Στο χθεσινό σημείωμα αναφέρθηκα στις ποικίλες γιορτές που οργανώνουν διάφοροι σύλλογοι το καλοκαίρι και χρηματοδοτούν γενναία οι Δήμοι ανά την επικράτεια στις οποίες προβάλλεται ένα προϊόν χωρίς όμως να διευκρινίζουν ότι αυτό που γιορτάζουν δεν προέρχεται πια από τη γη τους αλλά το αγόρασαν από κάπου αλλού και ότι κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να το καλλιεργήσει ή να αφηγηθεί τέλος πάντων όλο τον κύκλο του από το χωράφι στο τραπέζι.
Η αναφορά στο καλαμπόκι ήταν απλά ένα παράδειγμα για να σκεφτούμε πόσο πια γνωρίζει κάποιος τον τόπο του – μιλώ κυρίως για όσους διατηρούν ακόμη κάποια σχέση με τον τόπο καταγωγής και έχουν εμπειρίες από έναν άλλο τρόπο ζωής, αυτόν των προγόνων τους. Ώριμοι και ηλικιωμένοι οι περισσότεροι πλέον αναπολούν παθητικά ένα παρελθόν ενώ μόνο λίγοι είναι αυτοί που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των νεότερων οι οποίοι ανταποκρίνονται και ενθουσιάζονται μόνο όταν πρόκειται για γιορτές, πανηγύρια, θεάματα της σειράς και ακροάματα της μόδας.
Έτσι βλέπουμε να γεμίζουν πλατείες με κόσμο σε πανηγύρια που ελάχιστα διαφέρει πια το ένα από το άλλο ενώ για περισσότερη συμμετοχή έχουν κάνει κινητές τις εορτές των Αγίων. Όλη αυτή η δραστηριότητα εξαντλείται μέσα σε τρεις τέσσερις εβδομάδες, από τα τέλη Ιουλίου μέχρι την επομένη του Δεκαπενταυγούστου που αρχίζουν πάλι να φεύγουν από τα χωριά. Έτσι παρατηρείται μια έξαρση δραστηριοτήτων που περιλαμβάνει και ποδοσφαιρικούς αγώνες, εκθέσεις διαφόρων πραγμάτων, περιπάτους στις παρατημένες εξοχές και άλλα που η φαντασιακή κοινότητα πιστεύει ότι την δένουν.
Μέσα σε αυτόν το οργασμό των ποικίλων δραστηριοτήτων, σποραδικά και που αναφέρονται κάποια λίγα πράγματα που έχουν να κάνουν με την ουσία της αληθινής κοινότητας. Όπως για παράδειγμα, η εθελοντική εργασία, ένας θεσμός που λειτουργούσε τέλεια όσο είχαν κόσμο τα χωριά και κάλυπτε ειδικές ανάγκες της, όπως την συντήρηση των μονοπατιών, τον καθαρισμό των κοινόχρηστων χώρων, την φροντίδα των αδυνάτων και άλλα πολλά τα οποία είχαν ως στόχο το κοινό καλό και ακόμη, την καλή εικόνα που έπρεπε να δείχνει το χωριό.
Έτσι και με αφορμή τις πυρκαγιές και την αντιμετώπισή τους από τον απλό κόσμο που αναλαμβάνει συνειδητά να προστατεύσει την περιουσία του και τους δημόσιους χώρους, μπορούμε να πούμε πως τέτοια μαθήματα θεωρούνται πλέον παρωχημένα και ελάχιστοι, από το φόβο κυρίως της παρεξήγησης, τα προωθούν. Οι εθελοντές που βλέπουμε σε όλη την Ελλάδα να παλεύουν μαζί με τους πυροσβέστες, τους δασοφύλακες και άλλους ειδικούς τις πυρκαγιές αποτελούν μια συνέχεια της εθελοντικής εργασίας και οι οποίοι φυσικά και προετοιμάζονται ώστε να έχουν την ικανότητα όταν έρθει η κρίσιμη στιγμή που θα αναμετρηθούν με το θηρίο, να το νικήσουν.
Δεν είναι μόνο οι πυρκαγιές που απασχολούν τον κόσμο αλλά και ένα σωρό άλλες καταστάσεις που απαιτούν ένα πνεύμα συνεργασίας σαν αυτό που καλλιεργούνταν μέσα στις κοινότητες των ανθρώπων. Άντρες, γυναίκες και παιδιά μέσα σε αυτές κατάφερναν όχι μόνο να αντιμετωπίσουν με ευκολία ότι προέκυπτε στον χώρο τους αλλά λειτουργούσαν και προληπτικά έτσι ώστε η κινητοποίηση που ακολουθούσε να είχε καλό αποτέλεσμα. Τέτοια μαθήματα, έπαψαν να γίνονται και όλες οι ευθύνες πλέον και για κάθε τι, ανατίθενται στους μηχανισμούς που τους κινητοποιούν άλλα πράγματα, πιο πεζά…
ΥΓ. Φωτογραφία ΙΝΤΙΜΕ, από το διαδίκτυο.
