Μνημονεύοντας Μάνο Χατζηδάκι, για τον μοναδικό και πάντα επίκαιρο ορισμό που έδωσε για το τέρας που μέσω της συνήθειας τελικά του μοιάζουμε, έρχεται η σημερινή δύσκολη και ύπουλη συγκυρία να ανατρέξουμε στην σκέψη του και να βεβαιωθούμε άλλη μια φορά ότι όχι μόνο του μοιάζουμε αλλά γίναμε κι εμείς οι ίδιοι μικρά και μεγάλα τέρατα…
Δεν εννοώ φυσικά τον κορωνοϊό, αυτός και οι υπόλοιπες συνομοταξίες του πάντα υπήρχαν κι όπου εύρισκαν έδαφος να αναπτυχθούν πετύχαιναν τον προορισμό τους. Τέρας στην περίπτωση αναφέρω αυτό που στην άμοιρη χώρα μας λέγεται Δημόσιο και τις παραφυάδες αυτού. Του Δημοσίου που έχει μπολιαστεί με διάφορους τρόπους σε κάθε σχεδόν ελληνική οικογένεια και με την προκλητική συμπεριφορά του στομώνει και μειώνει κάθε τι που βρίσκεται δίπλα του. Αχόρταγο δε έχει φτιάξει ένα πολύπλοκο σύστημα μηχανισμών με τους οποίους απομυζά τους πόρους της κοινωνίας ενώ προστατεύει τα δικαιώματα που έχει παραχωρήσει το ίδιο στον εαυτό του, σαν λυσσασμένη σκύλα τα κουτάβια της.
Έτσι κάπως έβλεπα πάντα το Δημόσιο και προσπαθούσα όσο γίνεται να έχω μαζί του μόνο τις απαραίτητες επαφές και με όσο γίνεται πιο διακριτικές και ξεκάθαρες δοσοληψίες. Να όμως που ήρθε μια πανδημία που μέσα στα άλλα αποκάλυψε για άλλη μια φορά τις αληθινές του διαθέσεις του τέρατος. Την απόσυρσή του δηλαδή στο σπήλαιο για να γλιτώσει το τομάρι του χωρίς βέβαια να πάψει να ευημερεί σιτιζόμενο ανελλιπώς από το κρατικό ταμείο και αδιαφορώντας επιδεικτικά για το αν κάποιος έχει ανάγκη να διεκπεραιώσει μια επείγουσα υποχρέωση ή να ικανοποιήσει μια επιτακτική ανάγκη.
Όχι ότι στη προ – κορωνοϊό εποχή ήταν τα πράγματα διαφορετικά, τα ίδια ήταν. Αυτός που υποχρεώνονταν να έρθει σε επαφή μαζί του, σέρνονταν ώρες ατέλειωτες μπορεί και ημέρες σε διάφορα γραφεία – παραρτήματα ιδιωτικών χώρων τα περισσότερα των υπαλλήλων- μέχρι να φτάσει μια στιγμή να τελειώσει και να έχει τη δύναμη να ρίξει μια μούντζα και να ορκιστεί να μην ξαναπεράσει την πόρτα του. Όλοι σχεδόν οι Έλληνες έχουν τις χειρότερες εμπειρίες από το Δημόσιο και γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν πρόκειται να τους τιμωρήσει, έχει έτοιμο το ποινολόγιο με τσουχτερά κατά περίπτωση πρόστιμα τα οποία αν δεν πληρωθούν έγκαιρα στερούν την όποια δυνατότητα κίνησης έχει ο άμοιρος πολίτης. Αν πρόκειται δε για υποχρέωση του Δημοσίου προς τους πολίτες, η κωλυσιεργία, η ασάφεια και οι διαρκείς αναβολές προς την διεκπεραίωση τους λυγίζουν και τους πιο δυνατούς.
Το καινούργιο στην περίπτωση είναι ότι για το Δημόσιο στην έκτακτη αυτή περίοδο που διανύουμε έχουν επιβληθεί διάφοροι τρόποι εργασίας, όπως τηλεργασία, ηλεκτρονικές εξυπηρετήσεις και άλλα δυσνόητα για τον πολύ κόσμο που αντί να υποστηρίζουν τον πολίτη αντιθέτως τον μειώνουν μέχρι καταρρεύσεως. Τα τηλέφωνα, του ΟΑΕΔ για παράδειγμα είναι μονίμως απασχολημένα και όποιος άμοιρος προσπαθήσει να ζητήσει κάποιες πληροφορίες για θέματα που τον απασχολούν δεν πρόκειται να βρει καμιά υποστήριξη. Ή στην ΔΕΗ και τους λοιπούς «κοινωφελείς» οργανισμούς που χάρη στην μειωμένη παρουσία των υπαλλήλων τα ζητήματα που αφορούν τους καταναλωτές παραπέμφθηκαν στις ηλεκτρονικές καλένδες – γρίφους για τους περισσότερους.
Είναι άπειρα όσα θα μπορούσαν να γραφτούν για το τέρας που λέγεται Δημόσιο, αυτή την ιερή αγελάδα της κακοτυχίας την οποία έτσι αντιμετωπίζουμε και οι εμπλεκόμενοι και σιτιζόμενοι απ’ αυτό αλλά κι όσοι το πληρώνουμε να τρώει τις ισχνές σάρκες μας.
ΥΓ. Όταν αναφέρομαι στο Δημόσιο – τέρας δεν εννοώ τις διάφορες υπηρεσίες, όπως Υγεία, Άμυνα, Ασφάλεια, Παιδεία κ.ά. όπου κι εκεί συναντώνται ανάλογα φαινόμενα αλλά στον σκληρό πυρήνα του, την Διοίκηση και την νοοτροπία που καλλιεργεί. Χαίρομαι δε που βλέπω πως δεν είναι μακριά η μέρα που η εξέλιξη της τεχνολογίας και δη η τεχνητή νοημοσύνη, θα το βγάλει επιτέλους στην σύνταξη που θα έπρεπε να είναι από πολύ καιρό τώρα. Φτάνει να μην βρει πάλι τρόπο να ζει σε βάρος της κοινωνίας...
Στη φωτογραφία, γράφιτι ή άλλως τέχνη του δρόμου χωρίς διάρκεια μεν αλλά με θέμα που μας απασχολεί κάθε μέρα και μας τρομάζει ακόμη και αν την υπογράφει ένας καλλιτέχνης.
Ο Ηλίας Γ. Προβόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεγάλη Κάψη της Δυτικής Φθιώτιδας. Έγινε δημοσιογράφος και εργάστηκε επί πολλά χρόνια και αποκλειστικά στις εφημερίδες, κυρίως στην «Ελευθεροτυπία» από τις στήλες της οποίας οργάνωσε και προέβαλλε μια ειδική αρθρογραφία με τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» για την ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της καθώς και για την Αθήνα, τα τελευταία χρόνια. Συνεχίζει να γράφει και να δημοσιεύει φωτογραφίες με την ίδια θεματογραφία στο actimon.blogspot.com ενώ εκδίδει και βιβλία που έχουν σχέση με την τοπική ιστορία.
