Τώρα που ο καιρός δεν μου επιτρέπει να ασχολούμαι με τα χωράφια και καθώς στην ορεινή καραντίνα δεν φθάνουν εφημερίδες (ποτέ δεν έφταναν αλλά ήταν πιο κοντά από τη Λαμία που πρέπει να τις αναζητήσει κάποιος) και δεν παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση, αφιερώνω αρκετό χρόνο παρακολουθώντας τα κοινωνικά δίκτυα δίπλα στο τζάκι και εκπλήσσομαι για τα όσα μαθαίνω, χάρη στην επιμέλεια και την προσοχή κάποιων.
Επειδή δε με ενδιαφέρουν περισσότερο οι ειδήσεις της περιοχής, πρώτα κοιτάζω τις αναρτήσεις διαφόρων από τα κοντινά χωριά και μετά αυτές που έρχονται από μακρύτερα, αναλόγως δε του ενδιαφέροντος για μένα που έχει κάθε μία. Έτσι λοιπόν χθες έπιασα αμέσως –να μην γελιόμαστε με ξέρει καλά ο αλγόριθμος και με προλαβαίνει πολλές φορές- την ανάρτηση της φίλης Αγγελικής από το κοντινό χωριό Νε(ο)χώρι με θέμα την αλεπού έξω από το μαγαζί που διατηρούσε κάποτε ο πεθερός της στο μικρό αυτό χωριό και τώρα το έχουν μαζί με τον άντρα της Αλέκο Τσιαξίρη, ως χώρο υποδοχής των επισκεπτών.
Φυσικά και έχω δει κι εγώ αλεπούδες να περιφέρονται στο χωριό και στα χωράφια γύρω του, μεσημεράκι προς απόγευμα είναι η ώρα που βγαίνουν για αναζήτηση τροφής αλλά ποτέ δεν ήμουν έτοιμος να τις φωτογραφίσω κι έτσι έπαψε να με ενδιαφέρει το θέμα. Όπως έχω δει και άλλες πολλές τις νύχτες στο δρόμο, να κοντοστέκονται με γυαλισμένα από τους προβολείς μάτια και μόλις καταλάβουν ότι κινδυνεύουν να πετάγονται και να εξαφανίζονται. Βέβαια δεν προλαβαίνουν να το κάνουν όλες αυτό το πήδημα και το φρικτό αποτέλεσμα το βλέπουμε την επόμενη μέρα στους δρόμους και δεν ντρεπόμαστε.
Η κυρά Μάρω, να θυμηθούμε και τα ωραία παραμύθια που διαβάζαμε κάποτε σε ωραία επίσης βιβλία, του Νεοχωρίου, κάπου εκεί κοντά στο χωριό πρέπει να έχει τη φωλιά της, σε καμιά κρυφή σπηλιά, σε καμιά κουφάλα δέντρου, μπορεί και σε κάποιον παρατημένο αχυρώνα και εκεί γύρω πάλι αναζητά την τροφή της ή την συντροφιά των άλλων αλεοπούδων. Δεν χρειάζεται να πάει μακρύτερα, δεν κινδυνεύει ούτε από τσοπανόσκυλα γιατί η κτηνοτροφία έχει εκλείψει από την περιοχή, ούτε και από κυνηγούς γιατί κανένας δεν ρίχνει μια ντουφεκιά πάνω της από φόβο μη χαλάσει το κυνήγι του αγριογούρουνου!
Εχθρούς άλλους δεν έχει στο δάσος, αρρώστιες όμως πολλές μπορεί να αρπάξει σαν πλάσμα και αυτή, όπως η λύσσα προσφάτως ή άλλες που τις αποδεκατίζουν αλλά κυρίως λόγω υπερπληθυσμού κι’ αυτό πάλι γιατί κανένας δεν ασχολείται μαζί της αφού κοτέτσια να της γαργαλάνε την επιθυμία να πνίξει όσες κότες μπορεί άμα μπει μέσα, δεν υπάρχουν πια. Ελάχιστα δε είναι και τα τρωκτικά που μπορεί να βρει καθώς κι αυτά έχουν λιγοστέψει σε ανησυχητικό βαθμό και κανείς δεν μπορεί να πει που οφείλεται αυτό το φαινόμενο. Το πλέον πιθανό είναι ότι από την στιγμή που εγκαταλείφθηκαν οι καλλιέργειες, μειώθηκαν μέχρι εξαφανίσεως πολλά τρωκτικά, ερπετά, σαλιγκάρια, ακόμα και τα έντομα.
Έτσι ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να συντηρηθούν οι αλεπούδες στη ζωή είναι τα σκουπίδια τα οποία είναι και πιο εύκολα να βρουν στις άκρες των χωριών και κοντά στα σπίτια από το να περιμένουν πότε θα βγει ένας αρουραίος από το χώμα στο χωράφι. Έτσι καλόμαθαν και τις εποχές που ήταν γεμάτα τα χωριά ήταν και αυτές χορτάτες. Αυτό όμως δεν κράτησε πολλά χρόνια, ο κόσμος έφυγε για τις πόλεις και οι αλεπούδες έχοντας συνηθίσει τους πήραν κατά πόδας. Έτσι βλέπουμε πια περισσότερες αλεπούδες γύρω και ακόμη μέσα στις πόλεις και στην Αττική, οι περισσότερες λες και ακολουθούν την μεγαλύτερη παραγωγή σκουπιδιών. Σιγά – σιγά όμως και αυτή η πηγή τροφής μειώθηκε καθώς σε όλη την Ελλάδα τοποθετήθηκαν κάδοι για την συλλογή τους και οι πανέξυπνες αλεπούδες δεν κατάφεραν ακόμη να βρουν κάποιο τρόπο να τους ανοίγουν.
Η αλεπού του Νεοχωρίου πάντως της οποίας τις κινήσεις έπιασε με τη μηχανή της η Αγγελική φαίνεται να μην έχει κανένα πρόβλημα με την τροφή και αυτό φαίνεται καθαρά από το παράστημά της και το πυκνό τρίχωμά της. Η θαρραλέα εμφάνισή της στο καφενείο, οπωσδήποτε έχει να κάνει κάπως με την τροφή αλλά δεν αποκλείεται να πέρασε από εκεί να δει λίγο κόσμο γιατί η ερημιά του χωριού είναι και γι’ αυτή ασήκωτη. Ακόμη δεν αποκλείεται να πέρασε έτσι αργά και ήρεμα για να την δούνε και να την σχολιάσουν τον τρόπο της και να την υπολογίζουν, ανεξάρτητα αν είναι ήμερο ή άγριο ως ένα ακόμη ζωντανό πλάσμα στην κοινότητα όσων ξεχειμάζουν φέτος το σιωπηλό Νεοχώρι...
Ευχαριστώ την Αγγελική Τσιαξίρη για την άμεση αποστολή των φωτογραφιών της αλεπούς που κάθε βράδυ περιμένουν να περάσει μπροστά από το μαγαζί να πουν τις καληνύχτες τους.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
