Γράφει ο Κωνσταντίνος Δ. Λάμπρου, Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής

Σήμερα 1η Απριλίου 2023, έχω επαγγελματικά γενέθλια, συμπληρώνω ακριβώς 50 χρόνια, σε αυτό το επάγγελμα, μισό αιώνα δηλαδή!!

Αντί να σβήσω κεριά, θα κάνω μια ιστορική ανάδρομή σε αυτή την πορεία, θα αναφερθώ κυρίως στις δυσκολίες που συνάντησα, στις εγγενείς αδυναμίες μου, στις υπερβάσεις, στις αστοχίες, στις λάθος εκτιμήσεις, αλλά και σε ορισμένα περιστατικά, κωμικοτραγικά, ευτράπελα και μη, που σημάδεψαν την Επαγγελματική μου πορεία και καταγράφηκαν στην μνήμη μου, δύσκολο όμως να τα θυμηθώ όλα, τ’ αρχεία μου είναι πλέον «.ζιπαρισμένα.» !!

Θα καταθέσω και ορισμένες σκέψεις μου.

Την πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη ασφάλεια - ασφάλιση - ασφαλιστική Εταιρία, ήταν τον Ιούλιο του 1972 σε μια συγκέντρωση αξιωματικών στο Συγκρότημα Ιππικού/Τεθωρακισμένων/Γουδή, όπου υπηρετούσα ως έφεδρος αξιωματικός 22 ετών τότε.

Ο διευθυντής του Β’ Γραφείου Ίλαρχος Σταθ….........ης, απευθυνόμενος σε όλους τους αξιωματικούς, λέει με αυστηρό ύφος: «...όσοι έχετε αυτοκίνητα και τα σφαλίζετε, να τα ασφαλίσετε στο Φοίνικα...»!! (Εταιρία του Μ.Τ. Στρατού)

Επειδή προερχόμουνα από περιοχή, που ζούσε ακόμη στην Ησιόδεια εποχή, της χειρολαβής και του αρότρου, απευθύνθηκα στον διπλανό φίλο και συνάδελφο Τάσο, από την Νέα Βήσα Έβρου.

-Περί τίνος πρόκειται;

Εκείνος που μάλλον προερχόταν από παλαιότερη εποχή, μου απαντάει κάπως φωναχτά!!

-«....Για τίποτε κλειδαριές θα πρόκειται...» !!!

Ο Σαράντης που καθότανε από την άλλη μεριά μου, δεν τόλμησε να γελάσει, αλλά απλά μας ψιθύρισε, «...Σκάστε βρε μ@λ@λ@κες ,θα σας πω μετά...»!!

Σκάσαμε, γιατί είμασταν σε μικρό αμφιθέατρο και ο «...παντόπτης οφθαλμός..» του Στ............η, δεν επέτρεπε το «..συνομηλείν...» ήταν και επικίνδυνη εποχή, ακόμη και καθιστός, σε θέση προσοχής ίστασο!! γιατί το αστραφτερό μάτι του ευτραφή διοικητή, του Γραφείου Πληροφοριών, έμοιαζε με κείνο το περιστρεφόμενο & φλογοβόλο, στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών!!

Ο Σαράντης μας εξήγησε μετά στη Λέσχη, περί τίνος επρόκειτο, αφού ο πατέρας του είχε γραφείο μεταφορών και ασχολείτο με φορτηγά, αλλά όπως μας εξήγησε, «..όλα ανασφάλιστα τριγυρνάγανε..» η υποχρεωτική ασφάλιση αυτοκινήτων, καθιερώθηκε πολύ αργότερα.

Σε αυτή την εσωτερική Λέσχη Αξιωματικών, όπου πριν 2 χρόνια, μας είχαν υποδεχθεί οι «..παμπάλαιοι..» με μουσική Κώστα Χατζή- Βίκης Λέανδρος – Ντέμη Ρούσσου, με ωραίο φαγητό, όχι σε καραβάνα, αλλά σε ανοξείδωτο δίσκο & παγωμένη coca cola, για να μας «..χορέψουν..» στη συνέχεια στο «..ταψί..» και να μας τα βγάλουν όλα «...ξίδια...» με το καθημερινό σύνθημα «..νέα εκπαιδευτική περίοδος..»!!

Βέβαια δεν μπορούσα να μη ρωτήσω και τον Τάσσο, από που του «...κατέβηκε...» αυτό με τις κλειδαριές...!!

«....Να... όταν γύρναγα από το σχολείο, πέρναγα πρώτα από το σπίτι να αφήσω την τσάντα με τα βιβλία και στη συνέχεια πήγαινα στα χωράφια που ήταν οι δικοί μου, για να βοηθήσω στα τεύτλα & γιατί είχαν μαζί τους και το φαΐ !! και πάντα η μάνα μου με ρώταγε ....Τάσο ...ασφάλισες την πόρτα; όταν έφυγες; ή την άφησες ανοιχτή...και θα μπουν μέσα τα σκυλιά, οι γάτες και οι κότες..... »;!!!!

Οχτώ μήνες μετά, την 1η Απριλίου !!!! του 1973, με προτροπή του φίλου μου, Γιώργου Παπαευαγγέλου (μετέπειτα κουμπάρου μου) πέρναγα το κατώφλι της «Ελληνικής Ασφαλιστικής» 3ης Σεπτεμβρίου 84 ,Πλατεία Βικτωρίας.

Είχαν προηγηθεί κατά 6 μήνες ο ίδιος & ο Σαράντης και αυτοί «..μαυροσκούφιδες..», «...στρατολογημένοι..» από τον Τάκη Ιατρόπουλο, μέσω του Συνδέσου Εφέδρων Αξιωματικών, στην Πλατεία Ρηγίλλης .

Ήταν εκεί και άλλοι Έφεδροι, από άλλα Στρατιωτικά Σώματα, που είχαν πρόσφατα απολυθεί, ο Χρόνης, ο Στέφανος, ο Κυριάκος κ.α , καμιά 15 άρια, αλλά δεν τους ενθυμούμαι όλους.

Για 3 ολόκληρους μήνες δεν μπόρεσα να «..σταυρώσω..» αίτηση, τζάμπα πήγε ο μισθός μου, διότι είμασταν με εξαρτημένη σχέση εργασίας και αμοιβή 4.500!! δραχμές μηνιαίως, αποτέλεσμα να με καλέσει το πρωί της 1ης Ιουλίου, ο κύριος Τάκης και να με παραπέμψει στο ταμείο, λέγοντάς μου:

«....Δεν κάνεις για αυτή τη δουλεία, δες κάτι άλλο..».

Το πελατολόγιο μου ήταν ο Χρυσός Οδηγός του ΟΤΕ, αφού οι δικοί μου στην Αθήνα, ήταν γκαρσόνια λαντζέρηδες, μάγειροι ,σοφεραίοι, ο γαμπρός μου με τα αδέρφια του, ήταν εστιάτορες & θα μπορούσαν κάτι να κάνουν, αλλά από ντροπή και υπερηφάνεια, δεν ήθελα να τους μιλήσω ή να τους ζητήσω βοήθεια, είχα και ένα θείο χωροφύλακα, αλλά αυτός ασχολείτο με άλλες «...Ασφάλειες..»!!

Ο σωστός ασφαλιστής ξεκινάει πρώτα από τους δικούς του, εγώ έψαχνα τους ξένους, δεν ήταν μόνο η υπερηφάνεια και η ντροπή ,αλλά και η ανεπάρκεια, έπρεπε πρώτα να καθιερωθείς από τους άλλους, για να σε αποδεχτούν οι δικοί σου, «...κανείς δεν αγιάζει στον τόπο του...», αλλά υπάρχει και το εδραιωμένο, «...με τους συγγενείς φάγε, πιες... αλλά δουλειές μην κάνεις..»!! στη συνέχεια της καριέρας μου ασφάλισα αρκετούς, από τα σόγια μου !!

Με την αποζημίωση στην τσέπη, από την Πλατεία Βικτωρίας, «αράξαμε» με τον συνάδελφο Σαράντη, στο καφενείο του Μουσείου.

Ο Σαράντης ήταν το «..παραγωγικό αστέρι...» της Ελληνικής, είχε ασφαλίσει όλα τα σόγια του, πίνοντας coca cola και μετά από μικρή περισυλλογή, μου δήλωσε: «...αφού διώχνει εσένα θα φύγω και γω..»!!…«....θα πάμε μαζί σε μια «Αμερικάνικη», που δεν μπόρεσα να της σπάσω συμβόλαιο...»!!!!

Επειδή είχα ταυτίσει, αυτού του είδους τη δουλειά, με τη ζητιανιά και με κυνήγι λαγού, χωρίς ντουφέκι και κυνηγόσκυλο, έχοντας από πάνω και την επιβεβαίωση του ειδικού «..δεν κάνεις...», βρέθηκα σε μεγάλο δίλημμα, σε αμηχανία, αν θα έπρεπε να δοκιμάσω ξανά.

Παρ΄ όλα αυτά, με κέντριζε το νέο, το άγνωστο, το ελεύθερο, η εντελώς καινούργια και περίεργη αυτή δουλειά, επί πλέον με ζόριζε και ο φίλος μου, που ήθελε παρέα, υποδαυλίζοντας & «...Αμερικάνικα όνειρα..»!!!!

«...Πέστο- πέστο το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει..»!!

Ζωντάνεψε μέσα μου ξαφνικά, καινούργια περιέργεια, να ξαναμπεί η «...Αλεπού στο παζάρι...»!! έπρεπε να κερδίσει το «..γαμότο..»!! και να αποδείξει, όχι τόσο στον Ιατρόπουλο, αλλά στον εαυτό της, ότι αν ξαναδοκιμάσει, μπορεί και να κάνει.....!!

Τα «Αμερικανάκια», σκεφτόμουνα, μπορεί να δίνουν μεγαλύτερους και για 6 μήνες μισθούς!!! μπορεί και τσάντα Samsonite !! τι είχαμε τι χάσαμε.

Δεν είχα όμως τότε και άλλη επιλογή, την δυνατότητα για 5ετή ανακατάταξη και παραμονή στο στρατό, την είχα απορρίψει, όπως δεν δέχτηκα & την πρόταση του Στρατηγού Διοικητή του Συγκροτήματος, να μου δώσει «..μπιλιετάκι..» για διορισμό σε κάποιο κρατικό Οργανισμό: ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, ΟΣΕ, κλπ .

Αφού με «..στόλισε..» κανονικά για την άρνησή μου, για διορισμό στο Δημόσιο, με ρώτησε «..τί θα κάνεις αφού είσαι ΑΠΑΕΣ..»!! έτσι αποκαλούσαν τότε στο στρατό, όσους ήταν Άνευ Πτυχίου και Άνευ Ειδικότητος.

Με το απολυτήριο στο χέρι και την ειδική αναμνηστική πλακέτα, αλλά και το φρέσκο εξιτήριο, από το θάλαμο του μελλοθανάτου, στο 401 ΓΣΝΑ, όπου για 84!! ημέρες, μαζί με τα κουνέλια της ταράτσας, ήμουν το πειραματόζωο, ιατρικών θεωρείων – θεραπειών & αφού γλίτωσα στην κυριολεξία «...από το κουτάλι του παππά..» θεωρώντας το στράτευμα υπεύθυνο για την αρρώστια,(λοιμώδης ηπατίτις) αλλά και για την ακολουθούμενη θεραπεία μου, του απάντησα οργισμένα, αλλά και προφητικά..... «...Θα πουλώ λεμόνια στο Μοναστηράκι..»!!

Έτσι το μεσημέρι της 1ης Ιουλίου 1973 μετά την απόλυση & τα αναψυκτικά, στο Μουσείο, μαζί με το Σαράντη, κινήσαμε, για επανεκκίνηση, για το «..Αμερικάνικο όνειρο..» και μπήκαμε στα γραφεία της American Life, στη στοά BRAZIL, Καραγεώργη Σερβίας 4 στον 7ος όροφο, πιστεύοντας ότι ήταν τα κεντρικά της γραφεία, αλλά ήταν το Υποκατάστημα του Μεγάλου και Αείμνηστου Δάσκαλου, Εμμανουήλ Μάρκογλου, στο οποίο το γενικό κουμάντο είχε πάντα η σύζυγος του, Πόπη!!

Όπως ανέφερα και στην αρχή δεν θα εξιστορήσω εδώ, όλη την επαγγελματική μου πορεία, ούτε την ενασχόλησή μου, με τα Κοινά του Κλάδου, το Επιμελητήριο, τον ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟ “ΠΑΝΟΡΜΟ”, θα χρειαζόμουνα ολόκληρο βιβλίο, θα περιοριστώ, μόνο σε αυτή τούτη τη δουλειά και σε μερικά γεγονότα- συμβάντα, όσα μπορώ ν’ ανακαλέσω στη μνήμη μου .

Κυρίως, με ότι έχει να κάνει με το ζωικό κομμάτι και την εταιρία που γαλουχήθηκα και η οποία σφράγισε την επαγγελματική μου πορεία .

Σε μία από τις πρώτες συνεδριάσεις του γραφείου, στην οποία για να συμμετάσχει κάποιος νέος, έπρεπε να φέρει πρώτα αίτηση, ετέθη από τον κύριο Μάρκογλου το εξής ερώτημα:

«...Τι περιμένει ο καθένας σας από αυτή τη δουλειά, τι στόχο έχει.., τι ονειρεύεται, παρακαλώ απαντήστε μου...».

Η Ερώτηση και οι απαντήσεις ακολούθησαν τη φορά του χορού, από δεξιά προς τα αριστερά.

Εκείνος καθότανε στην κορυφή του στενόμακρου μεγάλου συνεδριακού τραπεζιού και ακριβώς δίπλα του, εκ δεξιών, καθότανε πάντα «...οι τα πρώτα φέροντες...»!! η ουρά του χορού κατέληγε με τα «..παραγωγικά ερίφια..», ακριβώς δίπλα του, από αριστερά καθότανε ο «...τελευταίος της αμάξης..» !!

Ό καθένας γνώριζε τη θέση του, σε κείνο το τραπέζι ,υπήρχε και ένας κουμπαράς στον οποίο έμπαιναν τα πρόστιμα των καθυστερημένων στην προσέλευση.

Πρέπει να είμασταν καμιά 35άριά, ορισμένοι συμμετείχαν όρθιοι, θα παραθέσω ορισμένες απαντήσεις που θυμάμαι, μέσω ενός πρωτόγνωρου ενθουσιασμού!!

-Ο πρώτος σε παραγωγή, ο Νίκος ,ο πατριώτης μου,(ο Πασσάς από τα Γιάννενα) όπως τον αποκαλούσε ο κύριος Μάρκογλου, που η προσωπογραφία του, τοποθετημένη σε ένα μεγάλο κάδρο, στόλιζε την αίθουσα, αφού ήταν ο πρώτος MILLION DOLLAR PRODUSER, της Εταιρίας, δήλωσε γελώντας τρανταχτά: «..θα βαρεθείτε να με βλέπετε να σας κοιτάζω από ψηλά, η πρώτη θέση χωράει μόνο έναν!! όποιος τολμά ας με κατεβάσει ..»!!

-Ο «...Μέγας.» Θόδωρος: «...Υπόσχομαι ότι στο τέλος του χρόνου, αυτό το κάδρο θα αντικατασταθεί με το δικό μου... θα γκρεμίσω Πασάδες &...Πασαλίκια...» !! μπέρδεψε όμως στη συνέχεια «...τα σώβρακα με τις γραβάτες...»!! και εξαφανίστηκε επαγγελματικά .

-Οι δύο UNIT MANAGER, ο Χρήστος & ο Ιωσήφ, σχεδόν ομόφωνα «....εμείς δεν προσκυνάμε Πασσάδες και Δερβισάδες , στο τέλος του χρόνου θα σηκώσουμε δικά μας μπαϊράκια, θα πιάσουμε και θα υπερβούμε τους στόχους μας ,θα φτιάξουμε δικά μας πασαλίκια και με όλο το σεβασμό Δάσκαλε, μεγαλύτερα από το δικό σου.. θα σε γκρεμίσουμε από την πρώτη παγκόσμια θέση, που κρατάς...»!!

-Ο Δημήτρης από το μεγάλο λιμάνι υποσχέθηκε ότι θα πάρει την πρωτοκαθεδρία στον Πειραιά!!

-Ο Μανώλης και αυτός από το μεγάλο λιμάνι, μεγαλοστέλεχος των Γουλανδρίδων, ότι δεν θα αφήσει ανασφάλιστο όποιον μπαρκάρει με την Εταιρία του!! και ότι δεν θα αφήσει Διεθνές Συνέδριο άπιαστο!!

-Ο Τάκης, ένας κοντός και θρασύς, που από τους γιατρούς του Κολωνακίου, αντί για δραχμές, τους ζητούσε και έπαιρνε χρυσές λίρες, για ασφάλιστρα!! «...χάλασε κάπως τη μαγειρίτσα..».

«...Εγώ κύριε Μαρκογλου θα κάνω αυτή τη δουλεία 3-4 χρόνια, γιατί δεν είναι για περσότερα, θα οικονομήσω, ότι οικονομήσω και θα πάω να ανοίξω ένα κατάστημα με ηλεκτρικές συσκευές, να χεστώ στο δίφραγκο...»!!

-Ο Νίκος ήθελε να φτιάξει καινούργιο σπίτι, με πισίνα, στην Κέρκυρα, να πάρει ένα MERCEDES & ένα καινούργιο κυνηγητικό ντουφέκι!!

-Ο Βαγγέλης μίλησε για λειτούργημα και αφού εγκωμίασε με το παραπάνω την American Life, δήλωσε πως θα σώσει τους συμπατριώτες από την ανασφάλεια.

-Ο Δημοσθένης, πρώην χωροφύλακας, μιλώντας «..Καρδιτσιότικα..» υποσχέθηκε ότι θ’ ασφαλίσει όλη τη Β’ Εκλογική Περιφέρεια Αθηνών, αφού έφερνε 20!! περίπου, αιτήσεις το μήνα, γυρνώντας τα καφενεία της Αττικής !!!

-Ο Δημήτρης, ότι θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει την πελατεία του, από το υαλοπωλείο στη Βερανζέρου, αλλά τον δυσκολεύουν τα «...δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη..»!!

-Ο Δημήτρης ο μελισσοκόμος είπε, ότι θα δουλεύει σαν τις μέλισσες!!

-Οι τρείς κυρίες Νέλη ,Βούλα ,Μάτα, είπαν ότι ακόμη και να θέλουν δεν μπορούν να έχουν τέτοιες φιλοδοξίες , θέλουν να βγάζουν το χαρτζιλίκι τους και αν καταφέρουν, θα πιάσουν και κάνα Συνέδριο.

Ήταν εκεί και η Ευγενία, που είχε ναυτιλιακό, στον Πειραιά, δεν ενθυμούμαι τι υπόσχεση έδωσε, άλλα λίγα χρόνια αργότερα εκτελέστηκε, μέσα γραφείο της, στη Φιλελλήνων, από την Αλλ Φατάχ!!

Δεν ξέρω τι θα έλεγε ο Παύλος Ψωμιάδης, αν ήταν στη συγκεκριμένη συνεδρίαση , αλλά δεν τον πρόλαβα, είχε μετακομίσει, στην Ασπίδα του Αλέξανδρου Ταμπουρά.

Ειπώθηκαν και άλλα, από άλλους, που δεν τα θυμάμαι, κάποια στιγμή όμως φθάσαμε στον πάτο, ήρθε και η σειρά μου, αφού είχα την τιμή ως το νέο «..ερίφιο..», να ίσταμαι ακριβώς δίπλα στο Δάσκαλο, αλλά από αριστερά του!!

«....Εσύ Βενιαμίν πως το βλέπεις το πράγμα ;..... μην επηρεάζεσαι από τους προ- λαλήσαντες.. »!!

Η απάντησή μου ήταν αυθόρμητη και φάνταξε εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, κρίνοντας από τα μειδιάματα ,το γέλιο και την σιωπή που επικράτησε στη συνέχεια.

-«...Είναι η πρώτη δουλειά κύριε Μαρκογλου που κάνω επ’ αμοιβή και θέλω να είναι και η τελευταία, ....θέλω να πάρω σύνταξη από αυτή...»!!

Πως να μην πέσει το γέλιο της αρκούδας, όταν ο μέσος χρόνος παραμονής στο επάγγελμα ήταν από 6 έως 9 μήνες !!

Δεν γελάσανε όμως όλοι, ορισμένοι εκ των παρευρισκόμενων έβλεπαν το νέο αυτό επάγγελμα σοβαρά & ανησυχούσαν για την επικρατούσα κατάσταση και σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα ο μεγάλος Δάσκαλος Εμμ. Μάρκογλου, αλλά και η πολιτική της Εταιρίας, για συνεργάτες, επαγγελματίες Ασφαλιστές !!

Ορισμένα ονόματα που ενθυμούμαι όπως: Χρήστος Σταυρίδης, Ιωσήφ Πεζερίδης , Νικόλαος Δολιανίτης, Ευάγγελος Αλεξίου, Δημοσθένης Καραθάνος, Γιάγκος Παναγιωτόπουλος, Δημήτρης Πάτσιος, Βασίλης Κατσούλας, Σπύρος Μελετίου, Καρπαθίου, Δάρας, κ.α, που μαζί με άλλους συναδέλφους, άλλων Εταιρειών, που βλέπανε το επάγγελμα εξίσου σοβαρά, όπως ο αείμνηστος Γιώργος Πρέκας, από την Εθνική Ασφαλιστική, ο Γεράσιμος Καζάνας που είχε μετακομίσει στην INTERAMERICAN, ο Μπουτσικάκης, κ.α, ετοίμαζαν καταστατικό ίδρυσης Επαγγελματικού Σωματίου, που ιδρύθηκε τελικά 5-6 μήνες αργότερα, μετά την πτώση της Δικτατορίας, το 1974.

Αυτοί έχουν και την ευθύνη, που από ενάρξεως ανακατεύθηκα, με τα Κοινά του Κλάδου.

Αργότερα εντάχθηκαν στη δύναμη του Υποκαταστήματος : ο Δημήτρης Καστρινάκης και η νεότερη γενιά: ο Γεράσιμος Τσιώλης, Λευτέρης Τρύφωνας, Χαράλαμπος Γιακουβάκης , Γιάννης Παπαδημητρίου, Χρήστος Μαντζώρος , Μητσοτάκης, Σοφία Γκιώνη, Βαρβάρα & Γιάννης Σαρακινός , Κάλια Καστρινάκη.

Περάσανε και άλλοι για μικρό διάστημα, που τα ονόματά τους μου διαφεύγουν.

Ούτε μισθό λοιπόν μας δώσανε, ούτε τσάντα με συνδυασμό στις κλειδαριές και το εντυπωσιακό κομπιουτεράκι με το οποίο υπολόγιζε τ’ ασφάλιστρα ο Χρήστος Σταυρίδης, όπως μας είπε, ο ίδιος το αγόρασε!!!

Συμβιβαστήκαμε όμως με τα αντίδωρα, το «Αμέρικα», τα εντυπωσιακά γραφεία, την Πλατεία Συντάγματος, αλλά κυρίως με το επαγγελματικό περιβάλλον, τα «...άσπαστα..»!! συμβόλαια, με ρήτρα δολαρίου, κάλυψη πολέμου & άλλα, που δεν είχε η Ελληνική και τους ενθουσιώδεις Εκπαιδευτές.. !! την υποσχόμενη καριέρα, τα εταιρικά ταξίδια ...Ομαδική Ασφάλιση.

Καλλιεργήθηκε όραμα...!! φούντωσαν τα πανιά και πήραν αέρα τα νεανικά μυαλά μας !! υπήρχε ένα είδος έπαρσης & πρωταθλητισμού.

-«...Η ασφάλεια Ζωής πωλείται και δεν αγοράζεται..»!!

-«...Όποιος μπορεί να πουλήσει ασφάλεια ζωής, μπορεί να πουλήσει και πάγο στους Εσκιμώους..!!!

-«..Εμείς όμως δεν πουλάμε !! βοηθάμε τους άλλους ν’ αγοράσουν..»!!

-«...Ο ασφαλιστής δεν είναι ο οποιασδήποτε!! ...είναι κομάντος παντός καιρού...»!!

Παρά τον ενθουσιασμό και την αυθόρμητη δήλωση, περί συντάξεως, από αυτή τη δουλειά, και την υποστήριξη από τον ομαδάρχη μου, Ιωσήφ Πεζερίδη, αλλά και τον ενθουσιώδη Χρήστο Σταυρίδη, το πράγμα είχε δυσκολίες «...η μεν ψυχή πρόθυμη, το δε σώμα αδυνατούσε...»!!

Δύσκολο να αντιμετωπίσεις τόσα ΟΧΙ και να ξεκινάς κάθε πρωί άνεργος.

Υπήρχε πρόβλημα και με την ηλικία μου, η πελατεία που μπορείς να απευθυνθείς είναι περίπου 10 χρόνια, πάνω - κάτω ,από τη δική σου, σε αυτές τις ηλικίες όμως δεν υπήρχε «..ψωμί..»!!

Οι οικογενειάρχες, με κοίταγαν με δυσπιστία και συνήθως η πρώτη ερώτηση που μου κάνανε ήταν «...πόσων χρονών είστε.. νεαρέ...»;

Είχα ακόμη εγγενείς αδυναμίες & παιδικά βιώματα, με το ζόρι έπαιρνα τηλέφωνο, για ραντεβού, είτε ήταν γνωστοί είτε άγνωστοι και κάθε φορά που χτύπαγα μια άγνωστη πόρτα, ευχόμουν να μην είναι μέσα κανείς, για να έχω άλλοθι, παρ΄ ότι πήγα, δεν τον βρήκα!! άσε που ντρεπόμουνα & κοκκίνιζα σαν παντζάρι, σε σημείο που να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια μου!!

Σε ένα τέτοιο ραντεβού σε κατάστημα ρούχων στην οδό Σταδίου, όπου ήταν εμφανές ότι ο απέναντι, δεν είχε καμιά πρόθεση να κάνει ασφάλεια, αλλά «..σκότωνε..» την ώρα του, βάζοντάς με, να του βγάζω επί τόπου προγράμματα εκατομμυρίων!! για να κάνει το κομμάτι του στις δύο όμορφες πωλήτριες, οι οποίες το πήραν χαμπάρι και άρχισαν να χασκογελούν εντελώς προκλητικά εις βάρος μου.

Έφυγα σχεδόν κλαίγοντας και λίγο παρακάτω πέταξα την τσάντα, σε ένα μεγάλο βαρέλι, που ήταν μισογεμάτο με οικοδομικά μπάζα, στην γωνία Σοφοκλέους και Σόλωνος, έξω από το υπό ανέγερση κτήριο, της Εθνικής Τραπέζης.

Πριν φτάσω όμως στην οδό Αθηνάς, θυμήθηκα, ότι η τσάντα ήταν δανεική, δεν είχα ακόμη δική μου, ήταν του φίλου μου του Γιώργου, που είχε σταματήσει στο μεταξύ από την Ελληνική και ασχολείτο με το εμπόριο, μέσα βέβαια είχε τα έντυπα της American Life, που ήταν χρεωμένα!! με βαριά καρδιά ξαναγύρισα και την πήρα.

Δύο βδομάδες αργότερα κινδύνεψε να χαθεί ξανά η συγκεκριμένη τσάντα, αλλά και ο ίδιος μαζί της.

Έφυγα βραδάκι γύρο στις 7:00 από τα γραφεία του Συντάγματος για να πάω σε προκαθορισμένο από προηγούμενη μέρα, ραντεβού, που είχα στις 7:30 στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου και Στουρνάρη κάτω από το Πολυτεχνείο.

Κατεβαίνοντας την Σταδίου την βρήκα γεμάτη σκόρπια παπούτσια, ανδρικά και γυναικεία, χώματα, νερά, λουλούδια και φυτά στο οδόστρωμα & αναποδογυρισμένες όλες οι ζαρντινιέρες, είχε προηγηθεί μεγάλη διαδήλωση και συμπλοκή με την Αστυνομία.

Έχοντας άγνοια κινδύνου και απειρία τέτοιων γεγονότων, πέρασα στην Ομόνοια ανάμεσα από τις αύρες της αστυνομίας και τους παραταγμένους με όπλα αστυνομικούς .

Φθάνοντας στο ραντεβού, βρήκα τον ιδιοκτήτη της έκθεσης επίπλων, να κατεβάζει τα ρολά και μόλις με είδε μου λέει με έκπληξη «...καλά βρε παιδί μου, πως ήρθες ;...δεν βλέπεις τι γίνεται, πέρνα άλλη φορά σε παρακαλώ..», εκείνος έφυγε τρέχοντας προς το Σταθμό Λαρίσης και εγώ προς το Πεδίο του Άρεως και τα Παναθήναια, με κατεύθυνση το σπίτι μου.

Ανακατεύτηκα με ένα μπουλούκι τρομαγμένων και κυνηγημένων κάθε ηλικίας, ενώ πίσω μας έπεφταν χημικά και από μια κοντινή ταράτσα, άρχισε να κροταλίζει ένα πολυβόλο!!

Στα μισά της Αλεξάνδρα σταμάτησα να πάρω μια ανάσα, ένοιωθα ασφυξία και δεν έβλεπα από τα δάκρυα , ξαφνικά θυμήθηκα και « ....το κομάντος παντός... . καιρού....»!!

17 Νοεμβρίου 1973, λίγες ώρες μετά, ένα τανκς θα έριχνε την πύλη και θα έμπαινε στο Πολυτεχνείο.

Πολλές τσάντες άλλαξα στη συνέχεια και πολλά χερούλια αντικατέστησα, που είχαν φαγωθεί από τη χρήση, όπως και οι σόλες των παπουτσιών μου.

Θυμάμαι πολύ αργότερα, τον αείμνηστο Μανώλη Δουλγεράκη να αποκαλεί, σε ένα Συνέδριο της εταιρίας, την τσάντα του ασφαλιστή, «..σταυρό του μαρτυρίου..»!!

Ενώ σε ένα άλλο, να ζητάει από τον Αμερικανό πρόεδρο της εταιρίας, που τιμούσε το Συνέδριο, να συνθέσει η Εταιρία «.. Ύμνο..» «..θούριο..» για να τον τραγουδάνε οι ασφαλιστές της American Life, κάθε πρωί, πριν ξεκινήσουν απ’ τα γραφεία για την αγορά , όπως οι συνάδελφοί τους στην Ιαπωνία !!!

Έχει μεγάλη κυκλοθυμία αυτό το επάγγελμα.

Κάτω από αυτή την κατάσταση & λίγο μετά το πέταγμα της τσάντας, έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Οικονομικών και περίμενα τα αποτελέσματα να γίνω Τελώνης !!

Κουτσά – στραβά προχώραγα, αγωνιζόμενος να κλείσω ραντεβού μέσω του Χρυσού Οδηγού, κυρίως στα οικοδομικά επαγγέλματα, αφού όλη η Χώρα και κυρίως η Αττική, ήταν στην αντιπαροχή και οι μπετονιέρες οργώνανε τον τόπο.

Ο φίλος μου ο Σαράντης, θριάμβευε και δω, μετέφερνε το ένα μετά το άλλο τ’ ασφαλιστήρια της Ελληνικής, παίρνοντας για δεύτερη φορά προμήθειες, αλλά είχε και απίθανη ευχέρεια στο να κλείνει τηλεφωνικά ραντεβού, κυρίως με γιατρούς, αυτά που έλεγε στο τηλέφωνο, πολύ απείχαν από το υπόδειγμα της τηλεφωνικής επικοινωνίας, που μας είχαν δώσει.

Μια ειδική καρτέλα δηλαδή, με τις πιθανές αντιρρήσεις του πελάτη και τις ανάλογες απαντήσεις που θα έπρεπε να αντιπαραθέσουμε, έντυπο χειρισμού αντιρρήσεων λεγότανε.

Παρ΄ όλα αυτά, κλείνοντας το τηλέφωνο, ήταν σίγουρος, ότι δεν έκλεισε απλά ραντεβού, αλλά έκλεισε και τη δουλειά !!! συνήθως επιβεβαιωνότανε!!!

Ένα χρόνο και κάτι, μετά την είσοδο στο γραφείο του κυρίου Μάρκογλου, στις 20/7/1974 επιστρατεύτηκα, παρ’ ολίγο να βρεθώ στην Κύπρο, παρέμενα όμως στην Κρήτη για 3 ολόκληρους μήνες.

Επιστρέφοντας έπρεπε να επιλέξω αν θα συνεχίσω ή θα γίνω Δημόσιος Υπάλληλος, αφού στο μεταξύ βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και πέρασα σε καλή σειρά, στο Υπουργείο Οικονομικών, για τα Τελωνεία.

Παρ΄ ότι μου δινότανε η ευκαιρία να μπω σε «..θυρίδα..», να γίνω Δημόσιος Υπάλληλος, με σίγουρη καριέρα και μισθό, με τρόμαζε το Τελώνης, στο μυαλό μου τον είχα συνδέσει και με το Φαρισαίος!!!

όμως ένα μικρό κομπόδεμα, αφού ως επιστρατευμένος, Έφεδρος Αξιωματικός, εισέπραττα από τη μητέρα πατρίδα και ένα σχετικά καλό μισθό, που μου έδωσε σχετική ανάσα & παράταση να σκεφτώ, αφήνοντας έτσι να εκπνεύσει και η προθεσμία πρόσληψής μου, στο Τελωνείο.

Το ένα μάτι κοίταγε μπροστά και το άλλο πίσω, ήταν φανερό ότι έπρεπε να γκρεμίσω όλες τις γέφυρες πίσω, παρ΄ ότι δεν υπήρχε πλέον κάτι, πίσω μου.

Για 2 χρόνια θα έλεγα ότι «..βολόδερνα..» παραγωγικά και αποφάσισα παράλληλα να πουλάω τις εγκυκλοπαίδειες CAXTON & GIEBAS,και να προωθώ προϊόντα μιας αποθήκης ψιλικών, συνδυάζοντας τις τρεις πωλήσεις, και ψάχνοντας για πελατεία.

Η παντρεμένη αδερφή μου, που με φιλοξενούσε ως τότε και με έβλεπε να πάω και να έρχομαι, μου την είπε κάποια στιγμή: «...εσύ παιδί μου με την τσάντα πας , με την τσάντα έρχεσαι... μόνο που την βλέπω άδεια.. δεν βρίσκεις καμιά δουλειά της προκοπής... δεν ξέρεις ότι του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο, δέκα φορές είναι αδειανό και μια φορά γεμάτο.....»;!!!

Το 1976 αποφάσισα, ρισκάροντας επικίνδυνα, για να αποκτήσω «μαγιά» πελατείας, ανέλαβα το χρεοκοπημένο πρακτορείο του Στέφανου, που είχε μετακομίσει από την Ελληνική στην Αιολίδα.

Από τις 200.000 ετήσια παραγωγή αυτοκινήτων, χρώσταγε τα 120.000!! ήταν η εποχή των 3μηνων & 4μηνων διακανονισμών ασφάλιστρων, οι προμήθειες δεν έφταναν ζούσε από τα ασφάλιστρα!! υπέγραψα χωρίς δεύτερη σκέψη, ότι αναλαμβάνω το χρέος του και την εξυπηρέτηση της πελατείας, παρά την προειδοποίηση του Εμπορικού Διευθυντή «...ελπίζω να ξέρεις τι κάνεις...»!!

Μετά τις υπογραφές, ο κύριος Δράκος, (είναι πελάτης μου ως σήμερα), που ήταν και Αναλογιστής, έβγαλε αναστεναγμό ανακούφισης και ο Στέφανος, αφού με έφερε μια γύρα, για να μου συστήσει τους πελάτες του, έφυγε απαλλαγμένος από τα χρέη και την ευθύνη για την Κρήτη, ενώ εγώ, έτρεχα να αξιοποιήσω την πελατεία, να καλύψω το χρέος....που είχα αναλάβει ,...... έτρεχε & δεν έσωνα!!

Δεν υπήρχε πλέον πίσω, δεν είχα γκρεμίσει μόνο τις γέφυρες, προχώρησα παραπέρα, έκανα & αυτό που έκαναν οι Κερκυραίοι, στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όταν αποβιβάστηκαν στο νησί, για να πάρουν πίσω τη χαμένη τους εξουσία και επανέλαβε αιώνες αργότερα ο Κορτέζ, στο Νέο Κόσμο.... «...έκαψα όλα τα πλοία της επιστροφής..»!!

Βρέθηκα από νωρίς να πατάω σε δυο βάρκες, στον κλάδο Ζωής, μέσω αποκλειστικού δικτύου Agency & στον Κλάδος Ζημιών, στο ελεύθερο Πρακτορικό Δίκτυο και αποφασισμένος να επιβιώσω επαγγελματικά.

Την εποχή εκείνη από τις 100 δραχμές που διέθετε ό Έλληνας, για ασφάλιστρα, τα 55 περίπου ήταν για γενικές και τα 45 για ζωή.

Άρχισα να χτίζω πελάτες, ως τσαμπιά σταφυλιού, τους κάλυπτα τη ζωή, το αυτοκίνητο, το σπίτι ,την επιχείρηση, το σκάφος, τις Αστικές Ευθύνες, την Νομική Προστασία, λειτουργούσα ως Ειδικός, αλλά και Γενικός Παθολόγος.

Οι Γενικές Ασφάλειες, μου άνοιγαν την πόρτα για την Ζωή.

Κατάφερα να εδραιωθώ επαγγελματικά και να νοιώθω δυνατός, χωρίς να έχω όμως την ανάλογη δύναμη και στις συνεργαζόμενες Εταιρίες, τα «..αυγά..» ήταν μοιρασμένα σε περισσότερα του ενός, καλάθια.

Οι επιλογές μου αποδείχθηκαν σωστές αλλά ήμουν & τυχερός, συνεργαζόμουνα με μεγάλες Διεθνείς & Σοβαρές Εταιρίες, αφού από τις 149 ασφαλιστικές Εταιρίες, στη δεκαετίες του 70 & 80, οι 120 περίπου, δεν «..φτούρησαν..» εξαγοράστηκαν, συγχωνεύτηκαν, αποχώρισαν, 45 πτώχευσαν και πήραν κόσμο και κοσμάκη, στο λαιμό τους.

Στον Κλάδο Ζωής διατηρώ, αποκλειστική συνεργασία με: American Life -Alico-Metlife - NN2

Στους Γενικούς Κλάδους , διαχρονική συνεργασία με:

-ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ-ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ-ΑΙΟΛΙΣ -HELVETIA-ALLIANZ

-ΑΔΑΜΑΝΤΙΑΔΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ- NATIONAL UNION -AIG-HARTIS -AIG EUROPE

-ARG-ARAG-ARAG !!!

Μια μικρής διάρκειας συνεργασία με την GODAER του Γαλάνη, που έγινε Commercial Value και την παρέσυρε το σκάφους της “ΑΣΠΙΣ”, δεν πρόλαβε να με ακουμπήσει, απαγκιστρώθηκα νωρίς.

Στη συνέχεια πρόσθεσα στις συνεργασίες & τις Μεσιτικές: του Γιώργου Καραβια & την «Dae’s» του Σταύρου Καχριμάνη & βέβαια από το 2015 με το καινοτόμο & πρωτοπόρο, Συνεργατικό Σχήμα, «ΠΑΝΟΡΜΟΣ»!!

Δεν έπαψε όμως ποτέ, να ηχεί στ’ αυτιά μου το «..κατευόδιο..» του Τάκη «....δεν κάνεις για αυτή τη δουλεία, δες κάτι άλλο..»!! πολλές φορές με βασάνιζε αυτή η γνωμάτευση, αν πράγματι ήμουν φτιαγμένος, για μια τέτοιων απαιτήσεων εργασία.

Αργότερα, όταν αποφάσισα να κάνω Ομάδα, έπρεπε να γνωματεύω και ο ίδιος για το ποιος κάνει και ποιος δεν κάνει, για ασφαλιστής.

«..Κανείς δεν ξέρει ποιος κάνει, μου υπενθύμιζε ο κύριος Μάρκογλου, αν δεν δοκιμάσει, το μόνο σίγουρο είναι.... ποιος δεν κάνει ...»!!

Πάντα έλεγε «...Για να κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά, θα πρέπει να έχει και τον καλώς εννοούμενο τυχοδιωκτισμό..»!!

-«...Αυτός μπορεί να κάνει για Διοικητής της ΤτΕ...» μου είπε για κάποιον «..αλλά όχι για Ασφαλιστής..»!!

-Για τον νεαρό μαθηματικό, Γιάννη Παπαδημητρίου!! η γνωμάτευση ήταν «..Είναι ιδανική περίπτωση , έχει όλα τα προσόντα, είναι μορφωμένος, έχει ανάγκες, είναι ενθουσιώδης, έχει και το ανάλογο προφίλ..... κάνει και μπορεί, .....αρκεί να το θέλει.. διαθέτει αυτό που λέμε motivation....»!!

Από την άλλη, μπορεί να είχες μπροστά σου ένα «..δαρμένο σκυλί..» που ήταν εξ΄ αρχής απορριπτέο, για να διαπιστώσεις μετά ότι από μέσα του έβγαιναν φωτιές και φλόγες και σου πρόκυπτε «...λυσσασμένο πρόβατο..»!! συνάντησα τέτοια περίπτωση αλλά σε άλλο είδος πώλησης.

Βέβαια και το ενθουσιώδες και πολλά υποσχόμενα, πολλάκις ξεφούσκωνε, μόλις εξαντλούντο οι οικογενειακές πωλήσεις και αρχίζανε τα πρώτα όχι.

Ορισμένοι θέλανε, αλλά δεν μπορούσαν και αρκετοί μπορούσαν, αλλά δεν θέλανε το έξω, η τσάντα τους έπεφτε βαριά!!

Κάνοντας στρατολόγηση, μια μάνα μου ζήτησε δουλεία για το γιό της, «...αλλά για ...μέσα.. δεν κάνει για έξω, δεν το έχει, δεν έχει ..μπλα - μπλα ..»!!! μου είπε «...δεν ξέρει να τα λέει καλά, όπως εσείς ...»!!

Της εξήγησα ότι δεν χρειάζεται να έχει μπλα – μπλα, αλλά θέληση, αγάπη , πίστη & πάθος για δουλεία, ....με επιχειρήματα πουλάμε όχι με κούφια λόγια ....και κορώνες...... άλλωστε η γλώσσα κάποια στιγμή λύνεται!! το αγώγι κυρία μου, θα ξυπνήσει τον αγωγιάτη... ας έρθει να δοκιμάσει.. οι θέσεις των διευθυντών δυστυχώς είναι κατειλημμένες ..!! δεν ήρθε.

Ο μπάρμπα Φώτης στο χωριό μου, γεννημένος επι τουρκοκρατίας, μου έλεγε «...ο παππάς ο δάσκαλος και το σκυλί, το ψωμί το βγάζουν με το στόμα..»!! και ο Ασφαλιστής!!! του είπα!! «...τι είναι αυτός ..δεν τον ξέρω...»!! πως να τον ήξερε!! ίσως να είχε & ένα μεγάλο δίκιο, εκείνη η μάνα!!

Θυμήθηκα τον Αριστοτέλη, που λέει ότι μας «..κυβερνούν όσοι μπορούν να προβλέψουν και όσοι έχουν ευχέρεια λόγου...»! αλλά και τους βραδύγλωσσους, Μωυσή & Δημοσθένη.

Από τη φουρνιά εκείνη της Ελληνικής, δεν συνέχισε σχεδόν κανένας, όλοι όμως είχαν και έχουν επιτυχημένη επιχειρηματική καριέρα σε άλλους τομείς, ορισμένους, τους έχω ασφαλισμένους έως σήμερα.

Από τους παρευρισκόμενους στην προαναφερθείσα συνεδρίαση της American Life, χάθηκαν οι περισσότεροι, έμειναν όμως αρκετοί, που όχι μόνο έγραψαν ιστορία, αλλά ορισμένοι έγιναν Διευθυντικά στελέχη σε άλλες Εταιρίες, άνοιξαν δικά τους γραφεία ή πήγαν στον ανταγωνισμό, ο Σαράντης, που ήταν αιτία να πάω στην American Life, τα παράτησε επιλέγοντας τη δουλειά του πατέρα του, στις μεταφορές παρέμεινε φίλος και πελάτης μου.

Το 2018 έφυγε ο Δάσκαλος αφήνοντας εντολή, τον τελευταίο αποχαιρετισμό, να τον απευθύνει το «.ερίφιο..» του 1973.

Σήμερα νοιώθω σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών, κανείς από όλους εκείνους, δεν βρίσκετε πλέον ενεργός στο χώρο.

Από την δική μου Ομάδα παρέμεινε μόνο ο Γιάννης Παπαδημητρίου κάνει λαμπρή καριέρα ,γράφει Ιστορία, δικαιώνοντας την πρόβλεψη.

Οι υπόλοιποι παρέμειναν για ένα χρονικό διάστημα και έφυγαν για αλλού.

Θα αναφέρω εδώ ενδεικτικά ορισμένες περιπτώσεις.

-Ο Θόδωρος έγινε Διοικητής Μεγάλου Κρατικού Νοσοκομείου

-Ο Άγγελος επιχειρηματίας και υποψήφιος Δήμαρχος σε μεγάλο δήμο της Αττικής

-Ο Ηλίας στέλεχος πολυεθνικής Εταιρείας Επενδύσεων

-Η Μάγια που γνώριζε 5 ξένες γλώσσες, κάνει καριέρα σε πολυεθνική στη Γερμανία

Για να σκεφτούμε σωστά, θα πρέπει πολλές φορές να σκεφτούμε και ανάποδα!!

Δεν «...κάνανε...» εκείνοι ; ή δεν τους «...κάναμε....» εμείς ;

Ήταν η δεύτερη φορά όμως, που άκουσα το «....δεν κάνεις..»!! αυτή τη φορά απέλυσα ο ίδιος στον εαυτό μου!! ...«..Φανταροπατέρας..!! ...μπορεί να ήσουν στο στρατό, εδώ δεν περνάνε αυτά!! ...δεν κάνεις για Μάνατζερ..»!!

Το επάγγελμα δεν είχε κανενός είδους κύρος, ούτε καταξίωση στην κοινωνία, όλες οι μανάδες θέλανε για τις κόρες τους, γιατρό ,μηχανικό, δικηγόρο!!

Όταν ο υποψήφιος πεθερός μου, έμαθε ότι ο υποψήφιος γαμπρός του, ήταν ασφαλιστής, κούνησε θλιμμένα το κεφάλι του, λέγοντας: « ..καλά ρε κορίτσι μου ... χάθηκαν οι γιατροί εκεί στο Υγεία που δουλεύεις και βρήκες τον πλασιέ...; δεν εύρισκες τουλάχιστον έναν που να έχει θυρίδα ...»!!

Κάπως έτσι μου έλεγε ο κύριος Μαρκογλου, ότι τον αντιμετώπισε ο πατέρας του «..καλά βρε παιδί μου, σε έστειλα δέκα χρόνια να σπουδάσεις στην Αμερική, γύρισες με ντοκτορά και θα κάνεις τον Ασφαλιστή; μήπως πρέπει να σε δει ψυχίατρος...»!!

To 1986 όμως που πήγα στις ΗΠΑ , ως προσκεκλημένος της Εταιρίας, οι συμπατριώτες, που συνάντησα & γνώρισα, με αντιμετώπιζαν με σεβασμό και με κάποιο είδος δέους, όταν τους έλεγα ότι είμαι Ασφαλιστής. «....Εδώ κύριε Λάμπρου τα λεφτά τα έχουν οι Δικηγόροι και σεις οι Ασφαλιστές....»!!

Κοντά στον Κύριο Μαρκογλου, δεν έμαθα τόσο τα ασφαλιστικά και τα πωλισιακα, αλλά κυρίως να σκέφτομαι θετικά και να μην λειτουργώ αντιδραστικά, αφού με την κεκτημένη ταχύτητα του χωριού & Στρατού, ήξερα μόνο το ναι και το όχι, εκεί έμαθα και το «....ναι μεν .....αλλά..»!!

Η American Life δεν ήταν απλά σχολή, αλλά Πανεπιστήμιο, φυτώριο νέων ασφαλιστών, τα θεωρητικά μαθήματα εντός, η πρακτική και τα εργαστήρια, έξω στο πεζοδρόμιο!! κάθε περίπτωση, ξεχωριστό μάθημα ,ιδιαίτερη εμπειρία.

-Δεν μπορώ να ξεχάσω τον εργολάβο οικοδομών, στο Γερόβουνο, στη 10η στάση Μενιδίου, με το 60 λεωφορείο, από την οδό Σουρμελή, που με οδήγησε στον πίνακα της ΔΕΗ!! πίσω από την πόρτα του διαμερίσματος, μπερδεύοντας τις Ασφάλειες Ζωής, με αυτές του ηλεκτρικού, νομίζοντας ότι πούλαγα ρελλιέ, που κάπου είχε ακούσει, ότι είχαν ανακαλυφθεί στην Αμερική και σώζουν ζωές, κόβοντας το ρεύμα, αν ακουμπούσες γυμνό καλώδιο ή διακόπτη με βρεγμένο χέρι !!

την παρανόηση, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον να με ακούσει, δεν μπόρεσα όμως να τον ασφαλίσω, παρ΄ ότι τα είχε όλα, Ασφαλιστικές Ανάγκες, οικογενειακές υποχρεώσεις, άνεργο σύζυγο με τρείς ανήλικες κόρες, χρήματα, εργασία, ήταν ασφαλίσιμος, τον έβλεπα σε θετικό για μένα χρόνο, του έλλειπε όμως το βασικότερο, η Ασφαλιστική Συνείδηση.

-Πως να ξεχάσω έναν άλλο εργολάβο, χωματουργικών εργασιών, ένα ανεκδιήγητο νεόπλουτο, Νέο-Έλληνα, που μου έκλεισε ραντεβού Κυριακή πρωί, στη Σαλαμίνα, που για να φθάσω, ξύπνησα χαράματα και από τα Παναθήναια ,χρειάστηκε να πάρω τέσσερα λεωφορεία και ένα φεριμπότ και άλλα τόσα για να γυρίσω, για να βρω τελικά το σπίτι του κλειστό και βέβαια, ούτε τηλέφωνα, ούτε τηλεφωνικοί θάλαμοι υπήρχαν, για να επιβεβαιώσω το ραντεβού από πριν.

Μου έλυσε την απορία την Δευτέρα το απόγευμα «... Γιατί ήρθες ;... μα εγώ πλάκα σου έκανα...»!!!

-Τον απίθανο και θρασύτατο Εκτελωνιστή, που με κάλεσε οικογενειακώς, στη βίλα του, στο Διόνυσο, «...φέρε μαζί σου και τα χαρτιά... να κάνουμε και την ασφάλεια που συζητήσαμε στο γραφείο...» μου είπε.

Αντί για δείπνο στο σπίτι, καταλήξαμε μετά από περιπετειώδη διαδρομή, σε πολυτελή Ιταλικό εστιατόριο στο Χαλάνδρι !!

Αφού παρήγγειλε πιατέλες καραβίδες και αστακό-μακαρονάδες, για τις συζύγους και τα παιδιά μου, και βέβαια ακριβό κρασί, άρχισε το φαγοπότι, λέγοντας μου... «...άσε τώρα την ασφάλεια την κάνουμε άλλη ώρα ....καλά δεν περνάμε...»;!!

περνάγαμε, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να σηκωθούμε, γιατί ήταν Κυριακή και τα παιδιά μου την άλλη μέρα είχαν σχολείο και ο λογαριασμός ήταν απλήρωτος.

Δεν άργησε να μου έρθει η «..κεραμίδα..» «...το τιμολόγιο θα το κόψουμε στην Ασφαλιστική....;»!!! με είδε να γουρλώνω τα μάτια και συμπλήρωσε «..θα τους πεις ότι έκανες το τραπέζι σε ένα καλό πελάτη ...!!! γιατί δεν κρατάω μετρητά και δεν έχω μαζί μου και την diners ..»!!

Μπροστά στον κίνδυνο να ξεφτιλιστούμε όλοι και υπό τα έκπληκτα μάτια της Αγγλίδας συζύγου του, της Ελπίδας και των παιδιών μου, αναγκαστικά να πληρώσω ο ίδιος, τον υπέρογκο λογαριασμό, ευτυχώς κράταγα χρήματα, που προοριζότανε για το ενοίκιο του γραφείου μου.

Οι αιτήσεις για κείνον και την γυναίκα, του υπογράφηκαν μετά από ορισμένες εβδομάδες, αλλά οι προμήθειες μετα βίας, κάλυψαν τα σπασμένα.

Με τον συγκεκριμένο πελάτη δημιουργήθηκαν στη συνέχεια και άλλες κωμικοτραγικές καταστάσεις, αλλά δεν είναι του παρόντος.

-Τον απίθανο, αφελή ; κουτοπόνηρο; ξύπνιο ; λαμόγιο; πατριώτη μου, (κατήγετο από το διπλανό χωριό μου) που μου έστειλε επιστολή από την Μελβούρνη, για να δούμε το θέμα της συντάξεώς του, όταν θα επέστρεφε το καλοκαίρι, στην Ελλάδα , διότι η Αυστραλία μου έγραφε «..δεν έχει καλές συντάξεις..»!!

Ήταν 64 χρονών και πίστευε ότι θα του βρω ένα τρόπο να του βγάλω σύνταξη, με την «Αμερικάνικη»..!! χωρίς να έχει πληρώσει... !!

«...Δεν μπορείς να πεις στην Εταιρία, κύριε Λάμπρου, ότι με είχες ασφαλισμένο πολλά χρόνια και ότι ξέχασες να της δώσεις τ’ ασφάλιστρα; βρες πατριώτη μου ένα τρόπο, σε παρακαλώ πολύ, μπορείς εσύ άμα θέλεις!! θα σου χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη...»!!!!!

-Την κυρία που επέμενε να ασφαλίσει, με μεγάλο ποσό, τον απόντα άντρα της, ήθελε να υπογράψει η ίδια που θα ήταν ταυτόχρονα και δικαιούχος, για να αναγκαστεί να μου εκμυστηρευθεί στο τέλος: «...Είπα μήπως μπορώ να το ασφαλίσω, αυτό το ρεμάλι..!!. ν’ αφήσει και κάτι στην οικογένειά του, αφού όπου να ΄ναι πεθαίνει από κύρωση στη φυλακή που είναι...»!!!

-Τον Ψυχίατρο που έμενε στο Παλαιό Ψυχικό και μου έκλεισε 2ο ραντεβού στο Ιατρείο του, για να ασφαλιστεί κρυφά , από την νεαρή, ωραία και πάμπλουτη γυναίκα του, η οποία λόγω ιδεολογίας, δεν ήθελε να ακούσει λέξη, για το καπιταλιστικό αυτό Σύστημα!!

Βέβαια υπήρξαν και άλλες τραγελαφικές περιπτώσεις, τόσο πουλώντας Ζωή, όσο και Γενικές.

-Όλα ξεχνιούνται όταν θυμάμαι τα δάκρυα της Μαρίας με τα δύο ανήλικα ορφανά, όταν της πήγα την επιταγή για τον άντρα της, που είχε καεί με άλλους 16 ένα Πάσχα, στο ξενοδοχείο «Ουάσιγκτον» στην Κωνσταντινούπολη, εκείνη και τα παιδιά γλυτώσανε.

«....Τώρα βλέπω τι φίλους είχε ο άντρας μου..» μου είπε.

Με την αποζημίωση αγόρασε μια μονοκατοικία στην Άνω Νέα Σμύρνη, για να στεγάσει τα παιδιά της.

Μου ζήτησε μια μικρή φωτογραφία μου, που να την χωράει το πορτοφόλι της και την είχε πάντα εκεί, μαζί με αυτές, του άντρα και των παιδιών της.

Βαγγέλη που μου τηλεφωνεί κάθε εβδομάδα, για να δει αν είμαι καλά, δεν μπορεί να ξεχάσει ότι δεν τον άφησα να ακυρώσει την ασφάλεια της γυναίκας του, και γλίτωσε από μεγάλο κίνδυνο, αφού η νοσηλεία της, στο Υγεία, ξεπέρασε την αξία του σπιτιού του.

-Το Μανώλη από το Ρέθυμνο, που ήρθε στο γραφείο μου κρατώντας για πεσκέσι μια μισόκαρα τσικουδιά και υπέγραψε το απόκομμα της επιταγής κλαίγοντας και λέγοντας «..πρώτη φορά στη ζωή μου με καλούν για να μου δώσουν χρήματα..» !! παρά τα όσα του είχα πει και παρ΄ ότι το έβλεπε στο ασφαλιστήριο, δεν πίστευε ότι στο τέλος, θα έπαιρνε και χρήματα από την ασφάλεια!!

Αλλά και κάποιες άλλες περιπτώσεις που η αναβολή ή η ακύρωση της ασφάλισης απεδείχθη μοιραία.

-Τους δύο Δημήτρηδες, που παρά την σχετική πίεση, αναβάλανε συνέχεια την ασφάλιση, ό ένας έχασε το πόδι σε τροχαίο και άλλος το σπίτι του, στους σεισμούς της Πάρνηθας και οι δύο εμφανίστηκαν εκ των υστέρων λέγοντάς μου «....γίνεται κάτι τώρα...;;»!!

-Τον Μιχάλη που σε δύο χρόνια αποζημιώθηκε 14 φορές!! για ατυχήματα, αλλά ακύρωσε την ασφάλεια, διότι θεώρησε ότι αυτή έφταιγε για τις ατυχίες του «...με χρουσούζεμε ..»!!! μου είπε.

Τον συνάντησα τυχαία μετά από 5 χρόνια στην Πανεπιστημίου, για να μου δηλώσει, ότι πλέον είναι πολλαπλά ανάπηρος, με τρείς μήνες στην Εντατική, διότι έπεσε από εξαώροφη σκαλωσιά, στον υπό ανέγερση πύργο ελέγχου, στο νέο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος ,τριγύριζε πλέον χωρίς δουλεία και χρήματα.

-Τον πλοιοκτήτη που δεν ασφάλισε τα ρυμουλκά, τσικουνευόμενος, το «..αλμυρό..» ασφάλιστρο ,με αποτέλεσμα να χάσει το ένα από αυτά, στο Καρπάθιο, σε πορεία προς το Σουέζ, από θαλασσοταραχή και να του «..κοστίσει ο κούκος αηδόνι..», αυτός τουλάχιστον δεν με ρώτησε «...αν γίνεται κάτι τώρα..»!!

Πόσα να θυμηθώ και γιατί να θυμηθώ & άλλα ; αυτά και μόνο είναι αρκετά.

Η ασφάλιση ανθρώπων έχει άλλες αγωνίες και οι αποζημίωση δημιουργεί άλλου είδους συγκίνηση, η περιουσία μπορεί κατά κάποιο τρόπο να ξαναδημιουργηθεί, έστω και αν είναι ανασφάλιστη, αρκεί να υπάρχει ο δημιουργός της.

Πολλές φορές έκανα λάθος εκτίμηση, όσον αφορά τα θέλω του πελάτη.

Ο ασφαλισμένος, δεν ασφαλίζει πάντοτε τις ανάγκες του, αλλά πολλές φορές προτάσσει τις επιθυμίες του.

Πως να ξεχάσω το «πρόγκημα» που «έφαγα» από τον Δικηγόρο, φίλο και πελάτη μου, Βασίλη, που με έστειλε να ασφαλίσω το παιδί ενός νεαρού ζευγαριού, ο πατέρας οικοδόμος 24 χρονών η μητέρα 19 χρονών άνεργη, μένανε σε ένα μικρό υπόγειο στον Νέο Κόσμο.

Προσπαθώντας να κάνω σωστά τη δουλειά μου, αντί για το νεογέννητο παιδί, τους πρότεινα να ασφαλιστεί ο πατέρας,..... η δουλειά σου απαιτεί προσωπική παρουσία του είπα και είναι και επικίνδυνη και αν ασφαλίσουμε το παιδί και συ πέσεις από τη σκαλωσιά, πως θα πληρώνεται ασφάλιστρα για το παιδικό; όχι μόνο δεν θα έχετε να πληρώσετε ενοίκιο, να φάτε, αλλά ούτε να αγοράσετε γάλα για το παιδί σας!!

Δεν πρόσεξα ότι κοιτάχτηκαν με νόημα, έδειξαν ότι συμφώνησαν, με τα επιχειρήματά μου και μου είπαν «...θα το σκεφτούμε.. και θα σας τηλεφωνήσουμε..».

Είχα καθίσει σε λάθος θέση, δεν είχα & τους δυο απέναντί μου, για να μπορώ να τους ελέγχω.

Πριν προλάβω να μπω στο γραφείο μου, με πήρε ο Βασίλης, εκνευρισμένος & με ρώτησε, αν πήγα στο φιλικό του ζευγάρι και αν ασφάλισα το παιδί.

Άρχισα να του εξηγώ, τα περί Ασφαλιστικών Αναγκών κλπ ... με διέκοψε με ένα οργισμένο: «...τον κακό σου τον καιρό...»!!! το παιδί ήθελαν να σφαλίσουν για αυτό σε έστειλα, «....εκείνοι δεν το πήραν έτσι, αλλά θεώρησαν ότι από τον πατέρα θα έβγαζες περισσότερη προμήθεια!! δεν έχασες μια σίγουρη ασφάλεια εσύ, αλλά εξέθεσες και μένα, αφού μου είπαν, ότι τους έστειλα.... λαμόγιο...»!!! τελικά ασφάλισαν το παιδί, σε ποιο έξυπνο Συνάδελφο, σε άλλη εταιρία.

Έφαγα ένα γερό «φούσκο», στα χρόνια που ακολούθησαν διαπίστωσα, ότι σε πολλές περιπτώσεις η επιθυμία του πελάτη, είναι είδος ανάγκης !! και ορισμένες φορές για κείνον, μεγαλύτερη, από την πραγματική ασφαλιστική του ανάγκη!!

Ασφαλίζεις πρώτα την επιθυμία & επανέρχεσαι για τις ανάγκες.

Λάθος εκτίμηση έκανα & για τις οικονομικές δυνατότητες, αυτού που είχα απέναντί μου.

Σε μια τέτοια περίπτωση η Μαρία, άγαμη μητέρα, στον Ταύρο, ενώ έμεινε σε ένα παλαιό μπαραγκοειδές σπιτάκι, σκέτο γιαπί, μου ζήτησε να ασφαλίσω την ίδια , για ασφάλεια ζωής, ατυχήματα και απώλεια εισοδήματος και να κάνουμε και ένα πρόγραμμα για σπουδές της Ιφιγένειας, που ήταν τότε 5 ετών!!

«...Μπορώ κύριε Λάμπρου να πληρώνω έως 2.000 χιλιάρικα...»

...Μα με δύο χιλιάρικα το χρόνο, κυρία Μαρία μου, δεν μπορώ να σας δώσω όλα αυτά που ζητάτε ..!!

«...Μα το μήνα εννοούσα...»!!

Η Μαρία δούλευε διπλή βάρδια σε βιβλιοδετείο και τα ασφαλιστήρια τα δικά της και τις κόρης της διατηρήθηκαν ως τις λήξεις τους.

Τα συνηθισμένα ασφάλιστρα τότε ήταν 4-5 χιλιάδες δραχμές, το χρόνο και το κεφάλαιο ζωής γύρο στα 100.000.

Αν έκλεινες μέσα στο μήνα συμβόλαια με 1.000.000 δραχμές, σε ασφαλισμένα κεφάλαια, ο κύριος Μάρκογλου, σε καλούσε στο τέλος του μηνός, στο λεγόμενο δείπνο των εκατομμυριούχων !!!

Η Εθνική Ασφαλιστική μάλιστα διαφήμιζε τότε, 20ετές πακέτο Κεφαλαιοποίησης – Επιβίωσης 50.000 δραχμών, με κάνα δύο χιλιάδες ασφάλιστρα, το χρόνο.

Δεν πήρα το μάθημα και καπάκι, μετά από κάνα εξάμηνο, μου έτυχε μια άλλη περίπτωση, πάλι με υποψήφια νεαρή γυναίκα, σκέτη Barbi!! στο Μπραχάμι, με ίδιες συνθήκες διαμονής, ένα σκέτο τενεκεδόσπιτο!!

«...Θέλω να κάνω μια ασφάλεια κύριε Λάμπρου και να ...επενδύω..!!! χρήματα για το μέλλον μου.. έχω εισοδήματα.....!! φτιάξτε μου εσείς ένα καλό πρόγραμμα, όπως νομίζεται ... » .

Πήρα θάρρος, έβγαλα το rate book και άρχισα να υπολογίζω ασφάλιστρα για Επιβίωση 20 ετών, για 2 εκατομμύρια, χωρίς συμπληρωματικά, πολύ μεγάλο συμβόλαιο βέβαια για τότε (2.000.000 με διάρκεια 20 χρόνια ασφάλιστρο 82.000 χιλιάδες περίπου το χρόνο) δεν θα κάνω το ίδιο λάθος σκέφτηκα.... που έκανα στη Μαρία.

Ήμουν έτοιμος να τις παρουσιάσω την προσφορά, όταν μου λέει «...μπορώ να πληρώνω έως είκοσι χιλιάδες ..»!!

Πάλι έξω έπεσες, είπα στον εαυτό μου, κόψε τώρα, στη μέση το πακέτο!!... δεν πρόλαβα όμως να κάνω διαίρεση, γιατί μου συμπλήρωσε «... έως είκοσι χιλιάδες το μήνα !! εκεί περίπου ...όχι παραπάνω..»!! το συμβόλαιο εξαγοράστηκε στον 3ο χρόνο.

κάποιον άλλο, θα ήταν ευχάριστο Σκοτζέδικό, ντουζ, εγώ όμως το ένοιωσα ως ανάποδο χαστούκι !! φεύγοντας με την αίτηση, προβληματίστηκα και τα έβαλα με τον εαυτό μου, διαπιστώνοντας ότι κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, κάνω συνέχεια λάθος εκτιμήσεις.

Χρειάστηκαν 15 χρόνια για να συνειδητοποιήσω, γιατί δεν μπορούσα να ζητήσω μεγάλα ασφάλιστρα από τους πελάτες, δεν ήταν γιατί φοβόμουν μην τυχόν δεν αγοράσουν, αλλά γιατί τους λυπόμουνα!!!

Μου έτυχαν όμως και ανάποδες περιπτώσεις.

Είχα απέναντί μου κάποιο επιχειρηματία, που κόμπαζε για τα εκατομμύρια, που έβγαζε και ζητούσε ένα καλό πρόγραμμα ανάλογου αξίας με τη δική του, του έβγαζα ένα δυνατό πακέτο, αλλά στο τέλος ντρεπότανε να μου πει, ότι δεν μπορούσε ή δεν ήθελε, να πληρώσει τόσα και για να μην ξεπέσει στα μάτια μου, έλεγε «...άστο να το σκεφτώ...και θα σας πάρω εγώ..»!!

Κάποιος άλλος με ψυχαναλυτικές ικανότητες, που ήξερε να ερμηνεύει και να διαβάζει καλλίτερα και τη γλώσσα του σώματος, θα τον είχε ασφαλίσει.

Αν τώρα ρωτούσες, τι θα θέλατε να διαθέσετε, για την ασφάλιση σας, η απάντηση δεν ήταν ποτέ ειλικρινής, το έβλεπαν καχύποπτα και το εκλάμβαναν και ως ανάκριση κρύβοντας το έχος τους, φοβότανε την Εφορία, αλλά και το κακό το μάτι!!

Συνήθως σου έδιναν «..ύφασμα για γιλέκο και ζητούσαν να τους ράψεις με αυτό κουστούμι και παλτό..»!!

Σε ορισμένες περιπτώσεις «..κόλλαγα..», ερχόμουνα και ξαναερχόμουνα, αρνούμουν να αποδεχθώ ότι μου είχαν καλλιεργηθεί ψεύτικες προσδοκίες, ότι έχανα το χρόνο μου «...κλωσώντας κλούβια αβγά..»!!

Άλλες φορές ένοιωθα ότι ψαρεύω συνέχεια στα ρηχά, πιάνοντας γύλους και πέρκες, ενώ για τα μεγάλα έπρεπε να ξανοιχτώ, αφού αυτά κολυμπάγανε στα βαθιά.

Σε αρκετές περιπτώσεις, λίγο πριν τη βάρκα στο «.. ξενέρωμα..» το μεγάλο ψάρι μου έκοβε την πετονιά ή έφευγε, από το αγκίστρι, δεν είναι ότι μου έλειπαν τα σύνεργα και τα κατάλληλά δολώματα, η αυτοπεποίθηση & η τεχνική μου έλειπε, το θάρο- θράσος... μου έλειπε!!

Ασχολούμαι χρόνια με το ψάρεμα, έχει μεγάλη ηδονή να ανεβάζεις με την καθετή μεγάλο ψάρι, θέλει όμως ειδική τεχνική να το βγάλεις από το νερό.

Τα μεγάλα ψάρια στο καλάθι μετράνε!!! λίγα όμως μπήκαν στο δικό μου.

Είχα δυσκολία να ζητήσω συστάσεις και να μπω στα «..μεγάλα σαλόνια..» δεν θα ξεχάσω την παρατήρηση δικηγόρου φίλου και πελάτη μου, όταν του ζήτησα να με συστήσει σε κάποιους γνωστούς του μεγαλοπελάτες ... «...στο ....Κολωνάκι.. μικρέ!! δεν μπαίνεις από τον ίσιο & το φαρδύ δρόμο ...!! δια της στενής ατραπού...μπαίνεις ....!!! ..... ή ... από την παρακείμενη είσοδο της Στοάς..... »!!

Θα μπορούσα να είχα μπει σε μια μεγάλη αγορά, αλλά δεν δέχτηκα μαζί με τις ασφάλειες να πουλάω και το «...Ξύπνα...»!!

Πάντα είχα δυσκολία στο να ζητήσω, χρήματα, πολλές φορές ο υποψήφιος έβαζε μεν την υπογραφή, αλλά κράταγε τα χρήματα βασανιστικά στο χέρι και δεν τα έδινε !! .....έτσι σου ερχότανε να τα αρπάξεις...!!!

Ένας συνάδελφος, ο Βασίλης, μου είπε ότι το έκανε !! δεν άντεξε το μαρτύριο, έχασε την ψυχραιμία και τα άρπαξε από το χέρι του!! «....φέρτα.. εδώ μωρέ ...!!... που τα κρατάς και δεν τα δίνεις ..»!!

Ορισμένες συστάσεις, μου γύρισαν μπούμερανκ, αφού αυτός που μου συστήσανε, ήταν εχθρικός προς την Ιδιωτική Ασφάλιση και επηρέασε στη συνέχεια, τον συστήσαντα, σε βαθμό που να ανακαλεί την δική του απόφαση, τις είχα ζητήσει σε λάθος χρόνο.

Μια δυο φορές έχασα τη δουλειά, από την πολύ σιγουριά!! & από έλλειψη αυτοσυγκράτησης!! παρ΄ ότι ο πελάτης μου είπε «...εντάξει προχωράμε, φέρε μου να υπογράψω..», αντί να βγάλω την αίτηση & το σκασμό!! συνέχισα να του πουλάω!! ήθελα να τον πίσω περισσότερο !! αποτέλεσμα να μετανιώσει και να μου πει «...άστο καλλίτερα..... να το σκεφθώ...να ρωτήσω και τη γυναίκα μου ...»!!

Η πώληση της ασφάλειας Ζωής είναι ένα ωραίο παραμύθι, το να θεωρείς αυτονόητο ότι ο άλλος καταλαβαίνει αυτά που του λες, χωρίς να σταματάς, να ρωτάς, να ακούς, να συμφωνείς, βγάζοντας ένα ωραίο λογύδριο, μπορεί να κερδίσεις το χειροκρότημα, αλλά θα χάσεις τη δουλειά.

Πρέπει να μιλάς στη γλώσσα που καταλαβαίνει ο απέναντι, στον μανάβη φέρνεις παράδειγμα ξωτικά φρούτα , καφάσια & τελάρα, στον υδραυλικό μούφες & ρακόρ, στον ψαρά μιλάς για σκούνες, παραγάδια και καλή ψαριά, στον πολιτικό για ψήφους!!

Καταστροφική είναι & ή όποια αντιπαράθεση, για πολιτικά & ποδοσφαιρικά, μπορεί να κερδίσεις το γαμώτο, αλλά σίγουρα θα χάσεις τη δουλειά.

Η συζήτηση θα πρέπει να παραμείνει αυστηρά εντός του πλαισίου, μετα το κλείσιμο της δουλειάς, μπορείς να συζητήσεις και για άλλα θέματα, χωρίς να μπεις σε αντιπαράθεση.

Πολλά από τα μυστικά αυτής της δουλειάς δεν θα τα μάθεις ποτέ από άλλους, θα πρέπει να τα ανακαλύψεις μόνος σου, στο πεδίο, θα πάθεις και ίσως μάθεις.

Πολλοί έκαναν ασφάλεια Ζωής, για να επιδεικνύονται & να κομπάζουν στους άλλους, όσο εύκολα ασφαλιζότανε τόσο εύκολα ακυρώνανε.

-Μιλάμε για εποχές που «..τρέχανε χρήματα από τα μπατζάκια..» και «..δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα..»... τότε που «..δένονταν το ατσάλι..»!!

-Τότε πού όλες οι πλατείες και όλοι οι μεγάλοι δρόμοι, καθ’ άπασα την Επικράτεια, ήταν γεμάτες με πινακίδες Υποκαταστημάτων Ασφαλιστικών Εταιριών!!

-Τότε που η στρατολόγηση θύμιζε εικόνα γενικής επιστράτευσης, αφού μέσα σε μια γενιά τερατολογήθηκαν τρεις γενιές, πατέρας- γιός – εγγονός !! μοδίστρες & κομμώτριες, εφοριακοί, στρατιωτικοί, χωροφύλακες, αγροφύλακες, παπάδες & ζευγάδες, η κάθε οικογένεια διέθετε και ένα ασφαλιστή!!

Οι υποσχέσεις για εύκολο & γρήγορο πλουτισμό έδιναν & έπαιρναν

Για να φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις και να εμφανιστούν αγγελίες, στις εφημερίδες ευρέσεως εργασίας, σαν αυτή:

« ...Ζητώ οποιαδήποτε εργασία εκτός από ασφαλιστής ..»!!

Όλο αυτό το γιουρούσι, ονομάστηκε ανάπτυξη!! & «..εποποιΐα της Ιδιωτικής Ασφάλισης..»!!!

Η αρχή μου ήταν και είναι, ότι δεν είναι όλα τα πράγματα λεφτά, πολλές φορές μου δόθηκε η ευκαιρία να παραβιάσω κανόνες και δεοντολογίες, συγκρατήθηκα όμως και δεν το έκανα.

Δεν έσπασα ποτέ ασφαλιστήριο ζωής & υγείας του ανταγωνισμού.

Τρείς συνεταίροι επιχειρηματίες φωτιστικών στον Ταύρο, με κάλεσαν και μου έβαλαν πάνω στο Γραφείο τους, ένα ολόκληρο δεμάτι ασφαλιστηρίων, 8 συμβόλαια ζωής, που είχαν με την INTERAMERICAN, για κείνους και τις γυναίκες τους, με την εντολή να τα μεταφέρω στη δική μου εταιρία, γιατί μαλώσανε με την ασφαλίστρια και ανιψιά τους.

Ήταν όλα αποταμιευτικά 1.000.000 διάρκειας 20 ετών και θέλανε ένα ακόμη τρίμηνο καταβολών, για να αποκτήσουν αξίες εξαγοράς.

Τους επισήμανα ότι αν κάνουμε, κάτι τέτοιο θα χάσουν ότι είχαν πληρώσει.

Τα αποθέματα, τους είπα, δεν μεταφέρονται από εταιρία σε εταιρία, αν τώρα είστε αποφασισμένοι, ντε και καλά, ακόμη και με χασούρα, να αλλάξετε Εταιρία & ασφαλιστή, πληρώστε και το άλλο τρίμηνο για να αποκτήσετε δικαίωμα στην εξαγορά και το ξανασυζητάμε πιο ψύχραιμα, σε τρείς μήνες,.. μην κερδίσουμε το γαμώτο και χάσουμε την υπόθεση...!!

Βρήκαν σωστή τη συμβουλή μου, δεν χρειάστηκε να προβούν σε εξαγορές, τα ξαναβρήκαν, με την ανιψιά, η διαφωνία τους ήταν κυρίως Ιδεολογική!!!!

Αντί λοιπόν να πουλήσω συμβούλεψα!!

Έχασα το συνέδριο της Μαλαισίας, αφού με τα 8 αυτά ασφαλιστήρια θα υπερκάλυπτα το όριο συμμετοχής μου, κέρδισα όμως την εμπιστοσύνη τους, μου ασφάλισαν στη συνέχεια, τα παιδιά τους, τα 6 αυτοκίνητα, επαγγελματικά και προσωπικά, την επιχείρηση και με συστήσανε και σε σειρά δικών τους πελατών.

Ήταν τότε που γυρνώντας το βράδυ στο σπίτι, άκουσα για μια ακόμη φορά ,από την Ελπίδα «...Το είπαμε ... δεν κάνεις για αυτή την δουλειά..!! ..άιντε για το ... Όρος .....Χριστιανέ μου..»!!

Αν θέλεις να πετύχεις μεγάλους στόχους η εργασία αυτή, απαιτεί την απόλυτη προσοχή σου, εστιασμένη πάνω της, ως LEYZER, δεν θέλει πίστη, απαιτεί λατρεία !! η δική μου προσοχή ήταν συνήθως διασπασμένη, ανάμεσα στη δουλειά και τα Κοινά.

Γυναίκα συνάδελφος, με εντυπωσιακή παραγωγή, μας εκμυστηρεύτηκε, ότι ήταν τέτοιο το επαγγελματικό της πάθος, που ακόμη και όταν κρατιότανε από την χειρολαβή στο τρόλεϊ, το μυαλό της ήταν, στο πως θα ασφαλίσει αυτόν που κρατιόταν από την διπλανή & όταν μαγείρευε ή έπλενε τα πιάτα στη κουζίνα, στήριζε το τηλέφωνο, με το μακρύ καλώδιο, στο λαιμό και έκλεινε ταυτόχρονα ραντεβού!! δούλευε πόρτα - πόρτα !! πωλήσεις εν ψυχρώ, χωρίς ραντεβού!! θέλει μεγάλα κότσια αυτή η πώληση, εκείνη όμως τα είχε!!

Το «..αγώγι..» σε κρατάει πάντα σε εγρήγορση, αυτή η δουλειά δεν σε αφήνει να «..νυστάξεις..» είσαι συνέχεια «..ξάγρυπνος..», ο Ασφαλιστής δεν «...κοιμάται..» «..λαγοκοιμάται..» συμπάσχει με τον ασφαλισμένο και κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, ζει με την αγωνία της ζημιάς.

Φεύγοντας από το γραφείο, παίρνεις μαζί σου και τη δουλειά στο σπίτι, στις διακοπές, σε γιορτές ,σε χαρές, σε λύπες, έχεις την ανάσα της, στο σβέρκο σου!!

Δεν μπορείς να πας μακριά αν δεν έχεις τη στήριξη της οικογένειας σου και κυρίως την υποστήριξη της γυναίκας σου .

Πολλές φορές έφερα την Ελπίδα στα όρια της και δοκίμασα τις αντοχές της, αλλά όχι για αυτή-τούτη τη δουλειά, αλλά για τον ατέλειωτο χρόνο που διέθετα στα Κοινά, αφού ορισμένες φορές, διανυκτέρευα στα γραφεία του ΠΣΑΣ, στη Σκρά, στην Καλλιθέα!!

Στο δικό της... «....ξεφόρτωσε χριστιανέ μου και κάτι, δεν έχεις χρόνο να δεις τα παιδιά σου, θα εξοντωθείς, δεν σε βλέπει ποια το σπίτι σου ..»!!

Απαντούσα σαν τον Φιλέα Φονγκ!! «..Υπάρχει χρόνος για όλα..!! ...χρόνο δεν έχει αυτός που δεν κάνει τίποτα...κάθε βράδυ σπίτι είμαι, δεν λείπω & στα καράβια...»!!

Η αλήθεια όμως είναι, ότι είχε δίκιο, δεν διέθετα τον ανάλογο χρόνο για την οικογένειά μου, αλλά αυτό δεν άλλαξε τη στάση μου!! είχα πιάσει για καλά τον «...Τούρκο...» και να ήθελα να τον αφήσω, δεν με άφηνε πλέον εκείνος !!

Την δεκαετία το 70, επειδή δεν διέθετα αυτοκίνητο, αναγκαζόμουν να λέω & ένα ανώδυνο ψέμα, στους υποψήφιους πελάτες.

«...Πείτε μου σας παρακαλώ πολύ ..πως μπορώ να έρθω με την συγκοινωνία, γιατί το αυτοκίνητό μου δυστυχώς αυτές τις μέρες είναι στο συνεργείο..»!!

Εποχές που δεν υπήρχε ακόμη μικρό κομπιουτεράκι για να κάνεις λογαριασμούς, δεν υπήρχε φαξ, email, κινητό, σκάνερ, ιντερνέτ, κομπιούτερ, τάμπλετ, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά ούτε & δίκτυο σταθερών τηλεφώνων ήταν επαρκές.

Χρειάστηκαν δέκα χρόνια!!! για να γίνει η μεταφορά του τηλεφώνου μου, όταν άλλαξα διεύθυνση κατοικίας και βέβαια με μέσον!!

Οι προσφορές συνήθως έβγαινα επί τόπου, ήταν χειροποίητες!!

Τα διαθέσιμα ασφαλιστικά προγράμματα ήταν περιορισμένα, Απλή, Μικτή, Ισόβια, με πρωτόγονα νοσοκομειακά, χωρίς ΑΚ & UL, κυρίως όμως, έλειπε εντελώς η ασφαλιστική συνείδηση, παρ’ ότι και σήμερα, μισώ αιώνα μετά , σε χαμηλά επίπεδα κινείτε, το γιατί, δεν είναι το παρόντος.

Οι πωλήσεις σε αυτή τη δουλειά είναι μόνο το ένα σκέλος, το άλλο και το ποιο σημαντικό είναι η εξυπηρέτηση, ο ασφαλισμένος αγόρασε ένα προϊόν, χωρίς εγγύηση, που δεν ξέρει πως και αν λειτουργεί, μια υπόσχεση δηλαδή, που δεν ξέρει αν θα τηρηθεί .

πωλήσεις βέβαια είναι έσοδα και οι αποζημιώσεις έξοδα, ο Θεσμός όμως δεν δικαιώνεται από τις πωλήσεις, αλλά από τις αποζημιώσεις.

Την ώρα της ανάγκης ο ασφαλισμένος βρίσκετε σε αγωνία, σε ανασφάλεια, περιμένει να τον διαβεβαιώσουμε, να τον καθησυχάσουμε, σε θέλει δίπλα του.

Αυτό που εμείς μπορεί να θεωρούμε εξυπηρέτηση, δεν είναι το ίδιο με αυτό που εννοεί και καρτερεί ο ασφαλισμένος, πρέπει να τον καθοδηγήσουμε πριν ρωτήσει .

Πολλές φορές συνόδεψα τους ασφαλισμένους μου στα χειρουργεία και περίμενα μαζί με τους δικούς τους, μέχρι να βγουν και να μεταφερθούν στο θάλαμο.

βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να μετατραπούμε σε κλητήρα του πελάτη μας.

Δεν ενθυμούμαι να απορρίφτηκε ποτέ αποζημίωση στον Κλάδο Ζωής, άλλωστε στη Ζωή, τόσο η ευθύνη όσο και το ύψος της αποζημίωσης κατά 90% είναι προκαθορισμένες.

Αντιθέτως στον Κλάδο Γενικών που ονομάζεται & Ζημιών !! ούτε η ευθύνη, ούτε η αποζημίωση, θεωρείται δεδομένη, η κατάσταση είναι γκρίζα.

Ο ασφαλισμένος φουσκώνει την απαίτηση η εταιρία την ξεφουσκώνει, με διάφορους τρόπους, ξεκινάει ένα ανατολίτικο παζάρι και πολλές φορές αυτό καταλήγει να λυθεί στα δικαστήρια, αφού και οι δύο πλευρές λειτουργούν καθ΄ υπερβολή.

δεκαετίες 70 & 80 μαζί με το διακανονισμό ασφαλίστρων οι Εταιρίες έδιναν και το δικαίωμα διακανονισμού των Ζημιών στους Πράκτορες, εκεί να δείτε πρακτικές & παζαρέματα, για αλλά υπέγραφε ο ασφαλισμένος και άλλα χρεώνανε την εταιρία.

Οι καταβληθείσης αποζημιώσεις αφαιρούντο, από τα προς απόδοση ασφάλιστρα!!

Υπήρχαν Εταιρίες που λειτουργούσαν ανάποδα, εκδόσεις συμβολαίων, εισπράξεις ασφαλίστρων, αποζημιώσεις, όλα στον Πράκτορα και εκείνες εισέπρατταν ένα 20% προμήθεια!!

Δεν ασχολήθηκα ποτέ με διακανονισμό ζημιών ,παρ΄ ότι ορισμένες συμβάσεις μου δίνανε αυτό το δικαίωμα.

Κάπως έτσι λειτουργούσε και το σύστημα ανάμεσα στις Ασφαλιστικές και τις Αντασφαλιστικές !! οι τελευταίες σπάνια είχαν θετικές διαφορές!!

Την ζημιά όμως από αυτές τις ανατολίτικες πρακτικές, την εισπράττει διαχρονικά ο Θεσμός, αφού και αποζημιώνει και δυσαρεστεί!! με αποτέλεσμα να μην κεφαλαιοποιούνται οι αποζημιώσεις σε νέα παραγωγή, η «ψυχοβγάλτικη» αποζημίωση, είναι σας να μην έγινε καθόλου!!

Τα κατάλοιπα αυτών των παιδικών ασθενειών, βασανίζουν ακόμη την Ιδιωτική Ασφάλιση.

Οι νέοι συνάδελφοι που ασκούν σήμερα το επάγγελμα ή που θα μπουν στη συνέχεια, δεν αντιμετωπίζουν τις δικές μας δυσκολίες, ο πελάτης είναι ενημερωμένος, δεν μπερδεύει πλέον την Ασφάλιση Ζωής, με τις κλειδαριές και της ασφάλειες του ηλεκτρικού, η τεχνολογία τρέχει και είναι σύμμαχός τους, οι περισσότεροι είναι με ένα και δύο, πτυχία, με ξένες γλώσσες και δεν προέρχονται από την εποχή της «...χειρολαβής...», υπάρχει εκπαιδευτικό γεφύρι στην είσοδο του επαγγέλματος, με συνεχείς Επαναπιστοποιήσεις, δεν έχουμε το «..ντου από παντού..» και ερχομό, από το πουθενά.

Παρακολουθώ πολλές φορές τις συζητήσεις, σε συνέδρια και συνεδριάσεις όπου οι περισσότεροι νέοι συνάδελφοι χρησιμοποιούν Αγγλικούς όρους, περισσότερο μαντεύω πάρα καταλαβαίνω τι λένε.

Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχουν και τώρα δυσκολίες και ότι «..η θάλασσα έγινε γιαούρτι...» η Αγορά έγινε ποιο απαιτητική και άκρως ανταγωνιστική, οι πελάτες έχουν την δυνατότητα άμεσης σύγκρισης και θέτουν προτεραιότητες, στο που και πως θα διαθέσουν τα χρήματά τους, η νομοθεσία ασφυκτική, οι ευθύνες μεγάλες.

Η δυνατότητα καριέρας όμως μπαίνει σε άλλες βάσεις, υπάρχουν πλέον Διαμεσολαβούντες, δεύτερης και τρίτης γενιάς, οι πολλές προϋποθέσεις για την άσκηση του επαγγέλματος απομακρύνουν τους «..αρπακολλατζήδες..» και ευνοούν τους οργανωμένους και σοβαρούς επαγγελματίες .

Πάνω από όλα είναι η πίστη στη δουλειά , η ειλικρίνεια με τον πελάτη, όλη η αλήθεια και όχι η μισή.

Η αξιοπιστία & εμπιστοσύνη χτίζεται διαχρονικά και βήμα- βήμα, μπορεί όμως να γκρεμιστεί σ’ ένα βράδυ, η φήμη κυκλοφορεί πριν από μας και η κακή πολύ γρηγορότερα, ζούμε και σε μία χώρα που ο καλός λόγος, πάντα ελέγχεται, ο κακός γίνεται αμέσως πιστευτός!! περισσότερο στην περιφέρεια που οι Κοινωνίες είναι μικρές και κλειστές.

Η ασφαλιστική συνείδηση παρ΄ ότι κινείτε ακόμη σε χαμηλές πτήσεις, δεν σέρνετε και στο έδαφος, όπως τότε.

Ακούω πολλούς συναδέλφους να λένε, ότι ασκούν λειτούργημα, δεν έχω καμιά αντίρρηση, αν οι ίδιοι νιώθουν «λειτουργοί» και αν το «ιεραποστολικό», τους δυναμώνει την πίστη & τονώνει το ηθικό, αισθανόμενοι την ανάγκη να παντρέψουν την εργασία τους με «..ιερό σκοπό..»!!

Προσωπικά δεν νοιώθω ότι είμαι «...Ιερέας..» δεν «..φοράω ράσα, ούτε κρατώ δισκοπότηρα..» μια ιδιαίτερη, υπεύθυνη και χρήσιμη για τους άλλους δουλειά κάνω, για την οποία αμείβομαι, θα μου έπεφτε πολύ βαρύ, το «..πετραχήλι...»!! ούτε οι Ασφαλιστικές Εταιρίες είναι Εκκλησίες και ο Θεσμός δεν διοικείται από «...Ιερατείο..».

Ναι!! είμαστε οι μόνοι που πηγαίνουμε χρήματα την ώρα της ανάγκης, δεν κάνουμε όμως δωρεά, έχουμε πάρει αντίτιμο προηγουμένως, εμείς δίνουμε χρήματα στους άτυχους, ο Προ- ποτζής στους τυχερούς, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι & λειτουργός!!

Όσοι από μας εκπροσωπούσαν κάποια από τις 45, την ώρα της ανάγκης «..απουσίαζαν ..» δεν τα πήγαν....!! δυστυχώς η «..λειτουργία..» για κείνους τους ασφαλισμένους, ήταν «...εξόδιος..»!!

Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη για τις Ασφαλιστικές Εταιρίες είναι μία : να είναι εκεί, την ώρα της ανάγκης, όλα τ’ άλλα είναι κυρίως, για το φαίνεστε.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, που επέλεξα, αυτή τη δουλειά, που βρέθηκα σε αυτό το χώρο και φάνηκα χρήσιμος σε πολύ κόσμο, παρ΄ ότι για μένα, δεν ήταν εύκολη υπόθεση, χρειάστηκε να κάνω μεγάλη υπέρβαση, πέρασα από πολλές συμπληγάδες.

Μερικές φορές νοιώθω ενοχές, αν την έκανα καλά, ενώ σπάνια είχα παράπονα από κάποιο ασφαλισμένο μου, σε μία δύο περιπτώσεις υπήρξαν παράπονα, από εκείνους, που δεν κατάφερα να πείσω και υπέστησαν ζημιά!!

Οι περισσότεροι δεν αναλαμβάνουν την ατομική ευθύνη και για ότι τους συμβαίνει τους βολεύει το «..φταίνε οι άλλοι..»!! «.. δεν με πίεσες αρκετά..» !! μου είπε κάποιος, η αλήθεια είναι ότι δεν μου άρεσε να πιέζω!!

Υπήρξαν συνάδελφοι που κατέρριψαν απίθανα ρεκόρ πωλήσεων, ορισμένοι σε διαδρομές μικρών αποστάσεων, άλλοι σε μεσαίες, χωρίς να έχουν επαγγελματική συνέχεια.

Από αυτούς, ορισμένοι λειτούργησαν άψογα & επαγγελματικά, για το όποιο διάστημα, τα ρεκόρ όμως κάποιων, αποδείχθηκαν κάλπικα και καταστροφικά για την εταιρία και τον Θεσμό, αφού έγιναν με χρήση «..αναβολικών..».

Μικρό ποσοστό κατάφερε να παραμείνει διαχρονικά σε υψηλό παραγωγικό βάθρο.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω ,τον Θανάση Αναστασόπουλο, τον Μάκη Τσαλιγγόπουλο τον Δημήτρη Καστρινάκη, που ο Αείμνηστος Μανώλης Δουλγεράκης αποκαλούσε «..Ιερά Τέρατα ..»!!

Και βέβαια το «..φαινόμενο..» Ζακ !! που κατέρριψε και καταρρίπτει συνεχώς, διαχρονικά & σταθερά, όλα τα ρεκόρ, όλων των αποστάσεων, υπόδειγμα σωστού & άψογου επαγγελματία, με φοβερές γνώσεις και προχωρημένη, τεχνική κατάρτιση .

Δεν γεννήθηκα πωλητής, ούτε πιστεύω ότι έγινα, έπρεπε να βρω ισορροπία ανάμεσα στη συμβουλή και στην πώληση, η συμβουλή όμως, σε αυτή τη χώρα, δεν αμείβεται, είναι δωρεάν!!

Δεν έγινα ποτέ μεγάλος παραγωγός, είχα πάντα θετική σκέψη, αλλά και «...σοφούς ενδοιασμούς..» έβλεπα τ’ πράγματα, όπως έπρεπε να είναι και όχι όπως είναι και αυτό δημιουργεί αναστολές.

Δεν δικαιούμαι να κάνω το δάσκαλο των πωλήσεων, ούτε μπορώ να συμβουλέψω κανέναν, πως «..θα γδάρει τη γάτα...», τις αδυναμίες, τις δυσκολίες και τα λάθη μου, κυρίως περιγράφω, μπας και βοηθήσω, να τα αποφύγει κάποιος άλλος.

Δεν έγινα πλούσιος, από αυτή τη δουλειά, σπούδασα τα δυο παιδιά μου, ζω αξιοπρεπώς με την οικογένειά μου και διατηρώ σε καλό επίπεδο την υγεία μου.

Δεν καταχράστηκα ποτέ την εμπιστοσύνη Εταιρίας ή των ασφαλισμένων μου, κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια, ορισμένοι όμως καταχράστηκαν την δική μου.

Αφιέρωσα και ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου στα κοινά αυτού του Κλάδου, έχοντας την διαχρονική εμπιστοσύνη των συναδέλφων μου, για την οποία και τους ευχαριστώ από καρδιάς.

Προσπάθησα να ανταποκριθώ όσο καλλίτερα μπορούσα στην ευθύνη που μου ανέθεσαν, να υπερασπιστώ τα συμφέροντα του Κλάδου και του Θεσμού, χωρίς να αποφύγω και λάθη, ελπίζω ότι δεν τους απογοήτευσα.

Μέσω αυτού του επαγγέλματος, άνοιξαν οι ορίζοντες μου, τα μυαλά μου, παρακολούθησα μοναδικούς ομιλητές, συμμετείχα σε συνέδρια, τοπικά & διεθνή, έμαθα, διαμόρφωσα ή και άλλαξα απόψεις, μπήκε σε άπειρα σπίτια, άκουσα τον πόνο, ορισμένες φορές ένοιωσα και εξομολογητής, συνάντησα και γνώρισα σημαντικούς, μοναδικούς & απίθανους ανθρώπους, τόσο στο δικό μας χώρο, όσο και έξω από αυτόν, που δεν θα τους γνώριζα, αν έκανα κάτι άλλο.

Αγάπησα αυτή τη μοναδική εργασία, δεν έμαθα να κάνω άλλη, ξόδεψα & ένα κομμάτι της ψυχής μου για αυτή.

Έφθασα αισίως σε ηλικία σύνταξης, εκπλήρωσα την υπόσχεση, στον εαυτό μου, να φτάσω ως εδώ, κάνοντας αποκλειστικά και μόνο, αυτή τη δουλειά.

Το 1973 και το 2023, τα 23α δηλαδή και τα 73α, φαίνεται να έχουν κάτι κοινό, δέχομαι και πάλι την ίδια ακριβώς ερώτηση, «....Πόσο χρονών είστε...;;»!! μόνο που λείπει το «..νεαρέ..»!!Σήμερα ...Πρωταπριλιά ..2023!!! κοιτώντας πίσω, σαν ψέμα μου φαίνεται ...ήμουν νιός και γέρασα,....όλα φαντάζουν σαν μια ....αστραπή ..!!

Βρίσκομαι πλέον ενώπιος – ενωπίω, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου παροπλισμένο και εκτός δράσης, νοιώθω υποχρέωση, έναντι των πελατών μου, που με εμπιστεύτηκαν και συνεχίζουν να με εμπιστεύονται, με τους περισσότερος πορευτήκαμε και μεγαλώσαμε μαζί επαγγελματικά, αισθάνομαι ένοχος και κάτι σαν προδότης, αν τους εγκαταλείψω.

Βέβαια ουδείς αντικαταστατός, υπάρχει και η κόρη μου Ευγένεια, να παραλαβή τη σκυτάλη να αναλάβει την ευθύνη.

Περάσανε 50 ολόκληρα χρόνια, μισός ακριβώς αιώνας, έζησα, και εργάστηκα με: Δικτατορία, Μεταπολίτευση, Αλλαγή, Παραλλαγή, Ίδρυση και Επανίδρυση του Κράτους, Πρώτη φορά Αριστερά, Επιτελικό Κράτος, μνημόνια & παρα-μνημόνια, πανδημίες, καταστροφές και τραγωδίες.

Τα δίκτυα έγιναν διαδίκτυα, ασφαλίζεσαι πλέον μέσω κινητού, τα χαρτιά και οι υπογραφές έγιναν ψηφιακές, η έκδοση ασφαλιστηρίων, η παράδοση και η πληρωμή ασφαλίστρων ηλεκτρονικά, τηλεδιασκέψεις, τήλε-εκπαίδευση τηλε- πωλήσεις, τήλε-συμβάσεις και τήλε- καταγγελίες ή με SMS , όλα digital, ΜΚΔ & προσωπικά δεδομένα, γύρισαν τα πάνω κάτω!!

Παρ΄ ότι ακόμη και τώρα, εμφανίζεται κατά διαστήματα στον ύπνο μου, ο κύριος Παναγιώτης και μου υπενθυμίζει κουνώντας & το δάχτυλό «...δεν κανείς ....μην βασανίζεσαι άλλο..»!! (καλή του ώρα βέβαια, όπου και αν βρίσκετε, έχω να τον δω χρόνια), προσπαθώ να προσαρμοστώ ξανά, στη νέα κατάσταση, να μάθω σαν την αρκούδα να χορεύω.

Συνεχίζω να κρατάω μια παρόμοια τσάντα, με κείνη που πέταξα το 73, με την διαφορά ότι είναι δική μου και στο εσωτερικό της, έχει πλέον ένα tablet και όχι χαρτιά.

Δεν βλέπω όμως να αλλάζουν γενικότερα τα πράγματα στο χώρο μας, η Πολιτεία δεν κατάλαβε ακόμη τη χρησιμότητά μας, ο Θεσμός έχασε ευκαιρίες, να βρεθεί μπροστά, για να μην πω, ότι σε κρίσιμες και δύσκολες στιγμές για την Κοινωνία, έδειξε εσωστρέφεια, «..φοβήθηκε..» & «..κρύφτηκε..», διακατέχεται και δεν μπορεί να απαλλαγεί, από ενοχικά σύνδρομα, αδυνατεί να γυρίσει σελίδα!! περιμένει να γυρίσουν σελίδα, πρώτα οι άλλοι, ελπίζει στην υποχρεωτικότητα!!

Στην αγορά έμειναν πλέον καμιά δεκαριά πολυεθνικές, και ορισμένες εγχώριες, για ορισμένες από αυτές, είναι σαν να μην πέρασε μια ώρα, Management, Συμβάσεις Συνεργασίας, όροι συμβολαίων, διαδικασίες και οι πρακτικές, αποζημίωσης, όλα κολλημένα στην «..εποχή της Εποποιΐας..»!!

Το διαθέσιμο κατά κεφαλήν ασφάλιστρο, παραμένει παγωμένο στο 2% επί του ΑΕΠ, ενώ το 20% των περιουσιών είναι ασφαλισμένο, εκ του οποίου, το 16% υποχρεωτικά λόγω δανείου, κοντολογίς μόνο το 4% !!! ασφαλίζει την περιουσία του οικειοθελώς και η ασφαλιστική συνείδηση, σε περίπου ίδια χαμηλή πτήση, οι συμπατριώτες μας παραμένουν κρατικοδίαιτοι .

Η Παραδοσιακή Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση, μπήκε σε ασφυκτικό πλαίσιο, έμεινε πλέον η μισή και ενώ βάλλεται από παντού, της φορτώνουν και ευθύνες, που δεν της αναλογούν.

ακούσει κατά καιρούς Εμπορικούς Διευθυντές και Διευθυντές πωλήσεων, να ισχυρίζονται, ότι για τη χαμηλή διείσδυση, της Ιδιωτικής Ασφάλισης στην Ελληνική Κοινωνία, την ευθύνη έχει η ανεπαρκής Ασφαλιστική Διαμεσολάβηση, φορτώνοντάς την, με ενοχές και κρύβοντας κάτω από το χαλί τα βαθύτερα αίτια αυτής της κατάστασης, επειδή αυτό βολεύει.

Παρ΄ ότι σε αυτή τη Χώρα πάντα οι άλλοι φταίνε, στο στρατό έμαθα και την ανάληψη ευθύνης.

Ως εκ τούτου και παρ’ ότι το φορτίο είναι βαρύ, να το σηκώσει ένας, Διαμεσολαβητής, θα αποδεχθώ την «..Καζαντζάκεια..» ευθύνη & θα πω:

«....Εσύ ....και μόνο εσύ... έχεις την ευθύνη.... και κανείς άλλος ..!! που ο Θεσμός της Ιδιωτικής Ασφάλισης, παρά τις συγκλονιστικές αλλαγές, μοιάζει να παραμένει ασάλευτος 50 ολόκληρα χρόνια, εσύ είσαι υπεύθυνος, διότι δεν έκανες καλά τη δουλειά σου !! νόμιζες ότι έκανες, ενώ δεν έκανες...»!!!

Αρνούμαι όμως να παραιτηθώ και να αποχωρήσω, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη μου, για όλα τα στραβά του Κλάδου, αλλά παράλληλα, κάνοντας χρήση του δικαιώματος της πεντηκονταετούς «..χρησικτησίας..»!! πιστεύω ότι μπορώ & δικαιούμαι, να φωνάξω!! «...Είμαστε ακόμη ζωντανοί στη σκηνή..»!!

Και στα σημερινά, επαγγελματικά μου γενέθλια, δεν προτίθεμαι να «...σβήσω....», αλλά «..ν΄ ανάψω...» κεριά !!!

Κώστας Λάμπρου

Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής

Αντιπρόεδρος Συνεργατικού Σχήματος «Πάνορμος»

---

Ποιος είναι ο Κωνσταντίνος Δ. Λάμπρου

ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ

Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1950, στη κοιλάδα του Σμολίτσα, στο Συνοικισμό Μπέρκου – Κωστάνιανης- Δωδώνης Ιωαννίνων.

Τελείωσε το Εξατάξιο Γυμνάσιο-Λύκειο το 1968, στο Μέτσοβο, ως οικότροφος, με την βοήθεια δύο Ελληνο-Αμερικανίδων γυναικών (ActionAid).

Υπηρέτησε την πατρίδα από το 1970-1972 ως Έφεδρος Ανθυπίλαρχος στο Συγκρότημα Ιππικού / Τεθωρακισμένων, Γουδή, αλλά και κατά διάρκεια της επιστράτευσης το 1974.

Παντρεμένος με την Ελπίδα Πολύζου, έχει δύο παιδιά, την Ευγενία, πτυχιούχο Νοσηλευτικής Τ.Ε.Ι Αθηνών με Άδεια Ασφαλιστικού Διαμεσολαβητή και τον Δημήτρη, Μηχανικό του Διαστήματος.

Στον Ασφαλιστικό χώρο μπήκε την 1η Απριλίου 1973 ,σε ηλικία 22 ετών.

Συνεργάζεται από τότε και έως σήμερα, στον κλάδο Ζωής & Α.Κ αποκλειστικά με την American Life – MetLife - νυν NN 2.

Στους Γενικούς Κλάδους με την AIG, την ALLIANZ, την ARAG και τα Μεσιτικά Γραφεία, KARAVIAS UNDERWRITING AGENCY & DAES LONDON MARKET.

Έχει συμμετάσχει και παρακολουθήσει πολλά Συνέδρια & Σεμινάρια, Γενικά & Ειδικά του Κλάδου Ιδιωτικής Ασφάλισης & ΑΚ, στην Ελλάδα – Εξωτερικό, του BIPAR, Επιμελητηριακά & Εκθέσεις και βέβαια Εταιρικά.

Μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Ασφαλιστικών Συμβούλων (ΠΣΑΣ), από Ιδρύσεώς του , με αύξοντα αριθμό 33, του οποίου διατέλεσε μέλος, σε οκτώ Διοικητικά Συμβούλια.

Α΄ Αντιπρόεδρος: 2000-2004,

Πρόεδρος στα ΔΣ : 1992-1994 & 2004 – 2006

Επίτιμος Πρόεδρος πλέον

Είναι ακόμη ενεργό μέλος στην Ένωση Επαγγελματιών Ασφαλιστών Ελλάδος (ΕΕΑΕ) & το Σύλλογο Πρακτόρων Νομού Αττικής (ΣΠΑΤΕ).

Μέλος του ΔΣ του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών (ΕΕΑ), από το 2002 και από το 2011 επικεφαλής του Επιμελητηριακού Συνδυασμού «ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ» και Πρόεδρος του Τμήματος Υπηρεσιών, έως Δεκέμβριο του 2017.

Ιδρυτικό Μέλος & Αντιπρόεδρος στον Συνεταιρισμό Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης «ΠΑΝΟΡΜΟΣ» ΣΥΝ.ΠΕ από το 2015

Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Ιδιωτικής Ασφάλισης & της Τεχνικής Επιτροπής Εκπαίδευσης, του Υπουργείου Εμπορείου – Ανάπτυξης και έχει εκπροσωπήσει τον Κλάδο της Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης σε πολλές Νομοπαρασκευαστικές Επιτροπές, Αρχές & ΜΜΕ, από το 1986 και μετά.

Έχει γράψει πολλά άρθρα στον Κλαδικό Τύπο, για θέματα που αφορούν την Ιδιωτική Ασφάλιση, αλλά και για διάφορα άλλα θέματα, στον Τοπικό τύπο της ιδιαίτερης πατρίδας του.

Είναι για πολλά χρόνια πρόεδρος της Αδελφότητας Κωστάνιανης Ιωαννίνων και Αντιπρόεδρος στην Ομοσπονδία Δωδωνοχωριτών.

Στις ελεύθερες ώρες ασχολείται με το διάβασμα, το ψάρεμα & το κρασί.