Το τελευταίο διάστημα, οι καταναλωτές στην Ελλάδα διαπιστώνουν την αυξητική τάση των τιμών σε βασικά είδη διατροφής και όχι μόνο που δυστυχώς συνεχίζεται. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η Κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο κάνουν προσπάθεια στην κατεύθυνση της αποκλιμάκωσης και του ελέγχου της αγοράς, αλλά όπως και σε άλλους τομείς εφαρμοσμένης πολιτικής, έτσι και στο μέτωπο της ακρίβειας τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Σε πολλές περιπτώσεις, ανώτατοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι έχουν επικαλεστεί τον «εισαγόμενο πληθωρισμό» για να δικαιολογήσουν το ράλι των τιμών που αναμφίβολα προκαλεί ασφυκτική πίεση σε ένα μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης και σε όλα τα ευάλωτα νοικοκυριά. Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα για μία ακόμα φορά στην αγαπημένη μου Αυστρία, όπου αποφάσισα, ανάμεσα σε άλλα, να κάνω και μια σύγκριση των τιμών σε είδη πρώτης ανάγκης. Επισκέφτηκα ένα υποκατάστημα γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ σε μία επαρχιακή πόλη του ομοσπονδιακού κράτους της Κάτω Αυστρίας (Niederösterreich) και μετά από μία σύντομη περιήγηση στα ράφια ήρθε το πρώτο σοκ. Ενδεικτικά θα αναφέρω πως μία κονσέρβα ρέγγας που στην Αθήνα πωλείται 3,60 ευρώ στο συγκεκριμένο υποκατάστημα η τιμή ήταν μόλις στο 1,39 ευρώ. Μία συσκευασία χυμού πορτοκάλι κόστιζε στον αυστριακό καταναλωτή το ίδιο με τον Έλληνα, με τη διαφορά ότι η ποσότητα ήταν κατά 50% περισσότερη. Το καπνιστό τυρί τύπου γκούντα είχε διαφορά τεσσάρων περίπου ευρώ στη συσκευασία σε σύγκριση με την αντίστοιχη στην Αθήνα. Προχώρησα γρήγορα στις αγορές μου, γέμισα μια μεγάλη τσάντα, πλήρωσα μόλις είκοσι και κάτι ευρώ και αποχώρησα με τη βεβαιότητα πλέον ότι στη δική μου χώρα, πέραν των διεθνών συγκυριών κάτι δεν κάνουμε σωστά. Χρειάζεται αναμφίβολα μεγαλύτερη προσπάθεια και προσήλωση στο στόχο. Αφού αποχώρησα από το κατάστημα, κατευθύνθηκα γρήγορα προς το ποτάμι, όπου στη διαδρομή συνάντησα ένα πρατήριο βενζίνης (γνωστής εταιρείας), το οποίο πωλούσε την αμόλυβδη 1,54 ευρώ το λίτρο, δηλαδή τριάντα πέντε με σαράντα λεπτά φθηνότερα από τα βενζινάδικα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Φθιώτιδα!
Στο τέλος της διαδρομής αποφάσισα να απολαύσω ένα δροσιστικό άπερολ σε ένα γνωστό εστιατόριο-μπαρ της περιοχής που βρίσκεται στις όχθες του Δούναβη. Πριν ανοίξω τον κατάλογο σκέφτηκα ότι θα κοστίζει όσο στην Αθήνα, ή στους τουριστικούς μας προορισμούς δηλαδή 9 ή 10 ευρώ. Μόλις όμως έφτασε στο τραπέζι η απόδειξη, το 5,80 ευρώ ήταν ομολογουμένως μια ευχάριστη και ταυτόχρονα μια δυσάρεστη έκπληξη για μένα. Μοιράζομαι αυτή την εμπειρία μαζί σας, όχι για να κάνω αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση και στην αγαπημένη Νέα Δημοκρατία, την οποία υπηρέτησα επί οκτώ συναπτά έτη από θέσεις ευθύνης, αλλά για να καταδείξω τις διαφορές ανάμεσα στις δύο χώρες και να επισημάνω το πρόβλημα, το οποίο δεν δημιουργείται μόνο από εξωγενείς παράγοντες. Είναι μια καλή ευκαιρία να προβληματιστούμε και να δούμε τι πραγματικά πρέπει να αλλάξει και πως. Είμαι βέβαιος πως μπορεί η εικόνα να βελτιωθεί, εάν πραγματικά υπάρχει βούληση.
ΥΓ. Στην είσοδο του σούπερ μάρκετ υπήρχε μια ταμπέλα για μία πρόσληψη. 1330 ευρώ μικτά το μήνα (περίπου χίλια καθαρά) για 21 ώρες εργασίας την εβδομάδα (ήτοι κάτι παραπάνω από τρίωρη εργασία ημερησίως). Τα συμπεράσματα δικά σας…
