμαι χρήσιμος στην κοινωνία; Μου ‘πε κι ένας μια φορά, γιατί ρε κατάντησες ασφαλιστής; και με παραπόνεσε… Γιατί μωρέ τι είναι ο ασφαλιστής; Και τι καλό κάνουν οι δικηγόροι που βγάζουν αθώους τους κλέφτες κι απατεώνες και εμπόρους ναρκωτικών και βιαστές και ληστές; Τουλάχιστον εγώ βοηθάω κόσμο στα νοσοκομεία να γίνουν καλά.
Ναι αλλά η κοινωνία έχει το δικηγόρο στους καθωσπρέπει γαμπρούς της ευτυχίας, τους γιατρούς, τους δικαστικούς ενώ τον ασφαλιστάκο τον έχει στο σωρό, για πέταμα, «του δρόμου», στους «πλασιέδες» για τους οποίους υπάρχει ειδική ταμπέλα στις πολυκατοικίες που γράφει «απαγορεύεται η είσοδος σε πωλητές»…
«Θεέ μου κάνε με να είμαι χρήσιμος στην κοινωνία»! Θυμάμαι αυτήν την προτροπή από τότε που με είχε χαϊδέψει η μάνα μου στο κεφαλάκι που μύριζε πράσινο σαπούνι τότε τα Σαββατόβραδά μας που μας έλουζε και μας έκανε μπάνιο γυμνά σε μια λεκάνη. Δεν είχαμε μπάνιο και μας σκούπιζε λέγοντας «άντε ντυθείτε, αύριο θα πάτε εκκλησία να γίνετε άνθρωποι»…
Δεν ξέρω αν έγινα «άνθρωπος» αλλά μια Παρασκευή απόγευμα ήρθε στο γραφείο που δούλευα ασφαλιστής INTERAMERICAN ο Μυτιληνιός ο Δημήτρης ο Βρανής φωτογράφος του μεροκάματου και κοιτάζοντάς με στα μάτια μου λέει: «Έχω καρκίνο Βαγγέλη… Αυτός ο διάολος θα με φάει σύντομα… Είσαι φίλος, δεν είσαι ασφαλιστής, είσαι δικός μου άνθρωπος, λίγους έχω σαν κι εσένα… Δεν ξέρω τι λένε τα χαρτιά, αλλά κάνε κάτι για το κορίτσι… Ορφανό θα ‘ναι, καμία δουλειά, τίποτα, ξέρεις ότι μπορείς… Μέσα σ’ όλα είστε τι να πω… Αγράμματος είμαι… Κάτι μικροαποζημιώσεις πήρε αλλά πού να φτάσουν… Οι αρρώστιες και το κακό έρχονται με τ’ άλογο, φεύγουν με τα πόδια… Όσο άνθρωπος κι αν είσαι κάπου σταματάς… Και λίγοι μπορούν να αγγίξουν σ’ αυτά που κάνει η τραγωδία πίσω στους άλλους… Ήταν βαριά, πολύ βαριά η καρδιά μου όταν περπάταγα στην οδό Όθωνος φεύγοντας για το σπίτι…
Έτσι περίπου είχα φύγει και στην περίπτωση της Βασιλικούλας. Έφυγε κι αυτή. Και με την Βαγγελίτσα απ’ την Ήπειρο κατέρρευσα όταν πήγα στον Ερυθρό… Έσπρωξα την πόρτα, μπήκα σ’ ένα δωμάτιο που μύριζε αρρώστια, θανατίλα, πόνο… «Τι θέλεις εδώ ρε κουκλάρα;» της είπα. Άφησες το χωριό, τα πλατάνια και κρύα νερά κι έπιασες διαμέρισμα εδώ… Αλλά καλά είσαι, βλέπω έχεις και θέα και ήλιο… Τι να ‘λεγα; «Παπαρδέλες» έλεγα.. Άντε ντε; Για πέστε μου, όταν μπροστά σου ένας νέος άνθρωπος έγινε κατακίτρινος, του ‘πεσαν τα μαλλιά, του βαθούλωσαν τα μάτια; Ναι την ήξερα χρόνια… Πριν ασφαλιστεί… Όμορφα τα χέρια, τα μπράτσα, το κορμί…. Ερωτεύσιμη. Τσαχπνίνα... Με νάζι… Γυναίκα… Κοίταζα τώρα τα σημάδια απ’ τους πόνους τους πολλούς που άφησαν τα τρυπήματα απ’ τις ενέσεις, απ’ τους ορούς, απ’ τις αιμοληψίες…
Μαύρα σημάδια που δεν θυμίζουν τίποτα από κείνα τα χρόνια που χάϊδεψαν και χαϊδεύτηκαν σε ερωτικές αγκαλιές… Θυμήθηκα μια φορά που ήμουν συντράπεζος σ’ ένα χορό και άκουγα το κτύπημα των δαχτύλων της σε ζεϊμπέκικο χορό δίπλα στον μετέπειτα άντρα της… Αυτός έστεκε κοντά της και κοίταζε έξω απ’ το παράθυρο.. Θα πάρεις ένα γλυκό; Μου είπε κάποια στιγμή… Το ‘θελα αλλά σιχαινόμουν τα νοσοκομεία, δεν ήθελα ν’ αγγίξω. Το πήρα, θα το φάω μετά… Ξέρετε τα έξοδα καλύπτονται εδώ από το ΙΚΑ είπα αλλά έχουμε ένα χρηματικό επίδομα για κάθε μέρα, για τα έξοδα. Άμα βγεις δεν πληρώνεσαι στο σπίτι… Ας βγω, μου ‘πε και στο διάολο και οι ασφάλειες και οι γιατροί… Ευτυχώς είσαι κι εσύ είπε ξερά ο άντρας της κι άλλαξε θέμα… Εδώ μέσα και να κατουρήσεις λεφτά θέλουν οι γιατροί… Δεν έχουμε και τα μέσα εμείς… Μην κοιτάς που λένε Δημόσιο, αν δεν έχεις, τίποτα δεν προχωράει… Εξετάσεις, αξονικές, α να χαθούνε, και τράβα και περίμενε… Άντε στην Νοσοκόμα κάτι, στο γιατρό, όλο και μαζεύονται… Αργούσε εδώ το ραντεβού για μια εξέταση, κάτσε να δεις πώς την είπανε… πήγαμε στην ΕΞΩΜΑΓΝΗΤΙΚΗ σ’ τσαμπελόκηπους και την κάναμε αυθημερόν.. Κοίτα δεν θ’ αφήσω εγώ τη γυναίκα μου… Όσο μπορώ θα ‘μαι δίπλα της…
Έκατσε δίπλα της 3 μήνες… Πήγα στην κηδεία, στο Περιστέρι… θρήνος! Δυστυχώς ήμουν χρήσιμος για λίγο…
Πολλές φορές κάθομαι ως το τέλος και παρατηρώ πώς φεύγουν οι άνθρωποι σε τέτοιες περιπτώσεις κι αφήνουν τον «άνθρωπό» τους κάτω από ένα σωρό χώμα… Ναι, αυτόν που αγαπούσαν, που στηρίζονταν, που έκαναν όρκους μαζί, που σχεδίαζαν, που ονειρεύονταν… Με πονάει περισσότερο όταν βρέχει ή κάνει κρύο… Ψάχνω λίγο φιλοσοφία, λίγο πρόβλεψη για το «μετά», για τους άλλους που έμειναν…
Όπως ο φίλος μου ο Μάριος που έβλεπε τη μάνα του εκεί που τα είχε όλα και «πιάτο δεν είχε πλύνει» να χάνει τον αγαπημένο της άντρα και να πέφτει στη «λάσπη» απ’ τα ψηλά στα χαμηλά. Δεν είχαμε ασφάλιση μου ‘πε… Χρέη, νοσοκομεία, έξοδα μας γονάτισαν… Οι γύρω συγγενείς και φίλοι σταματάνε στη μέρα της κηδείας λέγοντας ένα «ζωή σε σας», ένα «κουράγιο», ένα «έχει ο Θεός, δε θα σ’ αφήσει», ένα «να τα λέμε» και απομακρύνονται.. Δίπλα μας είναι οι πονεμένοι, οι ορφανοί, οι άτυχοι… Το Μάριο τον είχα «φτιάξει» ασφαλιστή. Μίλα για την «ιστορία» σου του είπα… Το ‘κανε. Ήταν προκομμένο και αξιαγάπητο παιδί.. Αχ! Πόσα βάσανα έχουν οι γύρω κάθε φορά!
Και ο Πέτρος μου φίλησε το χέρι μια φορά όταν του ‘δωσα αποζημίωση ατυχήματος. «Ρε Βαγγέλη» πώς να σ’ ευχαριστήσω ρε… Οικοδόμος είμαι τι να ξέρω … Δεν σε πίστευα όταν ήρθες στο χαντάκι στην οδό Πέτρου Ράλλη και δίπλα στα τούβλα και το φτυάρι με ασφάλισες … Τώρα που πληρώθηκα για το σπασμένο χέρι που έπαθα, άσε με να σου δώσω κάτι, να σου ‘φερα  τσίπουρο, πάρτο ρε, ξέρεις δεν είχα αφήσει ποτέ τα παιδιά Κυριακή χωρίς κρέας στο τραπέζι … Κι εσύ με έπεισες κι ασφαλίσθηκα … θα ‘ρθεις σπίτι, είσαι σαν κι εμάς, είδα εγώ ότι δεν είσαι απατεώνας…! 
Τι να πρωτοθυμηθώ από τόσα χρόνια που ζω με και από τις ασφάλειες … Ναι απ’ όλα έχει ο μπαχτσές και καλούς και αλήτες και απατεώνες και καταφερτζήδες και μπλαμπλάδες … Όταν όμως έρχεται η ώρα που «παίζεται» αν θα ζήσει ή θα πεθάνει κάποιος τότε όλα παραμερίζονται και μένει η αξία του ασφαλιστή που μπορεί κάτι να κάνει όταν οι «γιατροί περιμένουν λεφτά και οι παπάδες στον τάφο» …
Ξένες και δικιές μου περιπτώσεις, τόσες και τόσες που η τραγωδία τους «παίζεται» στα θέατρα της ζωής, στα εξωτερικά ιατρεία, στα διαγνωστικά, στις κλινικές, στα νοσοκομεία..
Κάντε μια προσευχή για όλους αυτούς που κοιτάνε με αγωνία τα ρολόγια μπροστά στα χειρουργεία, για όλους αυτούς τους μοναχικούς στα παγκάκια και τα παρκάκια Νοσοκομειακών κέντρων, για όλους αυτούς που κοιμούνται αξημέρωτες νύχτες σε καρέκλες και πολυθρόνες δίπλα στον άνθρωπό τους… . Μιλήστε τους κάντε τους ένα «αστείο», ρωτήστε τους από πού είναι, τι άρρωστο έχουν, πείτε «περαστικά», και μην τους κοιτάτε μουγγοί… Ίσως να είναι κάποιους από αυτούς τους «ελαχίστους» που λέει ο Χριστός πως αν τους επισκεφθείτε ασθενείς να είναι αύριο οι «θυρωροί» που θ’ ανοίξουν την πόρτα του Παραδείσου… Ένας λόγος, ένα κοίταγμα, μια ματιά συμπόνοιας, ένα κράτημα να κατεβούν απ’ το κρεβάτι, ένα κάτι έτσι ακόμα «και σαν ψέμα» το ‘χουν ανάγκη αυτοί οι άλλοι, οι γύρω μας οι «άτυχοι»… Και είναι τόσοι πολλοί που δεν φαντάζεσθε αυτοί που είναι «μέσα» στο πρόβλημα στην Πάρκινσον, στην σκλήρυνση κατά πλάκας, στον Καρκίνο, στην καρδιοπάθεια, στην οστεπόρωση, στα εγκεφαλικά, στην Αλτσχάϊμερ, στην κατάθλιψη, στην αιμοκάθαρση, στα Πνευμονικά, στις αρρώστιες που ζεις «παρά τρίχα να πέθαινες», στην τυφλότητα, στη βαριά αρθρίτιδα…
Κάποιοι από αυτούς λένε όπως μου ‘λεγε ο Παύλος που έφυγε νωρίς απ’ τη ζωή ότι η αρρώστια τους είναι «το χέρι του Θεού που τους ακούμπησε»… Τελευταία φορά τον είχα δει στην οδό Ξενίας 4 κοντά στο Ιπποκράτειο, εκεί που είναι η ERGO σήμερα… «Αδελφέ μου, μου είπε, είμαι καλά Δόξα τω Θεώ… Να γράφω για τους ανθρώπους σαν κι μένα που έχουμε αναπηρία κι είμαστε σε καροτσάκια… Έβγαλα ένα φυλλάδιο και αρθρογραφώ-σιγά να με ελεήσει ο Θεός με τον εγωισμό μου, τι είμαι εγώ;-
Ήταν τελειόφοιτος στο Πανεπιστήμιο ο Παύλος και τον είχα πρωτογνωρίσει εκεί στην πλατεία Μαβίλη στους Αμπελοκήπους. Νέος φοιτητής στα 18 μου χρόνια έμεινα σε ημιυπόγειο, εκεί που σήμερα είναι όμορφο κόκκινο κτίριο με άσπρα γύψινα… Βασ. Σοφίας και Χατζηκώστα γωνία… Μόλις πήρε στα χέρια του το πτυχίο Θεολογίας και ορκίστηκε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο τότε τον «χτύπησε» η αρρώστια «σκλήρυνση κατά πλάκας»… Δυο μέτρα μπόι ήταν, λύγιζε σίδερα, είχε έρθει από Πάτρα.
Στο τρόλεϊ  που μπαίναμε στη στάση Στέγη Πατρίδος Πλατεία Μαβίλη, έγερνε λίγο το κεφάλι καθώς έπιανε την χειρολαβή… Σαν έλατο πανύψηλο που το βρήκε κεραυνός δίπλωσε ο Παύλος στο καρότσι... Για λίγο καιρό πήγαινε κουτσαίνοντας μετά τέλος, δεν ξαναπερπάτησε . Τον φρόντισε ένας γιατρός δωρεάν ο Απόστολος Δεληνικόπουλος που ήταν τότε Διευθυντής στο Υγειονομικό Κέντρο Αττικής, αλλά τα λεφτά που έπαιρνε τα μοίραζε σε φιλανθρωπίες. Ήμουν δεν ήμουν κάπου 19-20 χρονών όταν έβγαλα τις «αμυγδαλές» μου στο Ιπποκράτειο… «Βαγγέλη, δεν θα έχεις λεφτά» μού ‘χε πεί. «Κοίτα πάρε κάτι ίσως χρειαστείς»... Μού ‘δωσε 300 δρχ. Αυτός ο άνθρωπος συμπαραστάθηκε στον Παύλο ως το τέλος …Έχει βγει κι ένα βιβλιαράκι με τα άρθρα αυτού του ανθρώπου Παύλου Κούλη που στήριζαν ανθρώπους ανάπηρους και υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Εκ του Αμαξιδίου». Παρέα στο έργο του ο Βασίλης Πετρουλέας, φυσικός. Συνεχίζει ως σήμερα…
Πρόσφατα γνώρισα μια γυναίκα που σε ομιλία ευγνωμοσύνης για τον ασφαλιστή της ΕΘΝΙΚΗΣ Ασφαλιστικής είπε πως όταν «χάθηκε ο κόσμος γύρω της» αυτός της είπε... « Άντε πήγαινε  να γίνεις καλά .Τα έξοδα θα τα φροντίσω εγώ…». Σώθηκε από βαριά πάθηση καρκίνου.
Καθώς έγραφα αυτές τις γραμμές μ’ έπιασαν τα κλάμματα, ρε γαμώτο... Άφησα το στυλό και δεν ήθελα να γράψω κάτι άλλο… Και αν με ρωτήσετε δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με συγκλόνισε…. Οι πονεμένοι, οι γύρω τους, οι ασφαλιστές, τα πρόσωπα που έφυγαν στην άλλη ζωή….Δεν ξέρω για όλα, αλλά έκλαψα χθες το απόγευμα και που θυμήθηκα μια μάνα-τι σημασία έχει τ’ όνομά της-, μικρομάνα που δεν θυμάμαι να γέλασε ποτέ. Ήταν χρόνια στα Νοσοκομεία και τους γιατρούς. Ναι, δεν θυμάμαι να γέλασε ποτέ.. Και ίσως να μην έκανα και εγώ όσα μπορούσα για αυτήν τότε. Ίσως και σήμερα που ώρες-ώρες δεν πλακώνω στις κλωτσιές και δεν φτύνω κατάμουτρα αυτούς που αδικούν  τους ασφαλιστές.