Πέρασε τ’ Αϊ - Λιός, γύρισε κι εφέτος χωρίς να το καταλάβουμε ο καιρός αλλιώς· ζήσαμε κι άλλα δυο πανηγύρια στα βουβά κι έτσι και τούτος ο Ιούλιος περνάει στην ιστορία με κύριο χαρακτηριστικό την καθυστέρηση στην παραγωγή κηπευτικών και φρούτων εξαιτίας των όψιμων παγετών την άνοιξης και των πολλών βροχών του Μάη στη μικρή μου πατρίδα...
Μαζί με τον Ιούλιο τελειώνουν και οι γιορτές στα εξωκλήσια μας, την Αγία Παρασκευή και τον Άγιο Παντελεήμονα και ως φαίνεται ως ενορία θα ξαναβρεθούμε στην Παναγία τον Δεκαπενταύγουστο. Για πανηγύρι, ούτε λόγος γιατί αφενός τα σχετικά για την επιδημία μέτρα δεν το επιτρέπουν ενώ ως κοινότητα, όσο και να μετριόμαστε, είμαστε πολύ λίγοι.
Έτσι επιστρέφουμε πάλι στους κήπους που καθώς τα περισσότερα κηπευτικά έχουν μπει στο τελικό στάδιο ωρίμανσης και θέλουν και περισσότερη φροντίδα στο πότισμα. Οι καρποί επίσης θέλουν περισσότερο αέρα και ήλιο και πρέπει να βρεθεί τρόπος να φτάνουν σε όλους αυτά τα πολύτιμα στοιχεία και στην περίπτωση, όπου δεν φτάνουν τα χέρια χρειάζεται ψαλίδι να κοπούν τα λαίμαργα όπως λένε βλαστάρια και να μείνουν εκείνα που είναι φορτωμένα καρπό και απ’ αυτόν πάλι ότι είναι ασθενικό και μαραζωμένο πρέπει να κοπεί για να μπορέσει ο υπόλοιπος να έχει μια ικανοποιητική πορεία προς την ωρίμανση.
Είναι πράγματα που φανταζόμουν ότι πρέπει να γίνονται στα κηπευτικά και σε όλα τα φυτά αλλά η ερασιτεχνική μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με τους κήπους, τα παράβλεπε. Φέτος που ασχολούμαι πιο σοβαρά, διαπίστωσα πως το σημαντικότερο που θέλει ένας κήπος να προκόψει είναι ο χρόνος που θα διαθέσει κάποιος γι’ αυτόν. Στην ουσία, για εκατό πάνω κάτω ημέρες ο κήπος σε θέλει διαρκώς κοντά του, μέρα και νύχτα ακόμη για να αντιμετωπίσεις τα μύρια όσα ζητήματα που προκύπτουν. Δεν θα αναφερθώ σε πολλά πράγματα, μόνο στις ντομάτες οι οποίες και ως βασικό κηπευτικό θέλει την περισσότερη φροντίδα απ’ όλα τ’ άλλα και άμα την έχει, χαρίζει μια ιδιαίτερα ωραία παραγωγή.
Ντοματιές λοιπόν φύτεψα διάφορες ποικιλίες. Κάποιες από το φυτώριο που είχε κάνει η μάνα μου με ντόπια ποικιλία κι άλλες από διάφορα άλλα συστηματικά φυτώρια ενώ με γοήτευσε και η ιδέα να έχω και κάποιες που κάνουν καρπό σαν βελανίδι ή σαν κορόμηλα! Αυτές μου είπαν ότι είναι κλαρωτές αλλά δεν περίμενα να ξεπεράσουν τα δυο μέτρα και να έχουν διάθεση να ανέβουν και παραπάνω. Τόσο ψήλωσαν αλλά δεν έχω πια τόσο μακριές κλάρες να τους βάλω κι έτσι άφησα τα κλαριά τους να γείρουν προς τα κάτω. Ανάλογη ανάπτυξη είχαν και οι υπόλοιπες, ολόκληροι θάμνοι έγιναν και αναγκάστηκα να του βάλω μεγαλύτερες και ισχυρότερες κλάρες για να στηριχτούν και να μην σπάσουν τα κλαδιά τους.
Όταν διαπίστωσα ότι οι ντοματιές είχαν πάρει παραπάνω ύψος απ’ ότι πρέπει, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε η μάνα μου που μου έλεγε συνέχεια να τις δέσω όσο είναι μικρές και διαχειρίσιμες. Δεν έδωσα σημασία, το ανέβαλλα συνεχώς και όταν τις είδα να έχουν καλύψει τις μικρές κλάρες που τους είχα βάλει, κατάλαβα πως είχα πολύ δουλειά να κάνω με αυτές. Άρχισα λοιπόν να περνάω από κάθε μια –πενήντα στο σύνολο και χρειάστηκα δυο μέρες από πέντε ώρες περίπου την κάθε μια– και ξαπλωμένος στη ρίζα τους να τις κλαδεύω με όσο πιο τρυφερό τρόπο μπορούσα. Κλάδεμα στην περίπτωση εννοώ την αφαίρεση κάποιων κλαδιών που ήταν χαμηλά και στη σκιά και ορισμένους μίσχους που δεν είχαν ή ήταν φορτωμένοι με λίγο καρπό. Αφού καθάριζα τις ρίζες, προχωρούσα όσο μπορούσα και χωρίς να τους δημιουργώ τραύματα στο εσωτερικό του φυλλώματός τους βγάζοντας κλαδιά και φύλλα. Εννοείται πως όλη η δουλειά γίνονταν υπό την επίβλεψη της μάνας μου η οποία δεν έχανε ευκαιρία να μου υπενθυμίζει ότι αυτή την δουλειά έπρεπε να κάνω κάποιες μέρες νωρίτερα. Δεν θυμάμαι πόσες φορές το είπε, σίγουρα πενήντα, όσο και οι ντομαατιές. Αυτό μου έδωσε θάρρος και από κάποια στιγμή άρχισα να κόβω και κάτι κλαδιά που είχαν πάρει τον δρόμο προς τον ουρανό – αν τις έδενα θα ανέβαιναν στην καρυδιά δίπλα αλλά δεν τους έκανα αυτή τη χάρη. Τελειώνοντας και αφού κυλίστηκα στο χώμα γύρω από κάθε μια και μέσα στα τούνελ που είχαν δημιουργήσει με τα φυλλώματά τους και βάζοντας πρόσθετες κλάρες να μην τσακιστούν τα κλαδιά τους τις έφερα σε μια σειρά και από την άλλη εβδομάδα θα γευτούμε ντομάτες διαφόρων ποικιλιών.
Δεν περίμενα ομολογώ να είναι τόσο απείθαρχα φυτά οι ντοματιές και αυτό που κατάλαβα μετά από τις παρατηρήσεις της μάνας μου, η οποία διαθέτει μια εμπειρία τουλάχιστον οκτώ δεκαετιών, η λύση είναι η διαρκής προσοχή σε κάθε φυτό και αυτό πάντα στην ώρα του. Η μάνα δεν έλειπε ούτε στιγμή από τον κήπο την περίοδο της βλάστησης και της καρποφορίας και έτσι δεν υπήρχε καμιά περίπτωση ένα κλαδί να πάρει στραβό δρόμο ή ένα φύλλο ακόμη να εμποδίζει μια ντομάτα να βλέπει ήλιο. Έτσι αργά και σταθερά βοηθούσε την ντοματιά να φτάσει δυνατή στην καρποφορία και αυτό βέβαια το έκανε με κάθε κηπευτικό στον κήπο της που χωρίς να υπερβάλλω, πολλοί τον ζήλευαν στο χωριό.
Εγώ τώρα αρχίζω να χτίζω την εμπειρία μου στον κήπο και ελπίζω ότι δεν χρειαστώ τα χρόνια της να την φτάσω...
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
*Αραρίσκω = Συνάπτω, συνδέω, προσαρμόζω
