«Θυμάμαι μόνο εικόνες. Γερμανικά φορτηγά, γεμάτα στρατιώτες, να μπαίνουν στο Δίστομο και τους Γερμανούς στρατιώτες να κατεβαίνουν απ΄αυτά στην πλατεία του χωριού. Σ΄ένα παιδί αυτό κάνει εντύπωση. Δεν είχαν ξανάρθει τόσοι πολλοί Γερμανοί. Έφθαναν συνήθως ένα-δύο φορτηγά για να κάνουν πλιάτσικο. Όμως, εκείνη τη μέρα δεν είχαν έρθει για πλιάτσικο.

Ήταν ημέρα Σάββατο, θυμάμαι που ανέκριναν τον παπά και τον πρόεδρο και μετά μας διέταξαν να μπούμε μέσα στα σπίτια μας.

Βρισκόμουν στο σπίτι με τον πατέρα μου, τις δύο αδερφές μου -δέκα και έξι ετών- και μια ξαδέρφη μας. Η μάνα μου είχε κατέβει στη Λειβαδιά για να αγοράσει μικροεμπορεύματα για το κατάστημα που κρατούσαμε.

Ο πατέρας μου έκλεισε το μαγαζί και κλειστήκαμε μέσα. Ώρες αργότερα, το απόγευμα, με είχαν βάλει στο παράθυρο να βλέπω έξω. Τότε ήταν που οι Γερμανοί γύρισαν, με την εντολή να προβούν σε αντίποινα για το σαμποτάζ. Θυμάμαι πολύ καλά το οπλοπολυβόλο που έστησαν στην αυλή του σχολείου, το έβλεπα από το παράθυρο, και με αυτό εκτέλεσαν πρώτα τους 12 συγχωριανούς που τους είχαν ομήρους. Μετά όρμησαν στα σπίτια και άρχισε η σφαγή.

Ακούσαμε βήματα από μπότες στην αυλή. Είχαν έρθει για να κάψουν και το δικό μας σπίτι. Ο πατέρας μου κατέβηκε για να τους παρακαλέσει να μην το κάνουν. Τον έβγαλαν στον δρόμο και τον εκτέλεσαν δίπλα σε μια πέτρινη βρύση. Η τελευταία φορά που τον είδα ζωντανό ήταν στη σκάλα του σπιτιού μας.

Εμείς, τα παιδιά, μείναμε κλεισμένα στο σπίτι. Του έβαλαν φωτιά και πεταχτήκαμε έξω, κλαίγοντας και αναζητώντας τον πατέρα μας.

Υπήρχαν παντού στον δρόμο σκοτωμένοι, φωτιές και καπνοί έβγαιναν από παντού.

Είχε αρχίσει να βραδιάζει και οι Γερμανοί ετοιμάζονταν να φύγουν, ώστε να προλάβουν να επιστρέψουν στη Λειβαδιά πριν πέσει το σκοτάδι. Αλλιώς θα έμεναν κι άλλο. Τους θυμάμαι να ανεβαίνουν στα φορτηγά. Βγήκαμε στον δρόμο κι ένας νεαρός αξιωματικός μας έκανε νόημα να κρυφτούμε ξανά στην αυλή. Δεν μας άφησε να βγούμε έξω, γιατί κάποιος άλλος θα μας σκότωνε.

Αργότερα, όταν κάναμε μια απόπειρα να βγούμε πάλι από την αυλή και να πάμε στη γιαγιά μας, έχω την εικόνα του πατέρα μου ξαπλωμένου στο δρόμο. Έτρεξα να τον αγκαλιάσω. Δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί και θυμάμαι τις αδερφές μου που με συγκράτησαν.

Το ξέρουν κιόλας ότι είναι νεκρός; Πότε κατάλαβαν ότι αυτές οι κόκκινες τρύπες στα μηνίγγια δεν γιατρεύονται;

Η μάνα μου στη Λειβαδιά έμαθε για τη σφαγή κι έτρεξε να γυρίσει στο Δίστομο. Συνάντησε τους Γερμανούς στην είσοδο του χωριού. Τη σκότωσαν κι αυτή μαζί με άλλους και τη μετέφεραν στο χωριό το επόμενο πρωί, νεκρή πάνω σε ένα κάρο. Στη δική μου οικογένεια σκοτώθηκαν 30 άτομα».

Πηγή: Αναμνήσεις του Αργύρη Σφουντούρη, Ό,τι μένει στην μνήμη Goethe –Institute Athens 1998, Eλευθεροτυπία 2007, ΔΙΣΤΟΜΟ 10 Ιουνίου 1944 Το ολοκαύτωμα, Γιώργος Χ.Θεοχάρης 2010, vice. com 2017