Το διάβασα στη σελίδα του συγγραφέα Δημήτρη Αντωνίου ο οποίος μετά από ένα τροχαίο ατύχημα έχασε το δεξί του χέρι και από τότε έχει αφιερωθεί να δίνει μαθήματα ζωής για θέματα οδικής ασφάλειας και ευαισθητοποίησης για την αναπηρία και νόμισα πως πρόκειται για μια παράσταση παραλόγου στην επικοινωνία ενός πολίτη με το κράτος την οποία αντιμετώπισε με απαράμιλλο χιούμορ!
Δεν θέλω να σας προκαταβάλλω με δικά μου σχόλια για ότι διαδραματίστηκε, σας αφήνω να τον διαβάσετε και να κάνετε εσείς τα δικά σας.
«Με ρωτάνε συχνά πως μπορώ να διακωμωδώ καταστάσεις που θα έπρεπε να με εξοργίζουν. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα και να μου πείτε εσείς εάν και πως μπορώ…
Πριν λίγους μήνες χρειάστηκε να βγάλω διαβατήριο. Παίρνω τηλέφωνο το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα (Καλαμαριά) να ρωτήσω αν έχω πρόσβαση. Μου λένε όχι. Λέω κάποιο άλλο εδώ κοντά; Μου λένε όχι, κανένα. Και πως θα βγάλω διαβατήριο, ρωτάω. Θα πας στους Νέους Επιβάτες, μόνο εκεί μπορείς. Ψυχραιμία Δημήτρη, λέω μέσα μου. Ευκαιρία για εκδρομούλα.
Τρώμε κινησούλα και φτάνουμε με τη Βάσια σε 1 ώρα και 15 λεπτά. Όλα καλά Μήτσο, λέω στον εαυτό μου. Η δουλειά σου να γίνει. Και πάω να μπω στο κτήριο. Η ράμπα που θα μου έδινε την πολυπόθητη πρόσβαση είναι μία στενή, απότομη και σκουριασμένη κατασκευή. Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα. Ψυχραιμία Τζίμη, το χεις.
Κα πράγματι τα καταφέρνω. Επιτέλους ! Ξεκινάω να ψάχνω το αρμόδιο γραφείο. Το ασανσέρ είναι οκ. Πάμεεεεε Μητσάρα, τσιρίζω χαρούμενος μέσα μου. Και φτάνω στο γραφείο. Τέλεια.
Ο αστυνόμος είναι σοβαρός και κοιτάει όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν. Μετά κοιτάει εμένα. Μετά κοιτάει πάλι τα χαρτιά. Μετά πάλι εμένα. Και μετά μου κάτι τη μαγική ερώτηση
«Που είναι το δεξί σου χέρι;;»
Μου πέρασαν πολλές απαντήσεις από το νου. Προβάδισμα όμως είχε μία
«Το άφησα στο σπίτι, γιατί μου ζήτησε η μάνα μου ‘’να της δώσω ένα χεράκι’’ με τις δουλειές». Τελικά όμως δίστασα και είπα την αλήθεια.
«Έχασα το χέρι μου πριν χρόνια σε ένα τροχαίο ατύχημα» και με το που τελειώνω την πρόταση, αρχίζω και αγχώνομαι με τη χαζομάρα που είπα. Αν δεν καταλάβει τη μεταφορά και με βάλει πρώτα να κάνω δήλωση για απολεσθέντα;; Αλλά όχι, ευτυχώς το πιασε,
«Στην ταυτότητα σου γιατί έχεις το δεξί σου χέρι;;»
Πείτε την αλήθεια… δεν σας περνάνε και εσάς πολλές απαντήσεις από το μυαλό;;
Εγώ όμως είμαι καλό παιδί και’’ τον λυπήθηκα’’. Του απάντησα ψύχραιμα και ειλικρινά. Αυτός όμως δεν με λυπήθηκε. Έριξε τη βόμβα του
«Θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι»
Την συνέχεια δεν σας τη λέω, γιατί μια μέρα μπορεί να τα βάλω σε καινούργια παράσταση. Βλέπετε όμως ότι δεν φταίω εγώ, έτσι;; Η ελληνική πραγματικότητα γεννάει την κωμωδία, όχι εγώ. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά στο θέατρο Σοφούλη, «Στα καλά του καθισμένου 2,5»
«Στα καλά του καθισμένου 2,5»
Η παράσταση «Στα καλά του καθισμένου 2,5» είναι ένα έργο που «παντρεύει» το χιούμορ με την αναπηρία καθώς αποδεικνύει με το πιο διασκεδαστικό τρόπο ότι αυτά τα δύο μπορούνε να πάνε μαζί και μάλιστα μπορούνε να μας οδηγήσουν σε κοινωνίες με λιγότερη ανισότητα και λιγότερα ταμπού. Η θεατρική αυτή παράσταση υπόσχεται στο θεατή γέλια μέχρι δακρύων αλλά και δάκρυα συγκίνησης που θα κρύβουν μέσα τους μια υπόσχεση για αλλαγή προς κάτι καλύτερο. Το «κρυφό μυστικό» του έργου είναι οι μεγάλες δόσεις αισιοδοξίας, που στόχο έχουν να διαδοθούν και από τους αποδέκτες θεατές που με τη σειρά τους ελπίζουμε να γίνουν πομποί αυτής της αισιοδοξίας. Γιατί όπως μας λέει και ο συγγραφές του έργου «Όποιος χαμογελάει στα εύκολα είναι χαρούμενος. Όποιος χαμογελάει στα δύσκολα είναι δάσκαλος»
Πρωταγωνιστές: Σαρόπουλος Μ. και Αντωνίου Δ. Σενάριο και σκηνοθεσία: Αντωνίου Δ. Αφηγητής: Σερβετάς Γιάννης
Στο θέατρο Σοφούλη, στην Καλαμαριά (Τραπεζούντος 5)
Σάββατο 26 Οκτωβρίου, ώρα 21.00 & Κυριακή 27 Οκτωβρίου, ώρα 20.00
Σάββατο 2 Νοεμβρίου, ώρα 21.00 & Κυριακή 3 Νοεμβρίου, ώρα 20.00
**Η παράσταση την Κυριακή 3 Νοεμβρίου θα έχει και διερμηνεία στη ΝΟΗΜΑΤΙΚΗ για τους κωφούς μας φίλουςΕΙΣΙΤΗΡΙΑ θα προμηθευτείτε στη MORE, στον σύνδεσμο εδώ
