Και να θέλαμε να ξεχάσουμε ότι έρχεται το Πάσχα, η καταιγίδα των διαφημίσεων και των προτάσεων να περάσουμε …καλά, δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο και όλα έχουν στόχο πως θα ξοδευτούν περισσότερα χρήματα σε απολαύσεις, διασκεδάσεις που κατά ένα πολύ επιτηδευμένο τρόπο τις δένουν με την πίστη. Κάπου στο βάθος αυτών, βεβαίως και υποφώσκει και η ευλάβεια, αλλά κι αυτή πιέζεται ανάμεσα στην παράδοση που την θέλει πηγαία τουλάχιστον μέχρι την Ανάσταση και σεμνή μετά την μεγάλη αυτή στιγμή της θρησκείας μας και το πλήθος των προκλήσεων που κελεύει μια εποχή σύγχυσης και αποπροσανατολισμού από τα θεμελιώδη ζητήματα του βίου των ανθρώπων.

Έτσι καλούμαστε να περάσουμε ένα Μεγαλοβδόμαδο που ενώ η παράδοση θέλει λιτό και με εσωτερική αγωνία, γεμάτο υπερβολές, ακόμη και από την πλευρά της εκκλησίας σε κάποιες περιπτώσεις, όσον αφορά τις τελετές και την προβολή τους. Θα πείτε, κάθε χρόνο τα ίδια συμβαίνουν. Ναι, αλλά κάθε χρόνο που νομίζουμε πως πάμε μπροστά, κάτι αφήνουμε πίσω, κάτι που δεν πρόκειται να ξαναβρούμε και να βιώσουμε. Έτσι, θα φτάσουμε σιγά – σιγά να γίνει το Πάσχα μια γιορτή σαν όλες τις άλλες. Στο χέρι όμως καθενός είναι να χαράξει μια πορεία που να ισορροπεί τουλάχιστον στην παράδοση και να μην δίνει ιδιαίτερο βάρος στους νεωτερισμούς, απ’ όπου κι αυτοί προέρχονται και εκφράζονται είτε ως ανάγκη, είτε ως καθήκον. Το μέτρο είναι αυτό που θα εξασφαλίσει ένα ευλογημένο πέρασμα αυτών των ημερών από τα πάθη στην Ανάσταση όλου του κόσμου.

Και να μην ξεχνάμε, εκεί που ανάβουμε ένα κερί στην εκκλησία να μνημονεύουμε κι όσους πριν από μας πέρασαν από τον τόπο και να θυμόμαστε τον τρόπο που έζησαν σε άλλα δυσκολότερα χρόνια. Έτσι θα τους αναστήσουμε στην μνήμη μας και θα νιώσουμε έστω για λίγο, πως μας κρατούσανε από το χέρι και πως μας έβγαζαν από τα μαύρα σκοτάδια…