Ημέρα των ζώων η προχθεσινή και τα pets όλου του κόσμου είδαν την μούρη τους να τρέχει σε εκατομμύρια οθόνες ενώ δεν έλειψαν και κάποια άλλα ζωντανά για να υπάρξει έτσι και μια αντίστιξη μεταξύ φιλοζωΐας και ζωοφιλίας, δεσποζόμενου και αδεσπότου. Τι εκφράζει τώρα κάθε περίπτωση το καταλαβαίνουν περισσότερο τα ζώα παρά οι άνθρωποι...
Μέσα σε αυτό το κλίμα ήταν μια ωραία έκπληξη όταν στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου είδα την φωτογραφία ενός παρδαλού γουρουνιού που μου έστειλε ένας φίλος που μοιραζόμαστε τις ίδιες αντιλήψεις περί ζώων. Με τον τρόπο του ήθελε να μου συστήσει, ανήμερα της αφιερωμένης στα ζώα ημέρας, την ασπρόμαυρη γουρουνίτσα του η οποία μέχρι τα Χριστούγεννα θα αποτελεί ένα εξέχων μέλος της ζωικής συντροφιάς στο κτήμα του. Τα υπόλοιπα ζώα είναι κότες, πάπιες, γαλόπουλα, περιστέρια και μερικά πρόβατα και τα οποία το κάθε είδος έχει το δικό του μέρος κατοικίας και φυσικά ρόλο στο κτήμα και προσφορά στη ζωή της οικογένειας που τα φροντίζει όπως και τα παιδιά τους.
Χάρηκα πολύ που ο Κώστας μεταξύ άλλων προχώρησε πέρα από τ’ άλλα και στην εκτροφή γουρουνιού. Το είχε καημό, μου είπε από τότε που έφυγε από το ορεινό χωριό του και εγκαταστάθηκε στον κάμπο να έχει ένα γουρούνι όπως κάποτε οι γονείς του και οι συγχωριανοί του. Έτσι σαν ετοίμασε την ιδιαίτερη εγκατάσταση προχώρησε στην απόκτησή του μέσα από μια γραφειοκρατική διαδρομή, πράγμα που δεν το περίμενε. Στο χωριό ήξερε πως κάποια στιγμή γύρω στην άνοιξη περνούσε το Ντάτσουν με τα γουρουνόπουλα, διάλεγαν ένα, το έβαζαν στο κουμάσι για να μην κυκλοφορεί ελεύθερο και χαλάει τους κήπους, το τάιζαν μέχρι να φτάσει το επιθυμητό βάρος και γύρω στα Χριστούγεννα γέμιζε το σπίτι κρέας και διάφορα σκευάσματα που προέρχονταν από αυτό. Κάθε χρόνο το ίδιο έκαναν οι γονείς του μέχρι που τα γεράματα τους έκαναν ανήμπορους για τέτοια.
Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν! Πρώτα - πρώτα άδειασαν τα χωριά και όσοι ζουν σε αυτά δεν έχουν καμιά διάθεση να ασχοληθούν με γουρούνια γιατί αφενός θέλουν κι αυτά την καθημερινή φροντίδα τους και αφ’ ετέρου, από τη στιγμή που δεν παράγουν στον κήπο ή το χωράφι τους τίποτα που να τρώει το γουρούνι, η διατροφή τους είναι ασύμφορη. Αυτό το έχουν καταλάβει οι πάντες κι έτσι ούτε τα Ντάτσουν φορτώνουν γουρουνόπουλα να γυρίσουν τα χωριά, ούτε και όσοι εμπορεύονται ζωοτροφές μάταια περιμένουν κίνηση.
Έτσι όποιος θέλει πια να πάρει ένα γουρούνι πρέπει πρώτα να απευθυνθεί σε κάποια κτηνιατρική υπηρεσία να δηλώσει το ενδιαφέρον του και αφού γίνει αυτό θα έρθει αρμόδιος υπάλληλος να ελέγξει την εγκατάσταση (το κουμάσι) και εφ’ όσον αυτό πληρεί τους όρους καθαριότητας (ύδρευση και αποχέτευση) τότε δίνει την άδεια στον ενδιαφερόμενο και ο οποίος μπορεί να πάρει από κάποια χοιροτροφική μονάδα. Φυσικά θα ξέρει πως ανά πάσα στιγμή, μπορεί να ελεγχθεί από την κτηνιατρική υπηρεσία και ο λόγος είναι να προλαμβάνονται επιδημίες, όπως η πανώλη, που πλήττουν τα γουρούνια.
Ο Κώστας ακολούθησε όλη τη διαδικασία κι έτσι απόκτησε ένα γουρουνάκι, το οποία βαφτίσαμε Λίτσα (από το Παρδαλίτσα) και το οποίο θα τραφεί όπως εκείνα κάποτε στο χωριό. Με ότι περισσεύει από το τραπέζι και από τις κότες βέβαια και ότι βγάζει το χωράφι γιατί καλλιεργεί αρκετά κηπευτικά και θα το φροντίζει έτσι να είναι πάντα υγιές και καθαρό. Έτσι καθαρό θα είναι και το κρέας του όταν έρθει η ώρα του και θα το απολαύσει με την οικογένειά του και με τους φίλους του αν τους φέρει ο δρόμος στο κτήμα.
Ο Κώστας γνωρίζει πως ένα τέτοιο εγχείρημα είναι δύσκολο, αλλά αφού είχε χώρο και δεν είχε ξεχάσει την εμπειρία του από το χωριό, το τόλμησε. Το παράδειγμά του ελάχιστοι θα ακολουθήσουν αλλά είναι σίγουρο ότι θα χάσουν, όπως χάνει εξάλλου ολόκληρη η ύπαιθρος από έλλειψη τέτοιων πρωτοβουλιών. Σε μια εποχή μάλιστα που το διατροφικό ζήτημα συζητιέται (μόνο συζητιέται) έντονα κανένας δεν παίρνει πρωτοβουλία σαν τον Κώστα. Αφ’ ενός γιατί ξέμαθαν από τέτοια πράγματα και αφ’ ετέρου γιατί βαριούνται, τόσο που μπορεί να μείνουν αδρανείς για να μην πεθάνουν από την πείνα κουρασμένοι...
