Συνηθίζεται, σαν τελειώνει ο χρόνος να του φορτώνουμε ότι στραβό κι ανάποδο έχει γίνει στη ζωή μας μέσα στους δώδεκα μήνες του, τις απογοητεύσεις μας, τα ανεκπλήρωτα σχέδιά μας, τα ακυρωμένα όνειρα, τις άγονες καταστάσεις και ένα σωρό άλλα για να απαλλαγούμε τάχα από τα βάρη και να μπούμε στην καινούργια χρονιά αλαφρωμένοι και με περισσότερες ελπίδες για το καλύτερο που πάντα πιστεύουμε ότι υπάρχει. Από την διάθεση δε αυτή δεν εξαιρείται σχεδόν κανένας γιατί στη ζωή, ακόμη και στις πιο ιδανικές περιπτώσεις, δεν λείπουν οι σκιές και οι χαραμάδες που μπαίνουν τα δυσάρεστα.
Έτσι γίνονταν όλα τα χρόνια που θυμάμαι και έτσι μονότονα θα συνεχίζονταν αν δεν ζούσαμε όλη την χρονιά που πέρασε, ένα μοναδικό και πλανητικής διάστασης φαινόμενο, την πανδημία που μπήκε τόσο ύπουλα στη ζωή μας και την ανάτρεψε εκ βάθρων. Στην αρχή του 2020 ακούσαμε πως μια περίεργη αρρώστια που οφείλονταν στο κοροναϊό έπληξε μια επαρχία της μακρινής Κίνας και η σημασία που δόθηκε σε αυτό το γεγονός από ένα κόσμο που μέχρι τότε πίστευε ότι είχε εξαλείψει τις επιδημίες, ήταν περιορισμένη. Όταν όμως έφτασε στην Ευρώπη και άρχισε να αποδεκατίζει κόσμο και να κουβαλάνε τους νεκρούς με καμιόνια, τότε καταλάβαμε πως τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά και αρχίσαμε να παίρνουμε μέτρα τα οποία προτείνουν ειδικοί επιστήμονες και γιατροί που κατά την γνώμη τους μπορούν να αναχαιτίσουν τον ιό και να περιορίσουν την διασπορά του.
Κανένας και πουθενά στον κόσμο, ούτε και οι πλέον οργανωμένες κοινωνίες δεν ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μια πλανητικής διάστασης υγειονομική κρίση αλλά επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο αμέσως καταπιάστηκαν με την δημιουργία εμβολίων. Έτσι, μέσα στο απελπιστικά μικρό για τέτοια θέματα διάστημα των 10 μηνών, άρχισαν τούτες τις ημέρες οι εμβολιασμοί και αυτό έδωσε μια ανάσα στον κόσμο και ελπίδες ότι η ζωή στη νέα χρονιά που ξεκινά αύριο θα είναι σε έναν ικανοποιητικό βαθμό ασφαλής και τούτο βέβαια θα έχει καλύτερα αποτελέσματα αν εμβολιασθούν γρήγορα και σύμφωνα με όλους τους κανόνες που επιβάλλονται από την περίπτωση, οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη.
Ο κοροναϊός σημάδεψε τόσο βαθιά το ούτως ή άλλως δίσεκτο 2020 που για τις νέες γενιές οι οποίες ελάχιστα έχουν ακούσει για την Κατοχή και το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα αναφέρονται σε αυτό το έτος σαν σταθμό για ολόκληρη σε ολόκληρη τη γη μέχρι να ξεσπάσει τίποτα καινούργιο κακό. Χωρίς να έχει τελειώσει ακόμη η πανδημία ήδη έχουν αρχίσει να ακούγονται διάφορα για την προ κοροναϊού εποχή και αυτή που θα ακολουθήσει, όταν νικηθεί ο ιός και η ζωή αποκτήσει την κανονικότητα που είχε ή τουλάχιστον μια εκδοχή της σε ένα περιβάλλον που δεν θα μοιάζει με τίποτα με όσα ξέραμε και όσα περιμέναμε την αυγή του 2020 που αποχαιρετήσαμε.
Είναι αλήθεια όμως, μαζί με το 2020 αποχαιρετάμε έναν ολόκληρο τρόπο ζωής και είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που το ίδιο αίσθημα διακατέχει όλον τον πληθυσμό της γης ενώ επιθυμία όλων (λέω όλων γιατί στην περίπτωση όσοι θέλουν να ξεχωρίζουν) είναι να αποδειχθεί αποτελεσματικό το εμβόλιο και να ησυχάσει η κοινωνία.
Το 2020 δοκίμασε τις αντοχές όλου του κόσμου σε όλες τις εκφράσεις της ζωής και κανένας δεν θέλει να συνεχίσει να ζει κάτω από τον φόβο της επιδημίας. Εκείνο που δοκιμάστηκε περισσότερο απ’ όλα είναι οι σχέσεις των ανθρώπων και η συνοχή τους στις μικρές εκφράσεις της κοινωνίας, μέσα στην οικογένεια, μέσα στην κοινότητα, στις σχέσεις καθώς αλλού ο υποχρεωτικός εγκλεισμός και αλλού η αδύνατη επικοινωνία, τραυμάτισαν βαθιά καρδιές και ψυχές, επηρέασαν συμπεριφορές και βασάνισαν σκληρά πολλά σώματα.
Η κοινωνία μας μοιάζει -να χρησιμοποιήσουμε ένα σύμβολο καλοτυχίας που συνηθίζεται αυτές τις ημέρες- σαν ρόδι που ετοιμάζεται να εκραγεί, με άγνωστο το μέλλον των σπόρων που εγκαταλείπουν την ασφάλεια που τους παρείχε τόσους μήνες ο στοργικός φλοιός. Τι θα απογίνουν και πόσοι θα πραγματοποιήσουν τον προορισμό τους, κανείς δεν γνωρίζει. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, κάποιοι απ’ αυτούς θα έχουν την τύχη να δημιουργήσουν καινούργιες ροδιές για να μην σταματήσει ο κόσμος να ομορφαίνει και πάντα να ελπίζει σε ένα καλύτερο και ολόφωτο αύριο.
Χρόνια Πολλά σε όλες κι όλους. Χρόνια υγιή, ασφαλή, αισιόδοξα.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
